https://theflowersoforthodoxy.blogspot.com
The Flowers of Orthodoxy
Ορθοδοξία
Μεταστροφές στην Ορθόδοξη Πίστη και ζωή
Greek Flowers of Orthodoxy 4
ORTHODOX CHRISTIANITY – MULTILINGUAL ORTHODOXY – EASTERN ORTHODOX CHURCH – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ – SIMBAHANG ORTODOKSO NG SILANGAN – 东正教在中国 – ORTODOXIA – 日本正教会 – ORTODOSSIA – อีสเทิร์นออร์ทอดอกซ์ – ORTHODOXIE – 동방 정교회 – PRAWOSŁAWIE – ORTHODOXE KERK - නැගෙනහිර ඕර්තඩොක්ස් සභාව – СРЦЕ ПРАВОСЛАВНО – BISERICA ORTODOXĂ – GEREJA ORTODOKS – ORTODOKSI – ПРАВОСЛАВИЕ – ORTODOKSE KIRKE – CHÍNH THỐNG GIÁO ĐÔNG PHƯƠNG – EAGLAIS CHEARTCHREIDMHEACH – ՈՒՂՂԱՓԱՌ ԵԿԵՂԵՑԻՆ / Abel-Tasos Gkiouzelis - https://theflowersoforthodoxy.blogspot.com - Email: gkiouz.abel@gmail.com - Feel free to email me...!
♫•(¯`v´¯) ¸.•*¨*
◦.(¯`:☼:´¯)
..✿.(.^.)•.¸¸.•`•.¸¸✿
✩¸ ¸.•¨
https://greekflowersoforthodoxy1.blogspot.com - Ορθόδοξες ανθοδέσμες
https://greekflowersoforthodoxy2.blogspot.com - Θεία Εξομολόγηση
https://greekflowersoforthodoxy3.blogspot.com - Μεταστροφές στην Ορθόδοξη Πίστη και ζωή
https://greekflowersoforthodoxy4.blogspot.com - Μεταστροφές στην Ορθόδοξη Πίστη και ζωή
https://greekflowersoforthodoxy5.blogspot.com - Μεταστροφές από τον Ρωμαιοκαθολικισμό στην Ορθοδοξία
https://greekflowersoforthodoxy7.blogspot.com - Ιρλανδικές & Βρεταννικές Κελτικές Προσευχές
https://greekflowersoforthodoxy8.blogspot.com - Ποιήματα haiku & άλλα...
https://greekflowersoforthodoxy9.blogspot.com - Η Ορθοδοξία μέσα από την Αγία Γραφή
https://greekflowersoforthodoxy11.blogspot.com - Μεταστροφές από τον Ιουδαϊσμό στην Ορθοδοξία
https://greekflowersoforthodoxy12.blogspot.com - Η σκοτεινή πλευρά της Νέας Εποχής (Yoga κλπ.)
https://greekflowersoforthodoxy13.blogspot.com - Η σκοτεινή πλευρά της Νέας Εποχής (Yoga κλπ.)
https://greekflowersoforthodoxy14.blogspot.com - Ποιήματα haiku & άλλα...
https://greekflowersoforthodoxy15.blogspot.com - Ποιήματα haiku & άλλα...
https://greekflowersoforthodoxy16.blogspot.com - Ορθόδοξη Ιρλανδία
https://greekflowersoforthodoxy17.blogspot.com - Ορθόδοξες ανθοδέσμες
https://greekflowersoforthodoxy18.blogspot.com - Ορθόδοξες ανθοδέσμες
https://greekflowersoforthodoxy19.blogspot.com - Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς
https://greekflowersoforthodoxy20.blogspot.com - Μεταστροφές από τον αθεϊσμό στην Ορθοδοξία
https://greekflowersoforthodoxy21.blogspot.com - Μεταστροφές από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία
https://greekflowersoforthodoxy22.blogspot.com - Μεταστροφές από την ειδωλολατρεία (Ινδουϊσμό, κλπ.) στην Ορθοδοξία
https://greekflowersoforthodoxy23.blogspot.com - Ποιήματα haiku & άλλα...
https://greekflowersoforthodoxy24.blogspot.com - Συναξαριστής Κελτών Αγίων και Πάντων των Αγίων
<>
<<<
Γέροντας Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης:
«Θά σᾶς διηγηθῶ καί κάτι ἀκόμη πού θυμᾶμαι καί τό φυλάω στή μνήμη μου.
Στήν κατοχή οἱ Γερμανοί ἔπαιρναν ὄμορφες κοπέλλες ἀπ᾽ τό Λουτράκι καί τίς πήγαιναν στή Γερμανία.
Μία κοπέλλα, ή Ἀναστασία —Τασούλα τή φώναζαν— 22 ἐτῶν ἦταν, τήν πῆραν καί ἐπέστρεψε στήν Ἑλλάδα περίπου 40 ἐτῶν.
Ὅταν γύρισε ἦταν δράμα. Ἔβριζε, ἔπινε, κάπνιζε. Ὅταν τήν ἄκουσα μία ἡμέρα νά βρίζη τῆς εἶπα:
—Δέν μοῦ λές ἄν αὔριο παντρευτῆς καί κάνεις παιδιά θά ἤθελες νά σέ βρίζουν;
—Θά τά κρεμάσω!, εἶπε αὐτή.
—Ἔτσι θά κρεμαστῆς καί ἐσύ ἐπάνω ὅταν πᾶς γιατί βρίζεις τήν Παναγία μας. Εἶναι μητέρα μας καί δέν σοῦ ἐπιτρέπω νά τή βρίζης.
Μέ κοίταξε σκεπτική καί ἔφυγε.
Τήν ἐπόμενη μέρα τήν εἶδα μέ μία μποτίλια κρασί στό χέρι.
—Ἄν ἤξερες τί κάνεις, δέν θά τό ἔκανες.
Ἐκείνη μέ κοίταξε, ἔχυσε τό κρασί καί πέταξε τή μποτίλια.
Ὅταν τήν ξαναεῖδα μετά ἀπό καιρό ἦταν ἄλλος ἄνθρωπος.
Παντρεύτηκε μέ κάποιον κοντά στήν ἡλικία της καί ἔκανε καί ἕνα παιδί»(Ἠλίας Καλλιώρας, facebook.com).
<>
Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Ἕνας νέος εἶχε φτάσει σέ τόσο μεγάλη ἀπελπισία, ὥστε ἀποφάσισε νά αὐτοκτονήση. Ἐξομολογεῖται σ᾽ ἕνα Πνευματικό. Ἀκούει τόν Πνευματικό μέ προσοχή πού τοῦ λέει:
—Ἐσύ εἶσαι ὑπεύθυνος ὁ ἴδιος γιά τήν κατάστασί σου. Ἡ ψυχή σου κοντεύει νά πεθάνη ἀπό πεῖνα. Ἔμαθες νά ἐνδιαφέρεσαι καί νά φροντίζης πῶς νά θρέψης τό σῶμα σου. Καί ποτέ σου δέν ἐνδιαφέρθηκες γιά τήν τροφή τῆς ψυχῆς σου πού ἔχει πολύ πιό περισσότερη ἀνάγκη ἀπ᾽ τό σῶμα σου. Ἡ ψυχή σου πεθαίνει ἀπ᾽ τήν πεῖνα! Φάε καί πιές τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, παιδί μου. Ἔτσι μόνο θά ἀναζωογονηθῆ ἡ ψυχή σου καί θά γλυτώση ἀπ᾽ τόν αἰώνιο θάνατο.
Πείθεται ὁ νέος ἀπ᾽ τόν Πνευματικό καί φεύγει γιά νά συνεχίση μέ θάρρος καί νέα δύναμι τή ζωή καί ἔτσι σώζεται»(ΒΣ, 6).
<>
Δημήτριος Παναγόπουλος, ἱεροκήρυκας (+1982): «Ὅταν πρωτοεξομολογήθηκα πρίν 30 χρόνια, τό 1950 στήν Τῆνο, εἶχα γράψει τίς ἁμαρτίες μου σέ ἕξι γεμάτες κόλλες ἀναφοράς!
Καί εἶχα καί ἄλλες ἁμαρτίες, πού τίς θυμήθηκα μεταγενέστερα.
Τόσες πολλές ἁμαρτίες εἶχα κάνει!
Δέν εἶχα ἀφήσει τίποτε ὄρθιο καί εἶχα μαζέψει ὅλη τή βρωμιά καί τήν δυσωδία τοῦ κόσμου στήν ψυχή μου...
Καί ὅμως ὁ Θεός περίμενε τή μετάνοιά μου, διότι γνώριζε ὅτι θά ἐπέστρεφα κάποτε, ὥστε νά μέ χρησιμοποιήση ἀργότερα, στή διακονία Του, βοηθώντας τόν συνάνθρωπό μου...
Μπορῶ, λοιπόν, ἐγώ νά μήν ὁμολογῶ καί νά μήν λέω ποιός ἤμουν καί πῶς ὁ Χριστός μέ ἔκανε;
Ἄν ἦταν δυνατόν νά μάθετε τή ζωή μου καί τήν ἐπιστροφή μου στό Χριστό, δέν θά σᾶς ἔπιανε ὁ ὕπνος ποτέ σας!
Ὁ Θεός χάλασε πολλά ζευγάρια παπούτσια γιά νά μέ συλλάβη...
Καί τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, κάποτε τόν συνέλαβε ὁ Θεός.
Ἄλλον τόν ἔπιασε ἀπό ἕνα πένθος,
ἄλλον ἀπό ἕνα σεισμό,
ἄλλον ἀπό ἕνα καρκίνο,
ἄλλον ἀπό ἕνα πόλεμο...
Καί αὐτό πρέπει νά διηγῆται καί νά ὁμολογῆται ἀπ᾽ τό καθένα.
Κανένας δέν πηγαίνει μέ τριαντάφυλλα στό χέρι στό Χριστό».
<>
Τραγουδιστής Διονύσιος Θεοδόσης. Ταξίδι στό Ἅγ. Ὄρος. Ὁ Ἅγ. Παΐσιος. Αὐτός τόν ἔστειλε νά ἐξομολογηθῆ στόν π. Διονύσιο τό Μικραγιαννανίτη. Τό ἔκανε καί ἄρχισε τή χριστιανική ζωή. «Κάποιο βράδυ, γύρω στίς 3 π.μ., ὁ Διονύσης τελειώνοντας τή δουλειά του σέ βραδυνό κέντρο, μπῆκε στόν πειρασμό νά ξαναγυρίση στήν παλαιά του ζωή. Καθώς ἔτρεχε μέ τή μηχανή του στούς ἄδειους δρόμους τῆς Ἀθήνας, ἄκουσε μία δυνατή ἀγωνιώδη φωνή νά τοῦ λέη ἐπιτακτικά:
—Διονύση, πού πᾶς;
Συγκλονίσθηκε. Κάθησε λίγη ὥρα νά συνέλθη ἀπό τήν ἔκπληξι. Ἐπέστρεψε στό σπίτι του κι ἔπεσε νά κοιμηθῆ. Πρωΐ-πρωΐ τόν ξύπνησε τό τηλέφωνο. Τό σήκωσε καί ἄκουσε τή φωνή τοῦ Γέροντά του π. Διονυσίου:
—Διονύση, παιδί μου, εἶσαι καλά;
—Καλά, Γέροντα.
—Σέ πῆρα τηλέφωνο, γιατί χθές ἀργά τή νύκτα ἔνιωσα μιά ταραχή, μιά ἀγωνία γιά σένα καί σηκώθηκα νά προσευχηθῶ.
Ὁ Διονύσης τά ᾽χασε καί ρώτησε:
—Τί ὥρα ἦταν, Γέροντα;
—Γύρω στίς 3 μετά τά μεσάνυκτα.
Ὁ Διονύσης τότε κατάλαβε καί συνειδητοποίησε ὅτι ὁ Θεός εἶναι κοντά του, πολύ πιό κοντά ἀπ᾽ ὅσο νόμιζε»(ΜΑ, 67).
«Ἕνας ἀπ᾽ τούς πλουσιότερους ἀνθρώπους στόν κόσμο, ὁ Ἀριστοτέλης Ὠνάσης, καταρρακωμένος ἀπ᾽ τό θάνατο τοῦ γυιοῦ του, χτυπημένος ἀπό ἀνίατη ἀρρώστια, ζῆ τίς τελευταῖες του στιγμές σέ νοσοκομεῖο τοῦ Παρισιοῦ. Βλέποντας τή ματαιότητα ὅλων τῶν ἐγκοσμίων ἀλλά καί τήν ἀπάτη τοῦ πλοῦτου, δήλωσε στήν κόρη του Χριστίνα.
—Κόρη μου, αἰσθάνομαι ἕνα μεγάλο κενό. Τά χρήματα δέν μοῦ ἔφεραν εὐτυχία!
Πικρή διαπίστωσι ἑνός ἀνθρώπου πού εἶχε τά πάντα, ἐκτός ἀπ᾽ τό “ἐν οὗ ἐστι χρεία”. Τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Θλίψι καί λύπη ἀνείπωτη. Γιατί, ὅπως ἔλεγε ὁ ὅσιος Παΐσιος, ὅταν ἔχης λύπη, ἕνα σοῦ λείπει: ὁ Χριστός. Ὁ Ὠνάσης φαίνεται νά τό συνειδητοποίησε καί αὐτές τίς τελευταῖες στιγμές θέλησε νά ξαναβρῆ τόν ὄντως θησαυρό. Ζήτησε ἕνα ἱερέα νά ἐξομολογηθῆ. Ἀπ᾽ ὅ,τι γνωρίζω, ὁ τότε Μητροπολίτης Γαλλίας πῆγε στό νοσοκομεῖο καί ἐκπλήρωσε τήν ἐπιθυμία του»(ΜΑ, 27).
<>
«Θυμᾶμαι ἕνα ἀκόμη χαρακτηριστικό περιστατικό. Ἦταν τά δύσκολα χρόνια τῶν διωγμῶν τῆς Ἐκκλησίας καί ὅσοι πήγαιναν στήν Ἐκκλησία κινδύνευαν. Ἡ μητέρα μου ἄρχισε νά μήν πηγαίνη στήν Ἐκκλησία. Δούλευε τήν ἡμέρα καί τό βράδυ προσευχόταν. Ἕνα μεσημέρι ξάπλωσε νά ξεκουραστῆ. Ἀποκοιμήθηκε καί ἔνιωσε κάποιος νά τή χτυπάη στήν πλάτη. Ρωτάει μέσα στόν ὕπνο της:
—Ποιός μέ χτυπάει καί γιατί;
Ἄκουσε τότε μία φωνή:
—Ἡ οὐράνια βασίλισσα ἡ Παναγία. Γιατί δέν πηγαίνεις στήν Ἐκκλησία;
Ἡ μητέρα μου τρόμαξε, μετανόησε, σηκώθηκε γρήγορα κι ἔτρεξε στή Συμφερούπολι. Ἦταν ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Ἀργότερα ἔλεγε ἡ μητέρα μου:
—Πολύ καλά ἔκανε ἡ Παναγία πού μοῦ ἔδωσε αὐτό τό σημάδι. Ἔπρεπε νά μέ χτυπήση πιό γερά στήν πλάτη, ἔπρεπε νά μέ δείρη πού δέν πήγαινα στήν Ἐκκλησία»(ΣΛ, 316).
<>
Δημήτριος Παναγόπουλος, ἱεροκήρυκας: «Δέν ὑπάρχουν σήμερα δάκρυα μετανοίας. Καί νά μᾶς χτυπάνε, δέν κλαῖμε ἐμεῖς, μέ τέτοια κακία πού ἔχουμε. Ἄν χάσουμε τό φίλο μας ἤ τή φιλενάδα μας, μπορεῖ νά κλάψουμε. Ἄν χάσουμε τό δικαστήριο ἤ δέν πετύχαμε τήν ἔξωσι μπορεῖ νά κλάψουμε. Ἁμαρτίες δικές μας δύσκολα κλαῖμε. Γιατί πρέπει ἡ Χάρις νά μᾶς ἐπισκιάση γιά νά κλάψουμε. Τά δάκρυα τά δικά μας, δέν εἶναι δάκρυα μετανοίας πού φτάνουν στόν Οὐρανό καί νά ἀντικαταπέμπουν τή Θεία Χάρι.
Γι᾽ αὐτό καί οἱ Πατέρες λένε, ὅτι ὅσοι ἔχουν δάκρυα στήν προσευχή τους, νά προσέχουνε μή τούς γελάσει ὁ σατανᾶς καί πιστέψουν, ὅτι αὐτοί ἔχουνε δάκρυα καί ἄλλοι δέν ἔχουνε καί πέσουνε ἐκ τῶν δεξιῶν καί χάσουνε τά δάκρυα.
Εἶναι μεγάλο πράγμα νά ἔχη ὁ ἄνθρωπος δάκρυα, ἀλλά νά προέρχονται ἀπ᾽ ταπεινό φρόνημα καί ἀπό ἀναγνώρισι τῆς ἁμαρτωλότητάς του καί ὅτι εἶναι ἔλεος ὅλο αὐτό πού τοῦ κάνει ὁ Θεός.
Κάποτε κάποιος μεγάλος ἐγκληματίας, ἀποφάσισε νά ἐξομολογηθῆ. Καί τί δέν τοῦ εἶπε τοῦ ἐξομολόγου! Φοβερά ἁμαρτήματα!
Στή διάρκεια τῆς ἐξομολογήσεως, ὁ Πνευματικός προσεύχονταν μέσα του:
—Θεέ μου, ἔλεγε φώτισέ με! Πώς νά τοῦ συμπεριφερθῶ καί τί κανόνα νά τοῦ βάλω;
Ὅταν ὁ ἐγκληματίας τελείωσε τήν ἐξομολόγησι, τοῦ δίνει ὁ Πνευματικός ἕνα μικρό βαρελάκι καί τοῦ λέει:
—Πήγαινε νά γεμίσεις αὐτό τό βαρελάκι μέ νερό καί ὅταν τό γεμίσης καί μοῦ τό φέρεις, τότε οἱ ἁμαρτίες σου θά ἔχουν τακτοποιηθῆ!
—Μέ τόσο λίγο κόπο, θά τά τακτοποιήσω ὅλα αὐτά τά ἁμαρτήματα;
Πανεύκολο τοῦ φάνηκε αὐτό τό ἐπιτίμιο τοῦ ἐγκληματία καί ἔτσι τό πῆρε ἀμέσως καί πῆγε σέ ἕνα κοντινό ποταμάκι νά τό γεμίση. Ὅμως παρότι τό γέμιζε μέ νερό, τό βαρελάκι παραδόξως δέν γέμιζε! Τό ἐξέτασε νά δῆ ἄν εἶναι τρύπιο, ἀλλά τό βαρελάκι ἦταν γερό! Ἦταν ἕνα συνηθισμένο βαρελάκι, σάν ὄλα τά ἄλλα. Προσπάθησε στή συνέχεια νά τό γεμίση, ἀπό βρύσες καί ἄλλες πηγές, ἀλλά τίποτε! Καθημερινῶς φρόντιζε, ὅπου ὑπῆρχε νερό νά τό γεμίση, γιά νά πάρη τήν ἄφεσι τῶν ἀμαρτιῶν, ἀλλά μάταια. Ἔτσι παιδευόταν γιά πολλά χρόνια. Μιά μέρα ἦρθε πραγματικά στόν ἑαυτό του. Προβληματιζόταν γιά ποιό λόγο, νά μήν μπορῆ νά γεμίση τό βαρελάκι. Καί λέει σέ μιά στιγμή:
—Θεέ μου, τόσο ἁμαρτωλός εἶμαι, ὥστε οἱ ἁμαρτίες μου δέν ἀφήνουν νά γεμίση αὐτό τό βαρελάκι;
Λέγοντας τά λόγια αὐτά μέ πόνο, τοῦ ἔφυγε ἕνα δάκρυ ἀπ᾽ τά μάτια. Τό δάκρυ αὐτό, ἔπεσε μέσα στό βαρέλι. Καί τότε τό βαρέλι, θαυματουργικῶς γέμισε! Ἁρπάζει τό βαρελάκι καί τό πάει κατευθείαν στό Γέροντα, γιά νά τοῦ δώση τήν ἄφεσι.
Ἡ μετάνοια πού δέν ἔχει δάκρυα, συντριβή καί λύπη, δέν εἶναι ἀξιοποιημένη ὅσο πρέπει. Ὁ Θεός περίμενε ἀπ᾽ τόν ἐγκληματία, τό δάκρυ τῆς μετανοίας του. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δώσει στήν μετάνοιά του ἕνα δάκρυ, εἶναι σάν νά ξαναβαπτίζεται. Καθαρίζεται καί βγαίνει μέ καινούριο ἔνδυμα νά ξαναντιμετωπίση τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ»(https:// Ἠλίας Καλλιώρας, facebook.com).
<>
Ἄκτιστο Φῶς: Πρίν δέκα χρόνια, δώδεκα χρόνια γνώρισα μία ψυχή. Μία ἁγία ψυχή. Θά ποῦμε ἕνα ὄνομα γιά νά κρατήσουμε πάλι τό προσωπικό δεδομένο. Τήν λένε Φωτεινιώ... Ἤ ἐγώ τήν λέω Φωτεινιώ.
Ἡ κυρα-Φωτεινιώ ἦρθε μέ οἱκογένεια στό σπίτι τῆς μητέρας μου, ἐκεῖ πού φιλοξενούμουνα τότε, γιατί δέν εἶχα σπίτι καί εἴχανε τακτοποιήσει τότε τό χώρο —καλοσύνη της ἡ μητέρα μου— εἶχε κάνει ἕνα μικρό ἀρχονταρίκι μέ τά εἰκονίσματά μας, μέ τό καντήλι, μέ τά κεράκια μας, μέ τά ἅγια Λείψανα καί εἴχαμε ἕνα μικρό καναπέ πού μέ χωροῦσε ἐμένα.
Τόν ἀνοίγαμε καί κοιμόμουνα τό βράδυ καί τό πρωΐ τόν μαζεύαμε καί στολιζόταν καί ἦταν σάν μικρό ἀρχονταρίκι, πού μποροῦσα ἐγώ νά ἀκούσω κάποιον λογισμό ἤ κάποιος νά μέ συμβουλευτῆ ἤ νά ἀκούση μιά γνώμη, κάπως κατ᾽ ἰδίαν.
Ἦρθαν, λοιπόν, ἕνα ἀπόγευμα αὐτό τό ζευγάρι, τέσσερα ἄτομα καί ἔφεραν μαζί τους τήν κυρά Φωτεινιώ. Θά ᾽ταν ἑξηντατριό, ἑξῆντα τεσσάρων ἐτῶν. Μιά μικρόσωμη γυναῖκα ἀλλά μέ πολύ φωτεινό πρόσωπο. Καί μοῦ λέει:
—Πάτερ μου, ἔμαθα ὅτι εἶστε ἀπ᾽ τό Σινᾶ. Καί μοῦ συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό καί ἦρθα νά ρωτήσω ἐσᾶς, γιατί φοβᾶμαι ὅτι δέν μπορῶ νά τά πῶ στόν καθένα αὐτά πού μοῦ συμβαίνουν.
Λέω:
—Ευχαρίστως, κυρία Φωτεινή μου. Περᾶστε.
Καθίσαμε, λοιπόν, στό μικρό ἀρχονταρίκι καί ἄρχισε νά μοῦ διηγῆται ὅτι γεννήθηκε κάπου στή Στερεά Ἑλλάδα καί στά ἑφτά της χρόνια ὀρφάνεψε. Ἔπεσε δυστυχῶς σέ ἄπληστους θείους οἱ ὁποῖοι διαμέλισαν ἐν μιά νυκτί τήν περιουσία της καί τήν σφετεριστήκανε καί τήν κακομεταχειριζόντουσαν.
Αὐτή ἡ κακομοίρα, μικρή καί εὐαίσθητη, προσκολλήθηκε στή γειτόνισά της, τήν κυρά-παπαδιά ἡ ὁποία ἦταν καί αὐτή χήρα καί εἶχε τρία κορίτσια. Εὐτυχῶς, ἡ μεγάλη της εἶχε προλάβει νά πάη στήν ἀκαδημία νά γίνη δασκάλα καί ἔτσι βγάζαν τά πρός τό ζῆν. Ἀλλά ἐπειδή ἦταν νοικοκυρές, εἶχε μάθει ἡ παπαδιά καί τά ἄλλα κορίτσια καί μάθαινε καί τήν Φωτεινιώ, νά κεντᾶνε προῖκες γιά τίς πλούσιες κοπέλλες, —τότε δέν ὑπῆρχαν οἱ μηχανές καί δέν ὑπῆρχαν τά ἕτοιμα ἐνδύματα. Ἔτσι, λοιπόν, κεντοῦσαν τά μονογράμματα στά σεντόνια, στίς μαξιλαροθήκες, στίς πετσέτες καί κάναν ἄλλα κεντήματα. Καί βγάζαν τά πρός τό ζῆν.
Δίπλα μέ τήν παπαδιά πού καθόταν ὅλη τήν μέρα ἡ Φωτεινιώ ἀπ᾽ τά ἑφτά της χρόνια, τήν ἄκουγε νά προσεύχεται. Μά ἡ παπαδιά μέσα στούς Ψαλμούς πού ἔλεγε, ἔλεγε καί κάτι:
—Φχαριστῶ Σοι. Φχαριστῶ Σοι, Κύριε. Εὐχαριστῶ Σοι, Κύριε. Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ.
Τήν ἄκουγε νά τό λέη συνέχεια καί σάν πεδούλα ἡ κυρά Φωτεινιώ τή ρώτησε:
—Θειά παπαδιά, γιατί συνέχεια λές εὐχαριστῶ; Γιατί λες, εὐχαριστῶ Σοι Κύριε;
Λέει:
—Τί νά πῶ ἄλλο παιδί μου; Μᾶς ἔδωσε τόσα ἀγαθά ὁ Θεός καί μᾶς ἔχει καλά καί μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ Τόν γνωρίζουμε. Μόνο εὐχαριστῶ μπορῶ νά τοῦ πῶ. Τίποτε ἄλλο δέν μπορῶ νά ζητήσω.
Ἔτσι, ἡ Φωτεινιώ μεγάλωσε καί ἐνστερνίστηκε αὐτή τήν εὐχή. Σάν νά μήν ἤξερε ἄλλη εὐχή καί σάν νά μήν ἤξερε ἄλλη προσευχή, ὅ,τι τῆς συνέβαινε ἔλεγε: “Εὐχαριστῶ Σοι Κύριε”. Ἔμεινε μέχρι τά δεκαεφτά της χρόνια νά κοιμᾶται στούς θείους της στό σπίτι καί τό πρωΐ, πρωΐ-πρωΐ νά φεύγη καί νά πηγαίνη στῆς κυρα-παππαδιᾶς καί νά τῆς δίνη καί ἐκείνη ἕνα χαρτζιλίκι, ἔτσι ὥστε νά μήν χρεώνη τούς θείους της γιά τά δικά της ἔξοδα.
Στά δεκαεφτά της χρόνια, πῆγε μιά ἐκδρομή σ᾽ ἕνα Μοναστήρι, μαζί μέ τήν κυρα-παππαδιά καί μέ τήν ἐνορία, στήν Βόρεια Ἑλλάδα σ᾽ ἕνα γυναικεῖο Μοναστήρι καί πόθησε ἡ κακομοίρα νά γίνη μοναχή. Τῆς ἄρεσε τόσο πολύ αὐτή ἡ ζωή πού κατανενυγμένη ζήτησε νά γίνη. Ὅμως, ἔπρεπε νά ἔχη γονεῖς νά τήν ἀφήσουν, γιατί ἦταν ἀνήλικη.
Και ἔτσι γυρίζοντας βρέθηκε ἀντιμέτωπη μέ ἕνα δυσάρεστο γεγονός, ὅτι οἱ θεῖοι της γιά νά τήν ξεφορτωθοῦν τῆς εἶχαν βρεῖ ἕνα γαμπρό, ὁ ὁποῖος φυσικά δέν θά ἦταν καί σόι ἀφοῦ δέν ζήταγε προίκα. Ἔτσι, λοιπόν, σ᾽ ἕνα χρόνο, ἄρον ἄρον τήν παντρέψανε. Ἡ κακομοίρα, ὅμως, ἀντιμετώπιζε τό πρόβλημα, ὅτι αὐτός εἶχε καφενεῖο καί δυστυχῶς μάθαινε νά πίνη καί ἦταν καί ἔπινε καί ἄλλες οὐσίες ἐκεῖ στό καφενεῖο καί τά πράγματα δυσκόλεψαν.
Γέννησε, ὅμως, τοῦ χάρισε τρία παιδιά: ἕνα ἀγόρι, τόν Φάνη καί δύο κορίτσια. Δέν θυμᾶμαι τά ὁνόματά τους νά σᾶς πῶ. Ἀλλά θυμᾶμαι ὅτι εἶχε τρία παιδιά. Καί ἡ κακομοίρα προσπαθοῦσε νά τά ἀναθρέψη μέ νουθεσία Κυρίου.
Αὐτός, ὅμως, ὅποτε γύριζε ἀπ᾽ τό καφενεῖο μεθυσμένος ἤ τό παιδί τό ἕνα ἦταν ἄρρωστο ἤ γκρίνιαζε, προσπαθοῦσε νά τά μαλώση καί νά τά δείρη καί αὐτή ἡ κακομοίρα ἔβαζε τόν ἑαυτό της μπροστά καί ἔτρωγε αὐτή τό ξύλο. Ἔτσι ἐκτός ἀπ᾽ τίς βρισιές πού δεχόταν, αὐτή ἔτρωγε καί τό ξύλο, ἔτρωγε καί κανά παιδάκι ξύλο. Καί ἡ κακομοίρα πάντοτε μέ τήν εὐχή “Εὐχαριστῶ Σοι Κύριε. Εὐχαριστῶ Σοι Κύριε. Εὐχαριστήσομεν τῷ Κυρίῳ”. Ποτέ δέν παραπονέθηκε.
Στά τέσσερα πέντε χρόνια τοῦ γάμου της, ἐπειδή δέν πήγαινε καλά ἡ ἐπιχείρησι τοῦ ἄντρα της, τά ξαδέλφια του τοῦ εἴπανε:
—Ἔλα σέ μᾶς στήν Πρωτεύουσα τοῦ νομοῦ νά βροῦμε ἕνα καφενεῖο νά βάλουμε τό βιός μας μέ τό βιός σου νά κάνουμε ἕνα μεγάλο καφενεῖο.
Ὄντως ἔτσι ἔγινε. Βρῆκαν καί ἕνα σπιτάκι στήν ἄκρη τοῦ χωριοῦ, πού εἶχε ἕνα πηγάδι καί μιά μικρή στάνη καί μποροῦσαν νά ἐπιβιώσουνε καί οἱ δυό φτωχικά καί ὄντως κάναν τό καφενεῖο μεγαλύτερο ἀλλά σιγά σιγά ὁ καφενές ἔγινε καφετέρια, ἡ καφετέρια ἔγινε καφέ-bar καί σιγά σιγά ἔγινε νυκτερινό κέντρο...
Μέ πεταλουδίτσες, μέ διάφορα τυχερά παιγνίδια. Γυρνοῦσε ἀργά ὁ Ἀνέστης, δέν τοῦ ἄρεσε πιά ἡ κυρά Φωτεινιώ, φώναζε, τήν ἔλεγε “μούχλα”, τήν ἔλεγε “πανούκλα”, τήν ἔλεγε “χολέρα”. Τήν ἔβριζε, τήν ταπείνωνε. Ἐκείνη πάντοτε μέ ταπείνωση καί πολύ καρτερία ἔλεγε: “Εὐχαριστῶ Σοι Κύριε. Εὐχαριστῶ Σοι Κύριε”.
Δεκαοχτώ χρόνια πέρασε αὐτό τό μαρτύριο. Δέν τήν ἀφήναν νά πάη στήν ἐκκλησία καί μοῦ ἔλεγε μέ δάκρυα:
—Παίρναν, παππᾶ μου, τά παπούτσια μου καί τά ρίχναν στό πηγάδι ἤ τά ρίχναν στή κοπριά γιά νά μήν μπορῶ νά πάω. Πῶς θά πάω; Ξυπόλητη; Καί τά ἔβγαζα, τά ἔπλενα καί μετά τά φοροῦσα.
Καί λέω:
—Τόν χειμῶνα, κυρά Φωτεινιώ; Βρεμένα τά φοροῦσες;
—Ὄχι, λέει, τά ἄλειφα καί μέ λίγο λάδι νά μήν μέ λέη ἡ γειτονιά ἀνοικοκύρευτη. Καί πήγαινα στήν ἐκκλησία καί δέν μέ ἔνοιαζε.
Ἔτσι, λοιπόν, μετά ἀπό δεκαοχτώ χρόνια δύσκολης ζωῆς, μιά μέρα ἦταν Καθαρά Δευτέρα, εἶχε ἔρθει ὁ κυρ-Ἀνέστης ἀπό βραδίς στό σπίτι, κατά τίς τέσσερεις τό πρωΐ τά χαράματα καί κοιμόταν, ἐκείνη ἑτοιμασε τό πρωΐ τά καλαθάκια γιά τά παιδιά της, τά μπουγαλάκια τους μέ τά νηστίσιμά τους γιά νά πᾶνε νά γιορτάσουν τά κούλουμα ἔξω στήν ὕπαιθρο, σηκώνεται μπουρινιασμένος ὁ κυρ-Ἀνέστης καί λέει:
—Φάνη σήκω. Καί ἑτοιμασε τήν ψησταριά, γιατί θά βάλουμε νά ψήσουμε κρέας καί νά χορτάσουμε. Σήμερα κάλεσα τά παιδιά πού εἶναι κλειστή ἡ ταβέρνα νά πιοῦμε καί νά φᾶμε ὅλοι μαζί.
Καί τόλμησε ἡ κακομοίρα ἡ κυρά Φωτεινιώ νά πῆ:
—Βρέ Ἀνέστη μου, σήμερα εἶναι Καθαρά Δευτέρα. Οἱ Χριστιανοί ὅλοι νηστεύουν καί τιμᾶνε τήν ἀρχή τῆς Σαρακοστῆς, πού στήν Μ. Ἑβδομάδα ὁ Χριστός μας σταυρώθηκε γιά τή Σωτηρία μας. Τί θά κάνουμε; Σάν τούς Ἑβραίους νά φᾶμε Καθαρά Δευτέρα κρέας;
—Ρέ, ἐσύ θά μέ πῆς, πανούκλα, Ἑβραῖο, ἐσύ θά μέ πῆς...
Καί ἐκεῖ πού ἄρχισε νά τῆς φωνάζει καί νά τήν βρίζη, πέταγε τά πράγματα ἀπ᾽ τό σαλόνι του στό σπίτι του, ἔσπαγε τά πράγματα καί ὅπως πηγαίνει νά τήν χτυπήση... τόν ἐπισκέπτεται ὁ Κύριος ἐν βραχίονι ὑψηλό καί πέφτει κατάχλωμος κάτω.
Ἄρχισε νά τρέμη, μαζευτῆκαν τά παιδιά, ἄρχισε ὁ γυιός νά φωνάζη στήν μάνα τοῦ:
—Ἐσύ φταῖς ρέ μάνα γιατί τόν σκότωσες τόν πατέρα μας. Τί τοῦ ἔκανες;
Ἦταν κατάστασι τραγική. Ἦταν καί τεράστιος ὁ κυρ-Ἀνέστης. Ἦρθαν οἱ γείτονες. Τόν βάλαν στό κρεββάτι καί ὅταν ἦρθε ὁ γιατρός τό μόνο πού διαπίστωσε ἦταν ὅτι, δυστυχῶς, εἶχε ὑποστῆ ἡμιπληγία, εἶχε ἀγγιχτῆ τό κέντρο τῆς ὁμιλίας του, εἶχε στραβώσει τό στόμα του καί τό δεξί του χέρι καί τό δεξί του πόδι εἶχαν παραλύσει.
Ὀκτώμισι χρόνια τόν διακονοῦσε μέ ὑπομονή, χωρίς νά λέη τίποτε παρά μόνο: “Εὐχαριστήσομεν τῷ Κυρίῳ”. Τά παιδιά της τήν βασάνιζαν, τήν γιουχάρανε, τήν κοροιδεύανε, τῆς κάναν τά ἴδια, ἐκείνη ὑπέμενε λέγοντας πάντοτε: “Εὐχαριστήσομεν τῷ Κυρίῳ”. Μούγκριζε καμμιά φορά ὁ κυρ-Ἀνέστης.
Λέω:
—Πῶς τά κατάφερνες κυρά Φωτεινιώ;
—Τί νά ‘κανα;, λέει, πάτερ μου. Στήν ἀρχή δέν καταλάβαινα. Κι ὅταν πήγα μιά φορά κοντά του, τότε μέ τό ἀριστερό του χέρι, πού ἦταν τό μόνο γερό, μοῦ ἔπιασε τήν κοτσίδα καί μέ κοπάναγε. Καί δέν μέ ἄφησε πάρα μόνο μετά ἀπό μισή ὥρα, ὅταν κουράστηκε τό χέρι του. Τότε μόνο ἡσύχασε.
—Καί τό ἔκανες αὐτό συχνά κυρά Φωτεινιώ;
—Αἴ, δόξα τῳ Θεῷ. Ὄχι πολύ συχνά. Κανά δυό φορές τήν ἑβδομάδα. Λίγο νά ξεκουράζεται. Γιατί ὁ καημένος ἔχει ἄγχος.
Καί δέν τόν κατέκρινε. Δόξα τῷ Θεῷ, ἔλεγε. Καί τῆς τραβοῦσε τά μαλλιά μόνο δυό φορές τήν ἑβδομάδα. Τέλος πάντων.
Μιά Παραμονή τῶν Θεοφανείων μετά τά ὁκτώμισι χρόνια, ἦταν οἱ Μεγάλες Ὧρες. Καί ἀφοῦ ἡ κακομοίρα πῆρε τόν ἁγιασμό πῆγε σπίτι της γρήγορα γρήγορα νά εὐπρεπίση τό σπίτι της, νά ἑτοιμάση τό καντήλι της, νά θυμιάση γιατί θά περνοῦσε ὁ παπα-Βασίλης νά ἁγιάσει τό σπίτι. Καί ὄντως πέρασε ὁ παπα-Βασίλης. Καί ἅγιασε τό σπίτι. Καί ἤθελε-δέν ἤθελε ὁ κυρ-Ἀνέστης τόν διάβασε μιά εὐχή, μουγκρίζοντας ὁ κυρ-Ἀνέστης γιατί δέν ἀγαποῦσε τούς παπάδες, ἀλλά δέν μποροῦσε νά κάνη καί ἀλλιῶς, πού νά πάη νά σηκωθῆ ἀφοῦ ἦταν παράλυτος; Τόν διάβασε ὁ παπᾶς ὅμως καί ἔφυγε.
Στό κατόπι ὅμως τοῦ παπα-Βασίλη, ἔρχεται ὁ Θεοφάνης. Ὁ Φάνης. Ὁ γυιός. Καί ἀρχίζει καί φωνάζει:
—Τί βρωμοκοπάει ἐδῶ σάν τά νεκροταφεῖα; Καί ἐσεῖς καί τά νεκροταφεῖα σας. Ἄντε πάλι, μούχλα, ἐσύ. Πάλι θύμιασες; Καί μέ τά θυμιατά σου τί βρήκαμε; Νά, πίσω πᾶμε. Καί τί ὠφεληθήκαμε ἐμεῖς μέ τά θυμιατά σου;
Καί μέ τά νεῦρα του, πετάει τό καντήλι, πετάει τίς εἰκόνες, ρίχνει τά κεριά καί βγαίνει ἡ κακομοίρα ἔξω γιά νά δῆ τί γίνεται στό σαλόνι ἀπ᾽ τήν κουζίνα, γιατί εἶχε ἀνοίξει φύλλο καί ἑτοίμαζε πίτες, γιατί θά ‘ρχόντουσαν τήν ἄλλη μέρα νά τήν εὐχηθοῦν καί ἐκείνη καί τό γυιό της καί νά μήν τήν δοῦν ἀνοικοκύρευτη καί ἐκεῖ στά νεῦρα του παίρνει τόν πλάστη ἀπ᾽ τά χέρια της καί τῆς τόν κοπανάει στό κεφάλι.
Ἡ κακομοίρα ἀπ᾽ τόν πόνο λιποθύμισε καί ἔπεσε κάτω. Καί ἦρθαν οἱ γειτόνισσες νά τήν συνεφέρουν, τῆς βάλαν καί μιά σακούλα μέ πάγο στό κεφάλι καί ὅταν συνῆλθε σέ καμμιά ὥρα καί εἶδε τόν ἑαυτό της στόν καθρέφτη, τρόμαξε. Εἶχε ἕνα καρούμπαλο τόσο μεγάλο σάν ἀβγό στό μέτωπό της. Καί εἶχε ἀρχίσει νά μελανιάζη ὅλη ἡ δεξιά πλευρά.
—Πάτερ μου, στεναχωρήθηκα. Πῶς θά πάω στήν ἐκκλησία μέ τό καρούμπαλο; Πῶς θά πάω μελανιασμένη; Τί θά λέη ἡ γειτονιά γιά τά παιδιά; Καλά ὁ ἄντρας σου. Ἀλλά τά παιδιά; Θά μέ κουτσομπολεύουν καί θά στεναχωριοῦνται.
—Τί ἔκανες, καλέ κυρά Φωτεινιώ;
—Ἔβαλα ὅλη τή νύχτα κομπρέσα, παπᾶ μου καί εἶπα τό πρωΐ νά πῶ στήν κόρη μου νά μοῦ δώση λίγο ἀπό ἔκεῖνες τίς ποῦδρες πού βάζουνε νά καλύψω τό μελάνιασμα. Ἀλλά μέ τό καρούμπαλο, τί θά ἔκανα; Σκέφτηκα, λέει, νά βάλω ἕνα φακιόλι, ἕνα μαντήλι καί νά κάνω ἔτσι ὅπως κάνουν οἱ εὐσεβεῖς καί νά πάω στή ἄκρη. Νά μήν πάω στήν θέσι πού πήγαινα στήν ἐκκλησία.
—Καί τό ‘κανες, κυρά Φωτεινιώ;
Λέει:
—Ναί. Σηκώθηκα πρωΐ πρωί.
Σηκώθηκε ἡ κακομοίρα, τακτοποίησε τό σπίτι της, ἄλλαξε τόν κυρ-Ἀνέστη, τόν ξύρισε, τόν ἔπλυνε, τόν ἑτοίμασε, ἄναψε τό καντήλι της, θύμιασε καί ἔφυγε τροχάδι γιά τήν ἐκκλησία.
—Μά σάν μπῆκα, λέει, παπᾶ μου μέσ᾽ στήν ἐκκλησία, ἕνα οὐράνιο Φῶς εἶδα μέσ᾽ στήν ἐκκλησία. Ἕνα Φῶς πού ἔφεγγε καί τά πολυέλαια ἦταν σβηστά.
Λέω:
—Καί τί χρῶμα εἶχε αὐτό τό Φῶς, κυρά Φωτεινιώ;
—Λευκογάλαζο, παπᾶ μου. Ἄστραφτε τό Φῶς. Κι ἐγώ, παρόλο πού ἔκανε κρύο ἔξω τσουχτερό αἰσθανόμουνα μιά θερμότητα. Μιά θερμότητα καί μιά δροσιά. Καί ἡ καρδιά μοῦ ἄνοιγε. Καί ἔλεγα: “Εὐχαριστῶ Σοι, Κύριε”. Πῆγα λοιπόν στή ἀκριανή πόρτα πού εἶναι στά ἀριστερά, κεῖ πού κάθονται οἱ γυναῖκες γιά νά μπορῶ νά ἀτενίσω τόν Παντοκράτορα, νά χαίρομαι, νά παρηγοριέμαι. Καί ὅσο προχωροῦσε ἡ Λειτουργία τόσο αὐτό τό Φῶς αὔξαινε. Καί ὄχι μόνο αὔξαινε, παπᾶ μου, ἀλλά ἔπεφτε καί μιά χρυσόσκονη καί ἄστραφτε ὄλο αὐτό τό Φῶς, σάν νά εἶχε χιλιάδες μυριάδες ἀστέρια. Καί σάν κοιτάω τόν Παντοκράτορα, τί νά δῶ παπᾶ μου; Εἶχε... Ἔβγαινε αὐτό τό Φῶς ἀπ᾽ τό Φωτοστέφανο τοῦ Χριστοῦ μας, ἀπ᾽ τό Πρόσωπό Του, τά Χεράκια Του, τό ἅγιο Εὐαγγέλιο... καί κάλυπτε τόν κόσμο. Καί ὅσοι ἦταν στήν ἐκκλησία, ἄλλους τούς ἔλουζε τό Φῶς καί ἔμπαινε μέσα τους τό Φῶς καί γινόντουσαν ὅλοι μιά λαμπάδα. Φωτεινή. Γαλαζόασπρη. στούς ἄλλους δέν ἔμπαινε μέσα τους τό Φῶς, ὅμως, τούς θώπευε.
Και τήν ρώτησα:
—Ἦρθε καί σέ σένα τό Φῶς; Ἦρθε στή γωνιά σου, στήν γωνίτσα σου τό Φῶς;
—A! Ἄμ, καλοῆρθε παπᾶ μου. Ἦρθε.
—Πῶς τό αἰσθάνθηκες, κυρά Φωτεινή;
—Σάν ἕνα Χέρι πού μέ θώπευε. Μέ ἄγγιζε ἀπ᾽ τό μέτωπο, μέ χάιδευε στούς ὤμους, στά μπράτσα καί στίς παλάμες. Καί μετά μέ πήγαινε ἀριστερά. Καί τό ἴδιο πράγμα. Καί ἄνοιξε ἡ καρδιά μου παπᾶ μου καί ἄρχισαν νά τρέχουν τά δάκρυά μου μετά. Καί ὄχι μόνο αὐτό. Ἀλλά τό Χέρι αὐτό μοῦ ἐπούλωσε τίς πληγές, μού ἔκλεισε τίς πληγές ὅλες. Τριανταπέντε χρόνια πληγές πού εἶχα. Τά βρισίδια, τούς ξυλοδαρμούς, τούς βιασμούς, τό ξύλο, τήν ταπείνωσι... ὅλα μοῦ τά ἐπούλωσε ὁ Χριστός. Τίποτε δέν αἰσθανόμουνα. Αἰσθανόμουνα μιά ἀπέραντη εὐφορία. Ἀλλά καί κάτι ἄλλο, παπᾶ μου. Μέ κλειστά τά μάτια, ἔβλεπα τά γινούμενα στή Λειτουργία. Ἔβλεπα τά πάντα. Ἔβλεπα τήν Μεγάλη Εἴσοδο, εἶδα τούς Πατέρες, εἶδα τή Λειτουργία ὅλη. Τήν ἔζησα στόν Παράδεισο... Ξαφνικά, ὅμως, εἶδα τίς γυναῖκες νά ἀρχίσουν νά κινοῦνται καί κατάλαβα ὅτι πᾶμε γιά νά κοινωνήσουμε. Ἦρθε ἡ ὥρα τῆς Θ. Κοινωνίας. Ἑτοιμάστηκα. Καί ὅπως κοίταζα νά δῶ τό τσεμπέρι μου, τί νά δῶ; Τό Χέρι μοῦ εἶχε κάνει καλά καί τό καρούμπαλο! Δέν εἶχα οὔτε καρούμπαλο! Εἶχε φύγει τό καρούμπαλο. Καί μέ μεγάλη χαρά ὅτι δέν θά ἐκτεθῶ στήν γειτονιά, στάθηκα στή σειρά. Ἀλλά εἶπα νά δῶ, κι ἔτσι δεξιά νά δῶ, ποιός κοινωνάει; Ὁ παπά-Βασίλης πού ἦρθε καί μᾶς ἅγιασε ἤ ὁ παπα-Γιάννης; Καί ξαφνικά, παπᾶ μου... Οὔτε ὁ παπα-Βασίλης ἤτανε. Οὔτε ὁ παπα-Γιάννης. Ἕνας Δεσπότης... Μά τί Δεσπότης... Τί χρυσά ἄμφια φοροῦσε! Τί διαμάντια καί μπριλάντια εἶχαν πάνω τά ροῦχα Του! Ἄστραφτε ὁλόκληρος! Καί φοροῦσε μιά Κορῶνα... Ὄχι σάν αὐτές τῶν Δεσποτάδων. Μιά Βασιλική Κορῶνα. Πού ἄστραφταν χιλιάδες τά μπριλάντια καί τά διαμάντια. Καί πάνω στήν Κορῶνα του εἶχε Ἀγγέλους. Μά καί δίπλα Του εἶχε δύο Παραστάτες Ἀγγέλους πού κρατοῦσαν τό Μάκτρο. Με ἔπιασε τρόμος. Τά Χέρια Του, τό Πρόσωπό Του, ἔφεγγαν σάν τόν ἥλιο. Καί κρατοῦσε μιά χρυσή λαβίδα. Ἀλλά δέν εἶχε μέσα τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, εἶχε ἕνα κάρβουνο ἀναμμένο. Καί ἡ δόλια, λέω, ἡ κακομοίρα, τί θά κάνω; Πῶς θά κοινωνήσω τό κάρβουνο; Φαίνεται τέτοια Τυπικά ἔχουν σήμερα. Ἄλλος Δεσπότης ἦρθε καί ἄλλες συνήθειες ἔχουν. Καί τί νά κάνω ἐγώ; Καί πῶς θά καῶ; Καί θά βάλω τίς Φωνές στόν κόσμο;
—Καί τί ἔκανες, βρέ κυρά Φωτεινιώ; Δέν κοινώνησες;
—Ὄχι, λέει. Προφασίστηκα εὐγένεια. Καί πῆγα στήν ἄκρη καί ἔλεγα: “Περᾶστε. Περᾶστε καί ἐσεῖς”. Αἴ, περάσανε καμμιά εἰκοσιπενταριά πού ἦταν στήν οὐρά... Μετά δέν εἶχε ἄλλο “περάστε”. Ἔπρεπε νά μπῶ ἐγώ στή σειρά.
—Τι ἔκανες, κυρά Φωτεινιώ;
—Τι ἔκανα λέει; Πλησίασα καί κοιτάζοντας χαμηλά μήν μπορῶντας νά δῶ τό Πρόσωπο τοῦ Δεσπότη, ἀκόμα καί τά παπούτσια του παπᾶ μου χρυσά ἤτανε. Καί οἱ Ἄγγελοι δίπλα Του σάν νά μήν πατοῦσαν στή γῆ. Καί εἶπα: “Χριστέ μου, εὐχαριστώ Σοι. Ἄντε, γιά τήν ἀγάπη Σου. Ἄς εἶσαι Ἐσύ καί ἄς καῶ. Ἐσύ νά εἶσαι καί ἄς καῶ. Κι ἐγώ θά κοινωνήσω. Ἔκλεισα τά μάτια μου, ἔβαλα τό Μάκτρο (κόκκινο ὕφασμα πού κρατᾶμε κάτω ἀπ᾽ τό στόμα μας κατά τήν Θ. Μετάληψι) κάτω ἀπ᾽ τό στόμα μου καί ἄνοιξα τό στόμα μου.
—Κοινώνησες, κυρά Φωτεινιώ;
—Κοινώνησα παπά μου.
—Κάηκες κυρά Φωτεινιώ;
—Ὄχι, παπᾶ μου. Δροσίστηκε ἡ ψυχή μου. Ἄνοιξε ἡ καρδιά μου. Καί ἄρχισα νά λέω ἀπ᾽ τήν καρδιά μου: “Εὐχαριστῶ Σοι, Κύριε. Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ. Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ. Σέ εὐχαριστῶ Σοι Κύριε”. Καί ἄρχισα φαίνεται νά τό λέω δυνατά καί ξαφνικά ἀκούω τή φωνή τοῦ παπα-Βασίλη νά μοῦ λέει: “Κυρά Φωτεινιώ, εἶσαι καλά;” καί ἀνοίγω τά μάτια μου καί βρίσκομαι μπροστά στόν παπά-Βασίλη πού κρατοῦσε τό ἅγιο Ποτήριο καί σκέπαζε μέ τό Μάκτρο. Και λέω: “Παναγία μου, θά ρεζιλευτώ”... Καί πῆγα στήν ἄκρη καί σκεφτόμουνα: “Ὅλα αὐτά πού εἶδα, παπᾶ μου, ἦταν ἀληθινά; Λές νά ‘ταν φαντασία; Μά εἶδα τόν Δεσπότη, εἶδα τούς Ἀγγέλους, εἶδα τόσα πράγματα, κοινώνησα, εἶμαι τρελλή;”. Μόλις τελείωσε ὁ ἁγιασμός καί πῆγα σπίτι μου, μπῆκα ἀμέσως στήν ἀποθηκούλα νά ἀλλάξω τά ροῦχα μου, γιά νά βάλω τά ροῦχα τοῦ σπιτιοῦ καί νά βάλω τήν ποδιά μου νά ἑτοιμάσω τό φαγητό. Καί σάν ντύθηκα, κάτι μοῦ μύριζε τό σπίτι. Καί μπαίνω μέσα στό σαλόνι καί τί νά δῶ; Ἡ μικρή μου θυγατέρα κρατοῦσε ἕνα θυμιατό καί θύμιαζε τίς εἰκόνες. Στή θέσι τους οἱ εἰκόνες, εὐπρεπισμένο τό καντηλάκι μου, ἀναμένα τά κεράκια μου καί δίπλα στήν Παναγία ἕνα μικρό μπουκέτο λουλούδια. Καί μοῦ λέει ἡ κόρη μου: “Χρόνια πολλά, μάνα. Σήμερα μεγάλη ἡμέρα. Εἴπαμε νά θυμιάσουμε, μιᾶς καί σοῦ ἀρέσει νά θυμιάζης τό σπίτι. Ἀλήθεια, μᾶς ἔφερες ἀντίδωρο;” κι ἐγώ ἔμεινα... Καί σκεφτόμουν: “τριανταεφτά χρόνια σέ αὐτό τό σπίτι δέν μοῦ ζητήσανε ποτέ ἀντίδωρο”. Καί ἀπαντοῦσα στήν κόρη μου: “Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ. Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ”! Κι ἔρχεται καί ὁ γυιός μου ἀπ᾽ τό κατόπι μου στό πλάι καί σκύβει ταπεινά καί μοῦ φυλάει τό χέρι καί μοῦ λέει: “Συχώρα μέ μάνα. Συχώρα με” καί ἐγώ ἀπαντοῦσα: “Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ. Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ”. Καί ἀκούω τόν Ἀνέστη νά μοῦ φωνάζη καί μπαίνω βιαστική νά δῶ μήπως ἤθελε κάτι καί τόν βλέπω καθήμενο στό κρεββάτι του καί μοῦ ἔκανε σινιάλο μέ τό ἀριστερό του χέρι. Καί σάν τόν εἶδα εἶχε μιά ἱλαρότητα τό πρόσωπό του καί μιά γλυκύτητα τά μάτια του. Καί τοῦ δίνω τό χέρι μου, νομίζοντας θέλει νά καθίση καί αὐτός ἀρχίζει καί μοῦ τό φιλοῦσε. Μέσα καί ἔξω, παπᾶ μου μοῦ τό φιλοῦσε κλαίγοντας καί μοῦ ‘λεγε μέ τό μισό του στόμα: “Συγχώρα με, Φωτεινιώ. Συγχώρα με νά χαρῆς”. Καί ἔρχεται πίσω τό παιδί... Καί ἐγώ ἀπαντοῦσα: “Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ. Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ” καί ἔρχεται τό παιδί μου πάλι καί μέ φιλάει στό μέτωπο ἐκεῖ πού ἦταν τό καρούμπαλο καί μοῦ λέει: “Συχώρα με, μάνα. Δέν θά τό ξανακάνω. Τήν εὐχή σου νά χω, μάνα”. Κι ἐγώ ἀπαντοῦσα: “Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ. Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ”!
Κι ἐδῶ σταμάτησε ἡ διήγησι τῆς κυρά Φωτεινιῶς. Γιά εἴκοσι λεφτά πλάνταξε στό κλάμμα. Κι ἀφοῦ συνῆλθε μέ ρώτησε μέ μιά παιδική ἁπλότητα, σάν μικρό κοριτσάκι ἔνοχο:
—Πάτερ μου, εἶμαι κουζουλή; Τρελλάθηκα; Λές νά μέ κλείσουν στό Δρομοκαΐτειο; Λές νά εἶμαι γιά δέσιμο καί εἶδα τόσες φαντασίες; Λές νά εἶμαι τρελλή; Τί θά πῆς, Πάτερ; Τί γνώμη ἔχεις; Εἶμαι κουζουλή; Κουζουλάθηκα;
Κι ἐγώ ἀπάντησα:
—“Ευχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ. Εὐχαριστήσωμεν γιά τήν ὕπαρξί σου, κυρά Φωτεινιώ, τῷ Κυρίῳ. Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ”!
Ἡ κυρά Φωτεινιώ δέν ἦταν ὁ Ἅγ. Χρυσόστομος, οὔτε ὁ Ἅγ. Νείλος, οὔτε ὁ Ἅγ. Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, οὔτε ὁ Μέγας Παϊσιος. Ἦταν μιά ψυχή σάν κι ἐσᾶς, σάν κι ἐμᾶς. Ἁπλῶς ἔμαθε καλά στήν καρδιά της νά λέη: “Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ” καί ὁ Θεός τήν πλήρωσε πλουσιοπάροχα.
Θά σᾶς πῶ καί τήν ἔκβασι γιατί ξέρω πώς θά χαρῆτε. Σήμερα, χήρα πιά ἡ κυρά Φωτεινιώ, εἶναι Μοναχή καί πηγαίνουν τά παιδιά της καί τῆς φιλοῦν τό χέρι καί τό μέτωπο... Καί ἐκείνη κάθεται ἐκεῖ καί ἀφουγκράζεται καί θυμᾶται τό Δεσπότη Χριστό, πού τήν κοινώνησε μέ τήν χρυσή Λαβίδα τό Τίμιο Φρικτό Σῶμα καί Αἷμα Του.
Εἴθε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ νά λαβώση τήν καρδιά μας μέ τήν ἄπειρη ἀγάπη του καί νά μᾶς διδάξη ἀπ᾽ τά κατάβαθα, τά τρίσβαθα τῆς καρδιᾶς μας, ἀναβαθμίζοντας τή δική μας παιδική προσευχή σέ εὐχαριστηριακή, νά λέμε κι ἐμεῖς, δίνοντας τό μπόλι τῆς καρδίας καί τοῦ σώματος: “Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ, πάντων ἔνεκεν”.
<>
Ένας ιερέας πήγε στο σούπερ μάρκετ.
Όταν άπλωσε τα ψώνια στο ταμείο, άκουσε πίσω του ένα λογο με το εξής περιεχόμενο: «Ω, κοίτα, ο παπάς έχει κερδίσει τόσα πολλά για τον εαυτό του... Διδάσκει τον κόσμο για τη φτώχεια, αλλά έχει κερδίσει για τον εαυτό του. για να υπερφάει!Τι κοιλιά έχει φάει...».
Ήταν η φωνή μιας 50χρονης γυναίκας που δεν ηρέμησε και αποφάσισε να περάσει στην επίθεση:
- Λοιπόν, πήρες λίγα για τον εαυτό σου; - ρώτησε σαρκαστικά η γυναίκα.
«Λοιπόν, τά πήρα», απάντησε ο ιερέας.
- Μάλλον για ένα μηνα;
- Όχι, αγαπητή γυναίκα, νομίζω ότι μπορώ να το φάω σε δύο μέρες.
- Ναι, είναι ξεκάθαρο από την κοιλιά σου ότι σίγουρα μπορείς να το διαχειριστείς!
- Σωστά προσέξατε, η κοιλιά μου είναι η καταδίκη μου. Δεν μπορώ παρά να σκεφτώ το φαγητό.
- Και βάζω και τυρί και ζαμπόν στο καρότσι μου, λίγο πιο γρήγορα!
- Λοιπόν, καλά, υπάρχει μια τέτοια αμαρτία.
- Σωστά αυτά που λένε για σένα... Και κυκλοφορείς και με Merceds!
- Υπάρχει ένα πρόβλημα με αυτό... Έχω ήδη ένα Merc, αλλά θέλω κάτι πιο σοβαρό. Ονειρεύομαι μια Cadillac, αλλά όλα πάνε προς το φαγητό, γιατί πρέπει να ταΐσω την κοιλιά μου...
- Ουάου, ούα! Εντάξει, τουλάχιστον το παραδέχεσαι! Ονειρεύεται το «KoniAk»! Είναι δυνατόν να μην μπορείτε να ζήσετε χωρίς να πιείτε;
- Λοιπόν, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε χωρίς αυτό; Τώρα θα βγάλω το ράσο μου και θα τρέξω στον πάγκο για μπύρα για να μην με δει κανείς.
- Ναι... Ούτε ντροπή, ούτε συνείδηση! Αυτό ακριβώς λένε για σένα!
- Ακριβώς, αλλά όχι ακριβώς. Αν ήξεραν καλύτερα, θα έλεγαν ακόμα χειρότερα.
- Χα! Και γενικά, μετά από αυτό, γιατί να ονομάσω τις αμαρτίες μου μπροστά σε ανθρώπους σαν εσένα;
«Όχι, δεν πρέπει, μην ανησυχείς», απάντησε ήρεμα ο ιερέας, βάζοντας τα πράγματα σε σακούλες.
Και τότε η γυναίκα σώπασε. Αν και το πρόσωπό της δεν άλλαξε, ήταν ξεκάθαρο ότι είχε μιλήσει πλήρως και είχε λάβει κάποια ικανοποίηση. Ξαφνικά επικράτησε μια ηρεμία. Και τότε ο ιερέας πήγε στην επίθεση.
- Εσύ, σαν μητέρα, νιώθεις καλύτερα;
Όμως η γυναίκα δεν απάντησε. Στην πραγματικότητα ένιωθε καλύτερα σε κάποιο βαθμό, αλλά φοβόταν να το παραδεχτεί δυνατά. Όπως είπε αργότερα αυτή η γυναίκα, εκείνη τη στιγμή, προς έκπληξή της, ανακάλυψε ένα άγνωστο μέχρι τώρα πράγμα: αποδεικνύεται ότι ακόμη και από έναν ιερέα που τρώει υπερβολικά και οδηγεί μια Mercedes, μπορείς να πάρεις παρηγοριά!
Όμως η ανακούφιση δεν κράτησε πολύ. Όταν αυτή η ωραία γυναίκα έφυγε από το κατάστημα, είδε με έκπληξη ότι ο ιερέας περπατούσε προς το VAZ 2104 Mercedes του με άδεια χέρια.
Στην αρχή δεν κατάλαβε ποιο ήταν το κόλπο, γιατί ο ιερέας έφευγε από το σούπερ μάρκετ με τέσσερις σακούλες. Όμως, κοιτάζοντας πίσω, είδε τέσσερις άστεγους να εξετάζουν χαρούμενα το περιεχόμενο των πακέτων που είχαν στα χέρια τους...
Εδώ, η «παρηγοριά» της αναζήτησης της αλήθειας της 50χρονης καταπατήθηκε από ένα ακατανόητο και σχεδόν ξεχασμένο συναίσθημα που ξέσπασε από κάπου στο υπόγειο της ψυχής της.
Η γυναίκα πάγωσε, κοιτάζοντας τα χαρούμενα πρόσωπα των αστέγων. Μέσα της συναντήθηκαν ταυτόχρονα αντικρουόμενα συναισθήματα ενοχής, παρεξήγησης, χαράς και αυτομαρτυρίας, που μαζί έγιναν ο πρόδρομος της μετάνοιας του αναζητητή της αλήθειας.
Και εκείνη τη στιγμή, η γυναίκα έκανε μια άλλη ανακάλυψη για τον εαυτό της: η αληθινή παρηγοριά, σε αντίθεση με την ικανοποίηση με την κατάκριση των άλλων, γεννά δάκρυα μετάνοιας και αγγίζει την καρδιά.
...Πέρασαν ήδη 7 χρόνια.
Και τώρα ο ιερέας της ενορίας, ο πατέρας Βίκτορ, και η Βαλεντίνα Τιμοφέβνα, θυμούνται με χαμόγελο την ιστορία της γνωριμίας τους στο σούπερ μάρκετ.
Άνθρωποι, να είστε ελεήμονες.
<>
«Κάποια ἡμέρα [ὁ ὅσιος Γέροντας Ἰάκωβος Βαλοδῆμος] ἐπέστρεφε ἀπ᾽ τό χωριό Σουδενά, πού λειτουργοῦσε, στό Μοναστηράκι του, πού ἀπεῖχε δύο ὧρες περίπου. Στόν ἐρημικό ἐκεῖνο δρόμο βαδίζοντας προσευχόταν νοερῶς, ὅπως συνήθιζε πάντοτε. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός κατώρθωνε νά ἔχη σέ ἐφαρμογή τό “ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε”.
Ἐντωμεταξύ ἄνδρες τοῦ ἐθνικοῦ στρατοῦ ναρκοθέτησαν ἕνα σημεῖο τοῦ δρόμου. Κατέλαβαν ἀκολούθως τό ὕψωμα καί παρακολουθοῦσαν, μήπως περάση κανείς συμμορίτης. Ξαφνικά βλέπουν νά ξεπροβάλη ἀνύποπτος ὁ π. Ἰάκωβος στό ναρκοθετημένο σημεῖο τοῦ δρόμου. Μπήχνουν τίς φωνές γιά νά τόν προλάβουν:
—Παππούλη... Παππούλη...
Ἀλλά ὥσπου νά ἀκούση ὁ π. Ἰακωβος —ἦταν ἄλλωστε προσηλωμένος στήν προσευχή— τήν πάτησε τή νάρκη. Ἐξερράγη μέ δαιμονιώδη κρότο. Ἐβούϊξαν οἱ πλαγιές καί τά φαράγγια καί σύννεφα κονιορτοῦ σηκώθηκαν. Λές καί ἐξερράγη κάποια ἀπ᾽ τίς φιάλες τῆς Ἀποκαλύψεως.
—Πάει ὁ φουκαράς ὀ Παππούλης, λένε οἱ στρατιώτες καί τρέχουν στόν τόπο τοῦ δυστυχήματος.
Καί τί βλέπουν; Τρίβουν τά μάτια τους. Δέν μποροῦν νά τό πιστέψουν. Βλέπουν τόν π. Ἰάκωβο ἄσπρο ἀπ᾽ τή σκόνη σάν μυλωνά, νά τινάζη τά ράσα του, χωρίς νά ἔχη πάθη τίποτε καθοκληρία. Δέν μποροῦν νά συνέλθουν ἀπ᾽ τήν ἔκπληξί τους.
—Καί δέν ἔπαθες, Παππούλη τίποτε!, ρωτοῦν μέ θαυμασμό.
—Πῶς νά πάθω, παιδιά μου; Ἀφήνει ὁ Θεός νά πάθουμε τίποτε, ἀφοῦ ἔλεγα τήν προσευχή μου; Καί σᾶς δέν θά σᾶς ἀφήση ὁ Θεός νά πάθετε τίποτε. Θά σᾶς φυλάξη νά γυρίσετε στά σπίτια σας. Μονάχα νά πηγαίνετε μέ τό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Νά καθήσω, παιδιά μου, νά ἐξομολογηθῆτε, καί μεθαύριο νά σᾶς λειτουργήσω νά κοινωνήσετε;
—Ναί, παππούλη, ἀπάντησαν ὅλοι τους μέ ἕνα στόμα συνεπαρμένοι ἀπ᾽ τό θαῦμα.
Ἡ εὐκαιρία ἦταν μοναδική νά κερδιθοῦν οἱ ψυχές αὐτές καί ὀ ἄξιος λευΐτης, πού ἐνδιαφερόταν μόνο γιά νά σωθοῦν ψυχές, τήν ἐξεμεταλλεύθηκε. Σέ λίγο καθισμένος σέ μιά πέτρα κάτω ἀπό ἕνα δέντρο φορώντας τό ἐπιτραχήλι του, μέσα στό κρύο τοῦ χειμῶνα, τούς ἐξομολογοῦσε ἕνα-ἕνα. “Οὕτως ἐκαθέζετο” καί ὁ Κύριος παρά τό φρέαρ τῆς Σιχάρ κάι ἐξομολογοῦσε μιά ἁμαρτωλή»(ΧΒ, 40).
<>
Ἀρχιμ. Θεόφιλος Ζησόπουλος: «Ὅταν ἤμουν μαθητής εἶχα διαβάσει τήν ἑξῆς ἱστοριούλα.
Σ᾽ ἕνα ξερονήσι ὑπῆρχε ἕνας φάρος καί σ᾽ αὐτόν τό φάρο φαροφύλακας ἦταν ἕνας ἄνθρωπος πτωχός, οἰκογενειάρχης, πού ἔπαιρνε ἀσφαλῶς τό μισθουδάκι του, ἀλλά ψάρευε κιόλας καί τόν κόπο τῆς ἐργασίας του τόν μετέφερε ἐκεῖ, σ᾽ ἕνα κοντινό νησί. Πήγαινε τακτικά. Πολλές φορές, ὅμως, ἀργοῦσε νά ἐπιστρέψει. Καμμιά φορά τό χρῆμα παρασέρνει τόν ἀνθρώπο καί τόν κάνει νά παραστρατήση. Πήγαινε κάθε τόσο σέ κάποιο καπηλειό κι ἐκεῖ ξόδευε τά χρήματά σου. Ἡ γυναῖκα καί τό μικρό του παιδί τόν περίμεναν στό σπίτι μέ ἀνησυχία πολλές φορές.
Ἡ γυναῖκα ἦταν πιστή. Καί συχνά προσευχόταν μέ τό γυιό της καί παρακαλοῦσε τό Θεό νά προστατεύη τό σύζυγό της καί νά τόν σώση ἀπ᾽ τό πάθος κι ἀπ᾽ τό ξεστράτισμά του αὐτό, ἀλλά χωρίς κανένα ἀποτέλεσμα.
Ἦταν μιά χειμωνιάτικη νύχτα. Κι ἐκεῖνος ἄργησε νά ᾽ρθη. Τό χιόνι ἔπεφτε πυκνό. Ἡ ἀνεμοθύελλα μαινόταν. Καί ἡ ἀνησύχια τῆς μάνας καί τοῦ μικροῦ παιδιοῦ ἦταν μεγάλη. Ὁ πατέρας δέν φαινόταν. Ἔκαναν τήν προσευχή τους μάνα καί παιδί καί πῆγαν νά κοιμηθοῦν. Μά ἠ μάνα δέν ἔκλεισε μάτι. Οὔτε καί τό μικρό παιδί.
Ξέρετε ἐσεῖς τά δράματα τέτοιων οἰκογενειῶν πού οἱ ἄνδρες μεθοῦν και χαρτοπαίζουν καί ξεστρατίζουν.
Ὅμως, τό μικρό παιδί εἶχε μιά ἀγωνία. Κρυφά, χωρίς νά τό ἀντιληφθῆ ἡ μάνα του, ἅρπαξε τό κλεφτοφάναρο τῆς θυέλλης, τό φανό, τόν ἄναψε σιγά-σιγά καί κατηφόρισε πρός τό μονοπάτι ἐκεῖνο πού θά περνοῦσε ὁ πατέρας.
Προχώρησε καί ὑψώνοντας τό φανάρι φώναζε δυνατά:
—Πατέρα!... Πατέρα!... Ἔλα! Ἀπό δῶ εἶναι ὁ δρόμος.
Νόμισε τό παιδάκι πώς ἀπό μακρυά ἄκουσε τόν παφλασμό τῆς βάρκας καί σκέφθηκε πώς ὁ πατέρας του ἦταν κάπου ἐκεῖ κοντά.
Δέν ἔπεσε ἔξω. Μεθυσμένος καί ναρκωμένος ἀπ᾽ τό μεθύσι ὁ πατέρας σάν νά ξύπνησε. Σάν νά ἄκουσε τή φωνή τοῦ παιδιοῦ του. Γύρισε τά κουπιά του καί στράφηκε πρός τό μέρος πού εἶδε τό φῶς καί ἄκουσε τή φωνή. Προχώρησε. Ἔφθασε στήν ἄκρη, ἔδεσε τή βάρκα καί τρεκλίζοντας ἄρχισε νά περπατάη. Τό χιόνι εἶχε κλείσει τό μονοπάτι. Κι ἐκεῖ πού προχωροῦσε, σκόνταψε πάνω σέ κάτι. Ἦταν τό νεκρό παιδί του, τό δικό του παιδί πού ἀπ᾽ τό κρύο καί τήν παγωνιά ἔπεσε λιπόθυμο καί ξεψύχησε.
Ὁ θάνατος τοῦ παιδιοῦ τόν ξύπνησε ἀπ᾽ τό μεθύσι. Τό φορτώθηκε στίς πλάτες κι ἀνέβηκε στό σπίτι. Τίς τραγικές σκηνές πού ἐπακολούθησαν μπορεῖτε νά τίς ἀντιληφθῆτε. Τραγικός ὁ πατέρας. Τραγική καί ἡ μάνα. Μπροστά στό νεκρό παιδί ὁ πατέρας ἔδωσε μιά ὑπόσχεσι.
—Παιδί μου, εἶπε, ὁ θάνατός σου μοῦ ἄνοιξε τό δρόμο. Ἀπό σήμερα καί πέρα δέν θά ξαναβάλω πιοτό στό στόμα καί οὔτε θά ξαναπάω στό δρόμο τῆς ἁμαρτίας. Ἀπό σήμερα καί πέρα θά γίνω ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.
Εἰλικρινῶς μετανόησε καί ἡ αἰτία τῆς μετανοίας του ἦταν ὁ θάνατος τοῦ παιδιοῦ του»(ΔΚ, 71).
<>
«Εἶχε μαγαζί μέ γυναικεῖα εἴδη ἡ Στέλλα. Ταξίδευε στό ἐξωτερικό καί ἀγόραζε στό τέλος τῆς σεζόν συλλογές γνωστῶν οἴκων μόδας καί τίς ἔδινε σέ καλές τιμές στό πολυτελές κατάστημά της στή Γλύφαδα. Οἱ γονεῖς της εἶχαν χωρίσει ὅταν ἦταν ἀκόμη μικρή. Ἡ μάνα της πέθανε ἀπό καρκίνο, ὅταν ἡ Στέλλα ἦταν φοιτήτρια. Ὁ πατέρας της ξαναπαντρεύτηκε, ἔκανε νέα οἰκογένεια καί αὐτή τήν ξέχασε ὁριστικά. Αὐτή, ὅμως, μόνη της κατάφερε νά ἔχει μιά πετυχημένη δουλειά μέ τό μαγαζί της· νά ἔχει ἄφθονα χρήματα, νά ταξιδεύη καί νά κάνη γενικά μιά ὄμορφη καί ἄνετη ζωή ὅπως ἤθελε νά πείση τόν ἑαυτό της.
Ὥσπου ἕνα ὀγκίδιο στό στῆθος ἀρχές τοῦ 2011 καί μιά ἐπίσκεψι στό γιατρό ἀνέτρεψαν τά πάντα στή ζωή της. Διάγνωσι καρκίνου, μαστεκτομή, ἀφαίρεσι λεμφαδένων, χημειοθεραπεῖες, μεταστάσεις, ἀκτινοβολίες, ἐπιθετικός καρκίνος καί ὅλη ἡ ζωή φαινόταν νά φεύγη ἀπ᾽ τά χέρια της· καί ἦταν μόλις 48 χρονῶν. Ἡ οἰκονομική ὕφεσι παράλληλα εἶχε ἐπηρεάσει δυσμενέστατα τήν ἐπιχείρησί της. Ταξίδια πιά δέν μποροῦσε νά κάνη καί ὅλες οἱ φίλες καί φίλοι, οἱ σύντροφοι καί οἱ γνωστοί της, πού στίς “καλές” μέρες γλένταγαν μαζί της, ἐξαφανίστηκαν ὁ ἕνας μετά τόν ἄλλο. Ποιός ἄλλωστε θά καθόταν μαζί μέ μιά καρκινοπαθή τελικοῦ σταδίου στήν ἀνάγκη της;
Στήν ἀπόλυτη αὐτή μοναξιά καί ἐγκατάλειψί της ἀπ᾽ τούς πάντες, βρέθηκαν κοντά της κάποιες Χριστιανές γυναῖκες ἐθελόντριες, πού φρόντισαν καί τῆς ἔβγαλαν βιβλιάριο ἀπορίας καί ξανάρχισε τῆς χημειοθεραπεῖες. Ἀλλά καί τήν παρηγόρησαν μέ τήν ἔμπρακτη ἀγάπη τους καί τῆς ἔβαλαν στά χέρια ἕνα βιβλιαράκι μέ τούς Χαιρετισμούς τῆς Παναγίας, πού τούς διάβαζε πιά συνεχῶς καί ἀχόρταγα. Ἐξομολογήθηκε στό Νοσοκομεῖο γιά πρώτη φορά στή ζωή της καί μετέλαβε μέ λαχτάρα, βαθιά συναίσθησι καί κατάνυξι...
Ἕνα πρωϊνό, ὅταν ἡ ἀδελφή Χριστιανή, πού τῆς εἶχε μιλήσει γιά τήν Παναγία καί τῆς εἶχε δώσει τό βιβλιαράκι μέ τούς Χαιρετισμούς, πῆγε νά τῆς ἀλλάξη τόν ὀρό, ἡ Στέλλα τῆς κράτησε τό χέρι καί τῆς εἶπε: “Φεύγω... φεύγω...! Ἡ Παναγία μας μοῦ τό εἶπε... Ἦλθε, μοῦ χαΐδεψε τό κεφάλι καί μοῦ εἶπε: Ὑπομονή παιδί μου, λίγη ὑπομονή ἀκόμη καί σέ τρεῖς ἡμέρες θά ξεκουραστῆς...”.
Τό ἀπόγευμα ζήτησε ξανά τόν ἱερέα καί Πνευματικό τοῦ Νοσοκομείου καί μίλησαν κάμποση ὥρα. Τήν ἑπόμενη μέρα ἦλθε καί τήν κοινώνησε. Μετά τήν τρίτη ἡμέρα, τό πρωϊνό ἐκεῖνο τοῦ Νοέμβρη, ἡ ἴδια ἀδελφή τή βρῆκε νεκρή μέ τό πρόσωπό της γεμᾶτο ἠρεμία καί γλυκύτητα. Κρατοῦσε στό στῆθος της τούς Χαιρετισμούς καί τίς μικρές εἰκόνες τῆς Παναγίας καί τοῦ Ἁγ. Νεκταρίου.
Τό τελευταῖο καί συγκλονιστικό εἶναι ὅτι ἐνῶ οἱ Χριστιανές ἐθελόντριες, πού τή φρόντιζαν, ἔκαναν τρεῖς μέρες μετά τό θάνατό της τά “τριήμερά” της μνημόσυνα, τό σῶμα της ἦταν ἀκόμα στό νεκροθάλαμο τοῦ Νοσοκομείου, ἀφοῦ οὔτε ὁ πατέρας της, οὔτε κανένας ἄλλος ἀπ᾽ τούς συγγενεῖς ἐμφανιζόταν γιά νά ἀναλάβη τά τῆς κηδείας της! Ἡ Στέλλα, ὅμως, ἐμφανίστηκε στό ὄνειρο μιᾶς ἄλλης νοσηλεύτριας καί τῆς εἶπε: “... Εἶμαι πολύ καλά, ἐδῶ. Ἄς εἶναι καλά οἱ δικοί μου, πού δέν μέ ἔχουν ξεχάσει...”. Καί ἐννοοῦσε, βέβαια, τίς Χριστιανές, πού τῆς συμπαραστάθηκαν, τήν ὁδήγησαν στή Μετάνοια μέ τήν προσευχή καί καταφυγή στήν Παναγία καί μετά τό θάνατό της, τήν μνημόνευαν στή Λειτουργία (Ἀπό τό βιβλίο Θαύματα τῶν Χαιρετισμῶν... Σήμερα, ἐπιλογές-διασκευή)»(ΛΝ, 4).
<>
Ἀναφέρει ο Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης:
Το 2003 κυκλοφόρησε ένα χαριτωμένο αγιορείτικο βιβλίο. Περιέχει διδακτικές διηγήσεις, περιστατικά και ιστορίες από την ζωή παλαιτέρων και νεωτέρων Πατέρων του Άθωνος. Τιτλοφορείται: Αγιορείτικα ανέκδοτα και διηγήσεις και όχι μόνο. Συγγραφεύς φέρεται ο μοναχός Νικάνωρ Καυσοκαλυβίτης.
Τα διηγήματά του γραμμένα με απλή και κατανοητή γλώσσα, είναι διδακτικά και ωφέλιμα για κάθε καλοπροαίρετο αναγνώστη. Ανάμεσα σ αὐτά τα περιστατικά ευρήκα και την ζωή του π Νεκταρίου Γρηγοριάτου μοναχού, η οποία λόγω της μεγάλης ωφελείας που θα προσφέρη, σκέφθηκα να την καταχωρήσω εδώ σ αὐτό το Γρηγοριάτικο Γεροντικό, εφ ὅσον κι αυτός συγκαταλέγεται στην χορεία των παλαιοτέρων Γρηγοριατών πατέρων. Παρουσιάζω την περιπετειώδη βιογραφία του, χωρίς ν ἀλλοιώσω τα ιστορικά της στοιχεία, ενώ η σύνταξις του κειμένου θα φέρη τον προσωπικό χαρακτήρα του γράφοντος. Στην ιερά Μονή του Οσίου Γρηγορίου μετέβη, πριν από 100 χρόνια, κάποιος νέος να μονάση. Ασφαλώς τότε ηγούμενος ήτο ο ικανώτατος Γέροντας αρχιμ. π.Συμεών Αγγελίδης, ο εκ Τριπόλεως Πελοποννήσου, ο οποίος εχρημάτισε ηγούμενος από το 1860 μέχρι το 1906.
Γεννήθηκε ο μοναχός αυτός, άγνωστο πότε, στην Πάτρα και το βαπτιστικό του όνομα ήτο Νικόλαος. Σύμφωνα με την τάξι του Αγίου Όρους, δοκιμάσθηκε επί μία τριετία και μετά εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός ονομασθείς Νεκτάριος. Την εποχή εκείνη, λόγω πτωχείας, ίσως είχε ευλογία κάθε μοναχός, ακόμη και κοινοβιάτης, να ασχολήται με κάποιο εργόχειρο για τα προς το ζην αναγκαία. Ίσως ο μοναχός Νεκτάριος να ζούσε εκτός της Μονής σαν εξαρτηματικός και ησχολείτο με κάποιο εργόχειρο για να καλύπτη τα απολύτως αναγκαία της ζωής του. Ήθελε, λοιπόν, ν ἀγοράση παπούτσια και μερικά άλλα προσωπικά του αντικείμενα.
Ζήτησε ευλογία από τον Γέροντά του να πάη στην Θεσσαλονίκη για να πωλήση το εργόχειρό του. Δεν μας είναι γνωστό τι κατεσκεύαζε. Ο Γέροντάς του του απήντησε:
-Δεν πρέπει να βγης, έξω π. Νεκτάριε. Είσαι νέος μοναχός και ίσως κινδυνεύσης.
-Γέροντα, θα πάω να πωλήσω τα εργόχειρό μου και να ψωνίσω ο, τι προσωπικό μου χρειάζομαι και να επιστρέψω. Ο Γέροντας όμως δεν ευλογούσε την έξοδό του, αλλά και ο μοναχός δεν παραιτείτο από το θέλημά του. Τελικά υπεχώρησε ο Γέροντάς του και του είπε:
-Πήγαινε, αλλά δεν θα καθυστερήσης περισσότερο από τρεις ημέρες. Δηλαδή δύο ημέρες το ταξίδι σου και μία ημέρα για τα ψώνια σου.
Έφυγε ο π. Νεκτάριος κι έφθασε στην Θεσσαλονίκη. Ενώ εβάδιζε κοντά στον Βαρδάρη, ύψωσε το βλέμμα του σ ένα μπαλκόνι και είδε μία κοπέλλα να τινάζη τις κουβέρτες. Αλλά και η κοπέλλα τον είδε και επίμονα με το βλέμμα της τον περιεργαζόταν.
Αυτός ενόμισε ότι η κοπέλλα τον εκύτταξε με πονηρό λογισμό. Από εκείνη την στιγμή μπήκε μέσα του ο πειρασμός. Την επομένη ημέρα ξαναπέρασε πάλι από εκεί μήπως και την ιδή. Το ίδιο έκανε και τις υπόλοιπες ημέρες.
Οι λογισμοί του να εγκαταλείψη τον μοναχικό του Σχήμα για να κερδίση την κοπέλλα, φούντωσαν μέσα του. Δεν χάνει καιρό και θέτει σε εφαρμογή το σατανικό αυτό σχέδιο. Κάποιο απόγευμα έβγαλε τα ράσα του, έκοψε τα γένεια του και συνέχισε σαν λαϊκός πλέον τώρα να συχνάζη σ εκείνη την εστία του πειρασμού. Δεν άργησε να προχωρήση και σε άλλα μέτρα για να μη χάση…το δόλωμα, που ο διάβολος του είχε βάλει μπροστά του. Ενοίκιασε δωμάτιο κοντά σ αυτή την γειτονιά και εν συνεχεία έψαχνε να βρη δουλειά. Γνωρίσθηκε με κάποιον, ο οποίος και τον πήρε στην δουλειά του. Μία ημέρα είπε σ αὐτόν που ήταν αφεντικό του στην δουλειά:
-Αυτή η κοπέλλα που μένει απέναντί μας, την έχω συμπαθήσει και θέλω να την κάνω γυναίκα μου.
-Τι λες βρε Νίκο; Είναι αλήθεια; Ξέρεις αυτή η κοπέλλα είναι αδελφή ενός πολύ καλού φίλου μου. Θα κάνω το παν να σε γνωρίσω μαζί του.
Πράγματι γνωρίσθηκε ο Νικόλαος με τον αδελφό της κοπέλλας και ένα βράδυ επήγαν μαζί στο σπίτι της. Τους υποδέχθηκε η μητέρα της κοπέλλας και τους προσέφερε ένα κέρασμα.
Επήγε και πάλι και πάλι ο Νικόλαος στο σπίτι της κοπέλλας. Τότε είπε ο φίλος του στον αδελφό της κοπέλλας:
-Ο νεαρός Νικόλαος που εγνώρισες έχει ερωτευθή την αδελφή σου και θέλει να την κάνη γυναίκα του.
-Αλήθεια, λες βρε Γιώργο;
-Ναι, είναι σοβαρός άνθρωπος.
-Το βλέπω κι εγώ ότι είναι σοβαρός. Θα το ειπώ στην μητέρα μου.
Η μητέρα του, όταν έμαθε το νέο αυτό, απόρησε και τον ερώτησε:
– Βρε παιδί μου, αυτός δεν είναι απ εδώ, είναι από την Πάτρα. Πως θα δεχθή να φτιάξη οικογένεια μακριά από τους ιδικούς του συγγενείς;
Τελικά συζήτησαν το θέμα όλοι μαζί και οι γονείς τους. Η κοπέλλα τους είπε:
-Εγώ, μητέρα, δεν έχω σκοπό να παντρευτώ ακόμη. Τελικά η κοπέλλα δέχθηκε τις πιεστικές προτάσεις των γονέων της και υποσχέθηκε να υπαντρευθή.
Έτσι μία ημέρα έγιναν οι γάμοι του Νικολάου και της Όλγας. Γρήγορα απέκτησαν και το πρώτο τους παιδί.
Στο Μοναστήρι οι Πατέρες περίμεναν τον μοναχό Νεκτάριο, αλλά ακόμη δεν φαινόταν πουθενά…Ο Ηγούμενος και όλοι οι Πατέρες έμαθαν για τα …κατορθώματά του και έκαναν προσευχή. Παρακαλούσαν τον Θεό να τον συγχωρήση και να λάβη την απόφασι να επιστρέψη.
Ο μοναχός Νικόλαος συνέχιζε κανονικά την κοσμική του ζωή, μη μεριμνώντας για τίποτε άλλο παρά μόνο για την οικγένειά του, το παιδί του και και τις δουλειές του. Κάθε ανάμνησι για το παρελθόν την απέφευγε διότι τον εμπόδιζε στην απόλαυσι της κοσμικής του ζωής.
Κάποια ημέρα, περίοδος καλοκαιριού, επήγε με το παιδί του, ηλικίας τότε οκτώ ετών, στην παραλία για να κάνουν το μπάνιο τους. Μετά το λούσιμο στην θάλασαα, βγήκε έξω να παίξη τόπι με τον παιδάκι του. Σε μια στιγμή του είπε το παιδί του:
-Μπαμπά, τι είναι αυτό το μαύρο πανί που έχεις επάνω σου;
-Δεν φορώ κάποιο μαύρο πανί επάνω μου, παιδί μου! Δεν βλέπεις ότι είμαι μόνο με το “μαγιώ”;
-Εγώ βλέπω να φορής ένα μαύρο πανί με κόκκινα γράμματα και με κόκκινο σταυρό στο στήθος σου.
Εδώ ο Θεός άκουσε τις προσευχές του Γεροντός του και των Αδελφών της Μονής του και έδωσε την δυνατότητα στο παιδάκι του να ιδή με τα νοερά καθαρά του μάτια το υπερφυσικό αυτό φαινόμενο. Είδε να έχει ενδυθή ο πατέρας του με το Αγγελικό Σχήμα. Αυτό σημαίνει ότι το Σχήμα του μοναχού αποτυπώνεται σαν σφραγίδα στο στήθος και στην ζωή του μοναχού. Έτσι, κι αν ακόμη ο μοναχός αρνηθή το Σχήμα του, το Σχήμα όμως δεν τον αρνείται. Τον ακολουθεί και αυτός ενώπιον του Θεού θα σταθή και θα κριθή σαν μοναχός Μεγαλόσχημος.
Ο πατέρας του κατάλαβε αμέσως τι του έλεγε το παιδί του. Σκέφθηκε και μονολόγισε μόνος του: “Ακόμη με θυμάται και μ ἀγαπᾶ ο Θεός! Μετά είπε στο παιδί του:
-Φεύγουμε. Ετοιμάσου να πάμε στο σπίτι μας.
Έφθασαν στο σπίτι, αλλά ο Νικόλαος, όπως ήτο στενοχωρημένος, φαινόταν αγνώριστος από την γυναίκα του.
-Τι έχεις, βρε Νίκο, γιατί είσαι τόσο στενοχωρημένος; Άλλη φορά ήσουν πάντα χαρούμενος και γελαστός. Κάτι σοβαρό σου συμβαίνει. Θέλω να μου το ειπής.
-Ετοίμασε να φάμε και μετά θα σου ειπώ τα πάντα με ειλικρίνεια.
Μετά το φαγητό, έβαλαν το παιδί να κοιμηθή και τότε ο Νικόλαος της απεκάλυψε για πρώτη φορά στην γυναίκα του τα εξής:
-Άκουσέ με, Όλγα. Εγώ, πριν σε γνωρίσω και σε ζητήσω για γάμο ήμουν μοναχός στο Άγιον Όρος. Ήλθα για δουλειές μου στην Θεσσαλονίκη. Σε είδα, σε ερωτεύθηκα. Πέταξα τα ράσα μου και το Σχήμα μου, εγκατέλειψα τις καλογερικές μου υποχρεώσεις και το μοναστήρι μου για να πάρω εσένα. Σήμερα το παιδί μας, με θεία νεύσι, είδε επάνω στο στήθος μου το Αγγελικό μου Σχήμα, το οποίον και κατερύπωσα με αυτή την άσωτη ζωή μου..
-Τι είναι αυτά που λέγεις, βρε Νίκο; Αν είναι αλήθεια αυτά που μου λέγεις, τότε είσαι δολοφόνος…Κατέστρεψες τρία σπίτια: Το δικό μας, της μητέρας μου και επρόσβαλλες το μοναστήρι σου και το Άγιο Σχήμα σου…Σήκω και φύγε αμέσως…Και τα δάκρυά της επήγαιναν ποτάμι. Ήτο άνθρωπος της εκκλησίας..
-Θα φύγω της είπε αυτός και θα γυρίσω στο Μοναστήρι μου. Αν με κρατήσουν θα μείνω για πάντα εκεί και εκεί θα πεθάνω. Εάν δεν με κρατήσουν, θα σκεφθώ που θα πάω..
-Φύγε, αμέσως για το μοναστήρι σου. Μη σκέπτεσαι εμένα και το παιδί μας. Θα φροντίση για εμάς ο Θεός. Φύγε για να μη καταδικασθής αιώνια. Όσο καθυστερής στον κόσμο, τόσο παροργίζεις τον Πανάγαθο Θεό μας. Εάν κάνης έτσι και μετανοήσης ειλικρινά θα σε συγχωρέση ο Θεός και θα σε σώση…
-Σε παρακαλώ, της είπε, μην ειπής τίποτε στο παιδί μας. Όταν μεγαλώση θα μάθη από σένα ποιός είναι και που είναι ο πατέρας του…
Πράγματι, έφθασε στο μοναστήρι του συντετριμμένος σαν τον άσωτο υιό ο Νεκτάριος. Μόλις τον είδε ο Γέροντάς του, τον γνώρισε, τον αγκάλιασε και τον έφερε μέσα στο Μοναστήρι.
Ο Νεκτάριος έπεσε στα πόδια του και με στεναγμούς παρακαλούσε και του έλεγε:
-Γέροντά μου, συγχώρεσέ με. Είμαι ο δεύτερος άσωτος γυιός. Δεν είμαι άξιος να στέκομαι μπροστά σου. Κατεμόλυνα το Σχήμα μου, το οποίο από τα χέρια σου έλαβα. Δεν έχω μάτια να σ ἀντικρύσω. Δέξαι με όχι σαν δούλο σου, όχι σαν γυιό σου, αλλά σαν το σκουλήκι και το σκουπίδι της γης.
Εν τω μεταξύ ήλθαν κι οι άλλοι Αδελφοί και Πατέρες. Άλλοι έκλαιγαν και άλλοι εχαίροντο για την επιστροφή του. Σηκώθηκε ο Γέροντάς τους, παπά Συμεών, τον αγκάλιασε και πήγανε μαζί στο Αρχονταρίκι. Εκεί του εξωμολογήθηκε ο Νεκτάριος όλα τα παθήματά του. Και ο Γέροντάς του του είπε:
-Παιδί μου, όλοι εμείς, εγώ ο Γέροντάς σου και οι Αδελφοί σου σε δεχόμεθα και πάλι στο μοναστήρι. Όμως θα πας να μείνης στην σπηλιά του Οσίου Γρηγορίου, του Κτίτορος της Μονής μας.
Ο Νεκτάριος δέχθηκε την εντολή του π. Συμεών και τον ευχαρίστησε διότι τον δέχθηκαν και πάλι στο μοναστήρι.
Ο Γέροντάς του του έδωσε μία φραντζόλα ψωμί και νερό και τον επήγε ο ίδιος να τον εγκαταστήση μέσα στην σπηλιά. Εκεί επέρασε ο Νεκτάριος ένα μήνα μ αὐτό το ψωμί. Όταν πεινούσε έτρωγε και λίγα χόρτα, απ αὐτά που φύτρωναν έξω εκεί στα κηπάρια του Καθίσματος της Παναγίας. Είχε βέβαια πολύ αδυνατίσει.
Μετά από ένα μήνα τον επισκέφθηκε και πάλι ο Γέροντάς του και του έφερε νερό και ψωμί. Τον ερώτησε:
-Πως είσαι, πάτερ Νεκτάριε;
-Καλά με τις ευχές σας, Γέροντα. Δόξα σοι ο Θεός, πολύ καλά.
-Θα έλθη καιρός να κατέβης και κάτω στο Μοναστήρι μας, αλλά όχι τώρα.
Τώρα μόνο εσύ θα κάνης νηστεία, αγρυπνία και προσευχή για να δεχθή την μετάνοιά σου ο Θεός.
Μετά από αρκετό καιρό του μετέφερε ο Γέροντάς του μέσα σε μία στάμνα βρεγμένα όσπρια. Του είπε:
-Πάρε αυτή την στάμνα με τα όσπρια, όσα είναι μέσα. Θα βάζης το χέρι σου μόνο μία φορά την ημέρα και όσα βγάζης, θα τα τρως. Πάρε κι αυτά τα δύο πρόσφορα και το νερό σου.
Ήλθε καιρός και πέθανε ο παπά Συμεών και τον διαδέχθηκε ο παπά Ιάκωβος. Συνέχιζε κι αυτός να του πηγαίνη τρόφιμα καό νερό, όπως ο προηγούμενος.
Με τις προσευχές και τα δάκρυα καθαρίσθηκε η ψυχή του π. Νεκταρίου. Ήδη είχε φθάσει και 75 ετών.
Μία ημέρα τον ερώτησε ο Ηγούμενος:
-Πως πας, Αδελφέ;
-Καλά, δόξα σοι ο Θεός, Γέροντα. Και άρχισε να κλαίη ασταμάτητα. Μόλις ησύχασε λίγο, είπε στον Γέροντά του:
-Γέροντα, έρχεται ένα πουλάκι και μου κάνει παρέα.
Ο Γέροντας κατάλαβε ότι ήτο το Άγιο Πνεύμα, αλλά τον ρώτησε:
–Τι πουλάκι είναι αυτό, Νεκτάριε;
-Να, είναι ένα άσπρο και ωραίο πουλάκι. Έρχεται και με κυττάει. Μου κάνει παρέα και μετά από λίγο φεύγει και πάλι έρχεται.
-Καλά, παιδί μου, συνέχισε την προσευχή σου.
Τελικά ο π. Νεκτάριος έφθασε στην ηλικία των 80 ετών.
Μία ημέρα τον επισκέφθηκε και πάλι ο Γέροντάς του και τον ρώτησε:
-Πως πας, Αδελφέ Νεκτάριε;
-Καλά, Γέροντα. Να το πουλάκι ήλθε και πάλι πολύ κοντά μου. Άπλωσα το χέρι μου να το πιάσω, αλλά αυτό μ ἕνα πήδημα μπήκε μέσα στο στόμα μου και από τότε πάλι δεν έρχεται. Τώρα πως θα το βγάλω από μέσα μου; Και άρχισε να κλαίη.
-Δεν πειράζει. Μην ανησυχής, Νεκτάριε. Τώρα είναι καιρός να γυρίσης στο μοναστήρι μας. Θα μένης στο γηροκομείο και θα σ ἔχουμε κοντά μας.
-Όχι, του είπε ο π. Νεκτάριος. Καλά είμαι εδώ. Άφησέ με να πεθάνω εδώ στην σπηλιά σε παρακαλώ.
-Όχι, του είπε ο Γέροντάς του, πρέπει να κάνης υπακοή και να κατέβης στην Μονή.
-Και αφού ήτο θέμα υπακοής, κατέβηκε μαζί του στην Μονή ο π. Νεκτάριος και έμενε πλέον στο γηροκομείο. Σε ηλικία 85 ετών εκοιμήθη εν Κυρίω. Έκαμαν την κηδεία του και στα τρία χρόνια έβγαλαν τα οστά του. Τι το εξαίσιο και θαυμάσιο; Τα οστά του ευωδίαζαν. Απ αὐτό αντιλαμβάνεται ο καθένας τι καρπούς πνευματικούς ημπορεί να φέρη η υπακοή και η μετάνοια.
Δόξα στον Πανοικτίρμονα Θεό μας, ο Οποίος δέχθηκε την μετάνοια του μοναχού Νεκταρίου και τον επανέφερε όχι μόνο στην μοναχική τάξι, στην οποία ευρισκόταν και παλαιότερα, αλλά και τον αρίθμησε μεταξύ των χορών των αγίων της Εκκλησίας μας.
Αιωνία η μνήμη του οσίου γέροντος Νεκταρίου, ο οποίος ανήλθε εξ άδου κατωτάτου και μας άφησε σαν πνευματική κληρονομία το υπέροχο παράδειγμα της συνεχούς μέχρι θανάτου μετανοίας του.
Κύριε Ιησού Χριστέ πρεσβείαις πάντων των Οσίων Γεροντάδων μας και του αγίου Γέροντός μας π. Γεωργίου αξίωσον και ημάς της αιωνίου μακαριότητος. Αμήν.
Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου
Άγιον Όρος Άθω
2005
<>
Ἀναφέρει ἡ Μοχαχή Μαριάμ: «Σέ κάποια ἀπ᾽ τίς ὁμιλίες του ὁ Γέροντας Τιμόθεος Τζαννής, μᾶς εἶπε πολλά γιά τήν ἐλεημοσύνη. Καί στό τέλος κάποιες ἀπό μᾶς, συγκινημένες ἀπ᾽ ὅ,τι ἀκούσαμε, τόν ρωτούσαμε ποῦ θά μπορούσαμε νά δώσουμε κάτι.
Χάρηκε πολύ καί μᾶς ἔδωσε διευθύνσεις. Σέ μένα καί σέ μιά φίλη μου ἔδωσε τό ὄνομα μιᾶς φτωχῆς γυναίκας πού ἔμενε ἔξω ἀπ᾽ τήν πόλι. Κάποιο Σάββατο ἀπόγευμα μετά τόν ἐσπερινό συμφωνήσαμε νά πᾶμε. Ψωνίσαμε διάφορα τρόφιμα, γλυκά καί ρουχαλάκια γιά τά παιδιά καί ξεκινήσαμε ρωτώντας γιά νά βροῦμε τό σπίτι. Τελικά βγήκαμε σ᾽ ἕνα χωράφι κι ἐκεῖ μᾶς ἔδειξαν ἕνα ρημαγμένο καλύβι σκεπασμένο μέ χόρτα καί καλάμια. Τό μέγεθός του μόλις πού χωροῦσε τέσσερα ἄτομα.
Χτυπήσαμε δισταχτικά τήν πόρτα. Μᾶς ἄνοιξε μιά νεαρή γυναῖκα γύρω στά σαράντα πέντε. Κοντούλα, μά συμπαθής καί πολύ πρόσχαρη. Ἡ ἐνδυμασία της ἄθλια.
—Καλῶς τίς κυρίες. Περάστε μέσα, μᾶς εἶπε.
Μπήκαμε μέσα καί σταθήκαμε σέ μιά ἄκρη. Ὁ χῶρος ἄθλιος. Δυό ντιβανάκια, τρεῖς καρέκλες τρύπιες, ἕνα ξύλινο τραπεζάκι καί μερικά παλαιά σκεύη κουζίνας, ἦταν ὅλο κι ὅλο τό νοικοκυριό. Στό ἕνα κρεββατάκι ἦταν ξαπλωμένο ἕνα ἀγοράκι τριῶν ἤ τεσσάρων ἐτῶν, παράλυτο. Τό φώναζαν Νεκτάριο. Καί πιό πέρα ὁ μεγαλύτερος γυιός, ὁ Ἀντώνης, περίπου δέκα χρονῶν. Μᾶς κοίταζε λυπημένος καί μέ κάποια ἀπορία. Μείναμε ἄφωνες γιά λίγα λεπτά, κι ἔπειτα χαϊδέψαμε καί φιλήσαμε τά παιδιά. Τούς μοιράσαμε σοκολάτες καί γλυκά, δώσαμε τά τρόφιμα, τά ρουχαλάκια καί λίγα χρήματα στή γυναῖκα. Ἡ γυναῖκα ἔκλαιγε καί δόξαζε τό Θεό συνεχῶς λέγοντας:
—Αὐτό τό παιδί θά μέ σώση. Ὁ Θεός μοῦ τό ἔστειλε, Ἐκεῖνος ξέρει.
Θαυμάσαμε τήν πίστι αὐτῆς τῆς φτωχῆς γυναίκας καί εἴδαμε νά λάμπη τό πρόσωπό της. Τότε ἐκείνη μᾶς εἶπε:
—Ἐγώ ἤμουν πολλά χρόνια στήν πορνεία. Κάποιος καλός ἄνθρωπος μέ λυπήθηκε καί μέ παντρεύτηκε. Ἔκανα αὐτά τά δυό παιδιά, ἀλλά πολύ γρήγορα τόν πῆρε ὁ Θεός καί ἔμεινα χήρα. Ἔτσι θέλησε ὁ Θεός. Ἔπρεπε νά πληρώσω γιά τά κακά πού ἔκανα στούς ἄλλους καί στόν ἑαυτό μου. Ἄς ἔχη δόξα τό ὄνομά Του. Ἄς μοῦ συγχωρήση τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν μου.
—Θαυμαστή ἡ πίστι της, μά καί ἡ μετάνοιά της θαυμαστότερη. Μοῦ θύμισε τήν πόρνη τοῦ Εὐαγγελίου, εἶπα στή φίλη μου φεύγοντας.
Δέν θά ξεχάσω ποτέ τό λαμπρό πρόσωπό της. Ὅλα ἦταν τόσο ὄμορφα μέσα στό ἄθλιο φτωχοκάλυβο.
Ὅταν εἴπαμε τά νέα στόν πνευματικό μας, συγκινήθηκε καί δάκρυσε»(ΜΜ, 117).
<>
π. Νήφων Βατοπαιδινός: «Ὅταν ἤμασταν στό Βατοπαίδι, στίς ἀρχές πού πήγαμε, ζοῦσε καί ὁ Γέροντάς μας ὁ Ἰωσήφ. Ἦταν γύρω στά τέλη Νοεμβρίου. Ἤμουν ἀρχοντάρης, ἀρχοντάρης εἶναι ὁ μοναχός πού ὑποδέχεται τούς ξένους. Καί τότε εἶχαν γίνει μερικά ἐπεισόδια στίς 17 Νοεμβρίου στό Πολυτεχνεῖο, εἶχαν σπάσει καί εἶχαν γίνει μεγάλες φασαρίες.
Μιά ὁμάδα ἀπό αὐτά τά παιδιά, τούς ἀναρχικούς, κυνηγημένοι ἀπ᾽ τήν ἀστυνομία ἔφυγαν καί ἦρθαν γιά νά κρυφτοῦν στό Ἅγ. Ὄρος. Καί ἦρθαν ἐκεῖ διότι ὁ ἕνας ἀπό αὐτούς —ὁ ὁποῖος εἶχε ξυρισμένο τό κεφάλι του ἀπ᾽ τίς δύο πλευρές καί εἶχε ἕνα σάν λειρί ἐδῶ μπροστά καί ἦταν καί βαμμένο πράσινο στίς ἄκρες— εἶχε ἕνα θεῖο στή Μονή Ἐσφιγμένου.
Καί τούς εἶπε, θά πᾶμε στό θεῖο μου ἐκεῖ νά κρυφτοῦμε. Φυσικά, οὔτε διαμονητήρια εἶχαν οὔτε ἤξεραν πώς θά μποῦν μέσα. Πῆγαν, δέν μποροῦσαν νά μποῦν καί μπῆκαν μέ τά πόδια... πόσες ὧρες νά φθάσουν. Ἔφθασαν στή Μονή Ἐσφιγμένου. Ξέρετε εἶναι καί λίγο αὐστηροί ἐκεῖ καί μόλις τούς εἶδαν σ᾽ αὐτά τά χάλια... μέ τά σκουλαρίκια.. τούς ἔδιωξαν. Ἔφυγαν.
Καί ἦρθαν μέ τά πόδια, σουρούπωνε θά βράδιαζε, στό Μοναστήρι μας. Ἑτοιμαζόταν ὁ πορτάρης νά κλείση τήν πόρτα καί μόλις τούς εἶδε ὁ καημένος κι αὐτός φοβήθηκε, ἔτσι ὅπως ἦταν ἡ ὄψι τους καί εἰδοποίησε τό Γέροντα καί λέει, Γέροντα τί νά κάνουμε; Τώρα νά τούς διώξουμε; Ποῦ θά πήγαιναν; Δέν εἶχαν καί χρόνο γιατί οἱ Μονές κλείνουν τίς πύλες μέ τή δύσι τοῦ ἡλίου.
Εἶπε ὁ Γέροντας, ἐντάξει, ἐφόσον τά ἔφερε ἡ Παναγία τά παιδιά ἐδῶ βάλτε τους σ᾽ ἕνα δωμάτιο στό ἀρχονταρίκι ἀλλά μήν τούς βάλετε κοντά μέ τούς ἄλλους προσκυνητές. Βάλτε τους κάπου ξεχωριστά καί ἔχετε καί λίγο τό νοῦ σας.
Λοιπόν, ὡς ἀρχοντάρης τούς φιλοξένησα. Ἐντάξει, φαινόντουσαν λίγο τρομαγμένοι, ἀπορημένοι ἀπ᾽ τό περιβάλλον πού ζοῦσαν, κουρασμένοι κιόλας ἀπ᾽ τήν ὁδοιπορία. Ξεκουράστηκαν, λοιπόν, τούς βάλαμε νά φᾶνε.
Τούς μιλήσαμε λίγο ἀλλά τούς εἴπαμε ὅτι ἕνα βράδυ θά φιλοξενηθῆτε, αὔριο πρέπει νά φύγετε. Λοιπόν, τούς εἴπαμε καί λίγα λόγια ἀγάπης, ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, ὅ,τι κι ἄν κάνουμε στή ζωή μᾶς ὑπάρχει μετάνοια.
Καί τήν ἑπόμενη μέρα αὐτός μέ τό λειρί λέει, πάτερ, θέλω νά μείνω ἀκόμη μία ἡμέρα. Μπορῶ νά μείνω; Οἱ ἄλλοι δέν ἤθελαν, ἔφυγαν. Λέω, θά ρωτήσω καί θά σοῦ ἀπαντήσω. Ἔ, ὁ Γέροντας λέει, ἐντάξει ἀφοῦ θέλει ἄς μείνη ἀκόμη ἕνα βράδυ.
Ἔμεινε ἀκόμη ἕνα βράδυ, τοῦ λέω θά μείνης, ὅμως, θά ἀκολουθήσης τό πρόγραμμά μας, θά ἔρχεσαι στήν ἐκκλησία, στήν τράπεζα. Ἔμεινε ἀκόμη ἕνα βράδυ, λέει, μπορῶ νά μείνω ἀκόμη ἕνα βράδυ;
Λέει ὁ Γέροντας, κοίταξε, πέστε του τουλάχιστον νά βάλη ἕνα σκουφάκι νά μήν φαίνεται ἔτσι καί νά προκαλῆ καί τούς ἄλλους, καί τούς Πατέρες καί τούς προσκυνητές. Δέν εἶπε ὄχι, δέχτηκε.
Ἔμεινε δύο μέρες, τρεῖς μέρες ὁ Πέτρος. Πέτρος ἦταν τό ὄνομά του, ἕνα παιδί μέ μεγάλα πράσινα μάτια. Καί ἕνα ἀπόγευμα ὅταν κάναμε ἐσπερινό, πίσω στή λιτή —λιτή εἶναι ὁ πρόναος ἄς ποῦμε— ἀκούστηκαν ἀναφιλητά, κάποιος ἔκλαιγε μέ λυγμούς. Πῆγα ἐγώ νά δῶ καί ἦταν ὁ Πέτρος σκυμμένος καί ἔκλαιγε μέ ἀναφιλητά.
—Πέτρο μοῦ συμβαίνει κάτι;
Σκέφτηκα μήπως τοῦ εἶπε κάποιος κάτι πού ἦταν ἔτσι. Ὄχι.
Μοῦ λέει, θέλω νά σοῦ μιλήσω.
Βγήκαμε, λοιπόν, ἔξω μετά πού τελείωσε ὁ ἐσπερινός καί μοῦ λέει:
—Πάτερ, ὑπάρχει καί γιά μένα σωτηρία; Μπορῶ κι ἐγώ νά σωθῶ;
Λέω, Πέτρο μου, γιά ὅλους ὑπάρχει σωτηρία. Ὁ ληστής ἦταν πάνω στό σταυρό καί ὁ Χριστός μας τόν ἔσωσε.
Λέει, μά ἐγώ τόσο πολύ πλήγωσα καί τούς ἀνθρώπους καί τούς γονεῖς μου καί τό Θεό. Καί μοῦ ἀπεκάλυψε ὅτι ἦταν ἀπό μία οἰκογένεια διαλυμένη.
Ὁ πατέρας χτυποῦσε τή μητέρα του, αὐτός δέν μποροῦσε νά τά βλέπη. Δώδεκα χρονῶν ἔφυγε ἀπ᾽ τό σπίτι του, ἔμενε στά Ἐξάρχεια, ἔμπλεξε ἐκεῖ μέ ἀναρχικούς, μέ ναρκωτικά καί λοιπά. Ἦταν μιά ζωή ἔτσι ταραγμένη.
Ἀλλά, ὅμως, ἦταν μιά πολύ καλή ψυχούλα. Τό λέω αὐτό ἀδελφοί μοῦ γιά νά μήν ἀπορρίπτουμε ποτέ μᾶς κανένα. Γιατί ἐκείνους πού ἐμεῖς ἀπορρίπτουμε τούς μαζεύει ὁ Θεός. Ἐμεῖς νομίζουμε ὅτι εἴμαστε οἱ καλοί καί ἐκεῖ εἶναι πού τήν πατᾶμε.
Καί θά δοῦμε ἐκπλήξεις ἔλεγε ὁ Γερο-Παΐσιος στή Δευτέρα Παρουσία. Θά δοῦμε ἐκείνους πού δέν ὑπολογίζαμε νά μπαίνουν μέσα καί θά δοῦμε ἄλλους πού ὑπολογίζαμε, ὅπως εἶμαι ἐγώ, νά μένουν ἀπ᾽ ἔξω. Μή γένοιτο, ὅμως. Εὐχόμαστε καί ἐλπίζουμε στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας, ὅλοι μας νά σωθοῦμε.
Λοιπόν, ὁ Πέτρος, μετά ἀπ᾽ αὐτή τήν ἀλλοίωσι πού ἡ Παναγία μας τοῦ ἔκανε, τοῦ εἴπαμε ὅτι πρέπει νά ἐξομολογηθῆ. Καί μέ τόσα δάκρυα ἐξομολογήθηκε, πού κάτω τό πάτωμα εἶχε γίνει μία μικρή λιμνούλα ἀπ᾽ τά δάκρυα τοῦ Πέτρου.
Ὁ Πέτρος ἔμεινε ἀρκετά στό Μοναστήρι μας. Ὁ Γέροντας εἶπε, πέστε του νά τό κόψη αὐτό τό πράγμα τουλάχιστον. Καί εἶπε, ὄχι δέν θά τό κόψω, ὄχι γιατί δέν θέλω, δέν θά τό κόψω γιά νά μήν πάω ἔξω καί μοῦ πουν ὅτι σέ ἔβαλαν οἱ μοναχοί καί τό ἔκοψες, θά πάω ἔξω καί θά τό κόψω μόνος μου. Κι ἔτσι, φοροῦσε τό σκουφάκι.
Ἔφυγε ὁ Πέτρος, λοιπόν, ἄρχισε νά κάνη μία πνευματική ζωή. Ξαναήρθε ἀκόμη μία φορά μέ ἀλλοιωμένη τήν ὄψη καί τόν χάσαμε τόν Πέτρο, δέν ξαναπαρουσιάστηκε.
Ἐντωμεταξύ δέν εἶχε μιλήσει ποτέ μέ τή μητέρα του ἀπό τότε πού ἔφυγε ἀπ᾽ τό σπίτι, καί προσπαθήσαμε, κάναμε τήν ἐπανασύνδεσι.
Βρήκαμε τά τηλέφωνα, τῆς εἴπαμε, συγκλονίστηκε ἡ γυναῖκα γιατί νόμιζε ὅτι εἶναι πεθαμένο τό παιδί της καί ἔγινε μία πολύ εὐλογημένη ἔτσι κατάστασι.
Μετά ἀπό δύο χρόνια εἴχαμε πάει σέ μία πανήγυρη μίας Μονῆς τοῦ Ἁγ. Ὄρους καί μετά τήν πανήγυρη πήγαμε μέ τά πόδια σέ ἕνα ἄλλο Μοναστήρι κοντινό νά προσκυνήσουμε.
Τότε ἦταν μαζί μας καί ὁ μακαριστός ὁ Μητροπολίτης Καστορίας Γρηγόριος, ὁ ὁποίος μᾶς εἶπε, μήν πεῖτε ὅτι εἶμαι Ἐπίσκοπος νά μήν μοῦ κάνουν τιμές οἱ Πατέρες καί ξεσηκώνονται.
Πήγαμε ἐκεῖ, λοιπόν, μᾶς κέρασαν καί ὅταν ἐτοιμαζόμασταν νά φύγουμε ἔρχεται ἕνας μοναχός καί μοῦ λέει:
—π. Νήφων δέν μέ γνώρισες;
—Κοίταξα, λέω, ὄχι, ποιός εἶσαι;
—Λέει, κοίταξέ με καλά.
Τί εἶδα; Δύο πράσινα μεγάλα μάτια. Ἦταν ὁ Πέτρος.
Ἦταν ὁ Πέτρος ὁ ὁποῖος ἦταν δόκιμος μοναχός. Καί τότε ἔπεσε ὁ ἕνας μέσα στήν ἀγκαλιά τοῦ ἄλλου. Κλαίγαμε καί δόξασα τήν Παναγία μας γιά τά μεγάλα θαύματα πού κάνει. Αὐτά εἶναι τά θαύματα ἀδελφοί μου. Σᾶς εἶπα ἕνα.
Ὅποιος προσκυνητής πάει στό Ἅγ. Ὄρος εἶναι καί ἕνα θαῦμα μέσα στήν ψυχή του, γι᾽ αὐτό νά εὐχαριστοῦμε τήν Παναγία μας πού ὑπάρχει καί τό Ἅγ. Ὄρος καί ὅλα τά Μοναστήρια καί οἱ Ναοί καί ἐπιτελοῦν αὐτά τά μεγάλα θαύματα τῆς θεραπείας τῶν ψυχῶν. Πού ὅλος ὁ κόσμος δέν ἀξίζει ὅσο μία ψυχή...».
Ηλίας Καλλιώρας, facebook.com
<>
Ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας θεραπεύει δαιμονισμένη στον Καναδά και έπειτα εκείνη του ζητάει να εξομολογηθεί
Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας:
“Είχα πάει στον Καναδά και εκεί μίλησα στην Ελληνική ομογένεια, για τον διάβολο, για το πώς μάς ξεγελά και μάς υποσκελίζει στην αμαρτία. Όταν τελείωσα την ομιλία και έφευγε ό κόσμος από το χώρο όπου έγινε ή ομιλία, ξαφνικά άρχισε να γίνεται ένας μεγάλος σαματάς. Ήρθαν κάποιες κυρίες τότε και με ενημέρωσαν ότι κάποια μεγαλοκυρία είχε δαιμονιστεί. Φώναζε και ούρλιαζε ή δαιμονισμένη λέγοντας λόγια για μένα:
Με φανέρωσε αυτός ό άνθρωπος, με έβγαλε στη φόρα. Τί γυρεύει εδώ στον Καναδά; Ήρθε να πάρει τούς δικούς μου, τούς οποίους είχα καλά δεμένους. Θα του κάνω κακό και θα τον εκδικηθώ και πολλά άλλα παρόμοια έλεγε ή δαιμονισμένη.
Την μετέφεραν σέ ένα δωμάτιο. Και μόλις λίγο ηρέμησε, πήγα και την συνάντησα. Είχε κλειστά τα μάτια και έτρεμε σαν το ψάρι. Κατά το χρέος μου άνοιξα το Ευχολόγιο, φόρεσα το πετραχήλι μου και της διάβασα τις ευχές του Μεγάλου Βασιλείου και όταν τελείωσα, άνοιξε τα μάτια, σταμάτησε να τρέμει και με λέει:
Πάτερ, θέλω να εξομολογηθώ! Πράγματι την εξομολόγησα. Ή κοπέλα αυτή είχε δαιμόνιο για πολλά χρόνια, αλλά δεν είχε εκδηλωθεί μέσα της. Κοινωνούσε, εκκλησιαζόταν κανονικά, αλλά δεν γνώριζε oτι ήταν δαιμονισμένη.
Με αφορμή όμως εκείνη την ομιλία πού είχα κάνει εκδηλώθηκε το δαιμόνιο πού είχε.
Πολλοί πού ήταν παρόντες στο σκηνικό με την δαιμονισμένη, ωφελήθηκαν πολύ και άνθρωποι πού δεν πίστευαν στα δαιμόνια και στον διάβολο, πίστεψαν στην ύπαρξη των πονηρών πνευμάτων από το περιστατικό αυτό.
Το περιστατικό απλώθηκε πολύ γρήγορα στην ευρύτερη περιοχή και με πήραν τηλέφωνο και από τις Η.Π.Α να πάω και εκεί στην ομογένεια να τούς μιλήσω και να τούς εξομολογήσω. Έτσι με τη Χάρη του Θεού πήγα και σέ εκείνους τούς ανθρώπους και βοηθήθηκαν και εκείνοι”.
Από το βιβλίο: Ο Θεός Είναι Μαζί μας, Εμείς Είμαστε Μαζί Του;, εκδ. Ορθόδοξη Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 2015
<>
Η Ιησουέλα βρήκε το Θεό στην Αλβανία
Η Ορθόδοξη Βάπτιση της Ιησουέλας
Τίρανα, 11 Ιανουαρίου 1967. Ο ρουμανικής καταγωγής Έλληνας Gregory Β. με την αγαπημένη του γυναίκα Γκαλίνα αποκτούν το μοναδικό τους παιδί ένα ασθενικό κοριτσάκι.
Μια μουντή μέρα βρέθηκε μπροστά στο Δημαρχείο για να δηλώσει το όνομα του παιδιού. Όλη τη νύχτα δεν έκλεισαν μάτι με τη γυναίκα του και αυτή τη φορά αιτία δεν ήταν το κλάμα του μωρού. Ήταν δυνατόν στο παιδί τους να μη δώσουν ένα χριστιανικό όνομα; Ούτε ο Θεός δεν το θέλει κάτι τέτοιο. Το ’θελε όμως το Κόμμα και… δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ήρωες, αλλιώς οι «σοσιαλιστικές» χώρες θα ήταν μόνο φυλακές και νεκροταφεία. Χρειάζεται κάποια διπλωματία, χρειάζεται να επιβιώσεις… Βασανίζεται με όλες αυτές τις σκέψεις πηγαίνοντας στο Δημαρχείο και περιμένοντας στην ουρά να έλθει η σειρά του.
Σε μια στιγμή, αναστέναξε βαθιά· ήξερε ότι δεν υπήρχε άλλη λύση, μόνο ο Θεός αν τον φώτιζε. Έσφιξε με απόγνωστη το σταυρουλάκι που έκρυβε στην τσέπη του και ψιθύρισε ασυναίσθητα: Ιησού, Έλα! Πήγε να προσθέσει κάτι και αιφνιδίως φωτίστηκε, έλαμψε το πρόσωπό του, φεγγοβόλησαν τα μάτια του.
—Όνομα παιδιού; ρώτησε εκείνη τη στιγμή ο υπάλληλος.
—Ιησουέλα, απαντά λαχανιαστά ο ταλαίπωρος πατέρας!
—Ι-η-σ-ο-υ-έ-λ-α; επανέλαβε ο υπάλληλος ανασηκώνοντας τα φρύδια με απορία. Κάτι δεν του πήγαινε καλά, αλλά δεν του ερχόταν και στο μυαλό καμιά απάντηση. Πάντως, χριστιανικό όνομα δεν ήταν. Αυτός ήταν ήσυχος για το κεφάλι του. Και σημείωσε στα χαρτιά: «Ιησουέλα».
Τίρανα, 16 Ιουλίου 1991. Πρώτη μας μέρα στην εκκλησία των Τιράνων που την ετοιμάζουμε για τον Έξαρχο. Μεγάλη μέρα για όλους! Σήμερα πρωτοέρχεται στην Αλβανία ο Έξαρχος Αναστάσιος —επιτέλους— της ελεύθερης Αυτοκεφάλου Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας. Φωτογραφίζω την εκκλησία των Τιράνων —δηλαδή τι εκκλησία, τέλος πάντων, θα μιλήσουμε παρακάτω γι’ αυτό. Εκείνη την ώρα δεν είχα καν σκεφθεί να γράψω για τις εκκλησίες της Αλβανίας… Πλησιάζω μια ομήγυρη γυναικών. Μιλούν με έξαψη για το μεγάλο γεγονός, για το θαύμα, που επιτέλους θα μπορούν να λατρεύουν ελεύθερα το Θεό τους…
Ξεχωρίζω μια όμορφη κοπέλα, κάπου 25 ετών. Τη λένε —δεν κατάλαβα καλά— Ι-η-σ-ο-υ-έ-λ-α, περίεργο όνομα. Μιλά αγγλικά με μια Βελγίδα δημοσιογράφο. Θα ’θελε, της έλεγε, τόσο να βρεθεί κάποιος να τη βαπτίσει· όχι, δεν έχει κάνει το μυστήριο της βαπτίσεως. Θα ’θελε να αποκτήσει μια χριστιανή μητέρα από την Ελλάδα, να την καθοδηγήσει…
Απομακρύνθηκα, αλλά δεν μπορούσα να ξεχάσω αυτό που έλεγε για μια πνευματική μητέρα να τη βαπτίσει. Έκανα κάποια νύξη στις αδελφές εθελόντριες του Ε.Ε.Σ. που ήταν μαζί μας. Όλες βάπτιζαν μικρά παιδιά — άμα αρχίσεις να βαπτίζεις στην Αλβανία δεν προφθαίνεις να δέχεσαι προτάσεις! Όπου έστρεφα να φωτογραφίσω, έβλεπα τη γλυκιά μορφή της Ιησουέλας. Μα, επιτέλους, δεν ήρθα στα Τίρανα για βαφτίσια. Νεύριασα με τον εαυτό μου. Η ώρα περνούσε και έπρεπε να φύγουμε για το αεροδρόμιο… Μπήκαμε βιαστικά στα αυτοκίνητα, όταν ξανακούσαμε τη φωνή της: «Μπορείτε να με πάρετε μαζί σας; Θα μπορούσα να σας διευκολύνω στις συνεννοήσεις με τις υπηρεσίες του αεροδρομίου». Και την πήραμε.
Την άλλη μέρα, ξεκινήσαμε για περιοδεία σε όσες εκκλησίες θα προφταίναμε να επισκεφθούμε μέσα σ’ ένα διήμερο στην Αλβανία.
«Μπορείτε να με πάρετε μαζί σας και να παραμείνετε ένα τετραήμερο; Θα σας δείξω όλες τις εκκλησίες της Αλβανίας», ήταν πάλι η πρόταση της Ιησουέλας που είναι δασκάλα και έχει διαβάσει για ό,τι μας ενδιέφερε.
Έτσι, ξεκινήσαμε με την Ιησουέλα για μια εβδομάδα και με τη βοήθεια της θα σας δείξουμε εκκλησίες που λάμπουν από ομορφιά, εκκλησίες που στη θέση τους δεν υπάρχει ούτε πέτρα, εκκλησιές που στο Ιερό σταυλίζονται ζωντανά, εκκλησίες που περιμένουν το στοργικό μας χέρι να τις αναστηλώσουμε, για να στηλώσουμε την πίστη αυτών των ανθρώπων που την κράτησαν στα δύσκολα χρόνια, που κρατήθηκαν στη ζωή με την πίστη τους.
Ανήμερα των Εισοδίων της Θεοτόκου, η Ιησουέλα εισήλθε στη χριστιανική οικογένεια. Τη βάπτισα στην εκκλησία των Τιράνων και της έδωσα το όνομα της μητέρας του Χριστού: Μαρία.
Πηγή: Ειρήνης Δορκοφίκη, «Η Ιησουέλα βρήκε το Θεό στην Αλβανία» (Εκκλησίες της Αλβανίας), ελληνική ευρωεκδοτική.
<>
2015: Η μεταστροφή στην Ορθοδοξία του γνωστού Αμερικανο-Ιάπωνα ηθοποιού Cary-Hiroyuki Tagawa (ταινίες Mortal Kombat)
Ο ηθοποιός Cary-Hiroyuki Tagawa, πρωταγωνιστής της ταινίας “Priest-San: a Samurai’s Confession” («Ο κύρ-Ιερέας – η Εξομολόγηση ενός Σαμουράϊ») βαπτίστηκε Ορθόδοξος σύμφωνα με το δόγμα της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το Μυστήριο πραγματοποιήθηκε από τον Μητροπολίτη Ιλαρίωνα του Βολοκολάμσκ. Ο νεοβαπτισθείς πήρε το όνομα Παντελεήμων.
Ο ηθοποιός δήλωσε προηγουμένως ότι πρόκειται να πάρει την Ρωσική υπηκοότητα.
«Το να λάβει κάποιος την Ρωσική υπηκοότητα έχει γίνει η νέα μόδα, αλλά η δική μου απόφαση πήγαζε από την καρδιά. Είναι αποτέλεσμα μιας μακράς πορείας ζωής και της κατανόησης πως η καρδιά και η ψυχή είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή. Δεν υπάρχουν εύκολες αποφάσεις στον κόσμο, και ούτε στην Αμερική είναι όλα τόσο απλά. Αυτό είναι μια νέα δοκιμασία», είπε ο ηθοποιός κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου με την ευκαιρία της πρώτης προβολής της ταινίας “Priest-San: a Samurai’s Confession”.
«Ούτε είναι εύκολο να γίνει κανείς Ορθόδοξος, αν αναλογιστεί το πλήθος των θρησκευτικών συγκρούσεων παγκοσμίως. Όσο για μένα, η ευκαιρία να γίνω Χριστιανός Ορθόδοξος και να βρω τους δικούς μου ανθρώπους είναι ένα σημάδι από τον Θεό. Δεν έχει σημασία ποιες είναι οι δοκιμασίες. Τις αποδέχομαι, σαν γνήσιος Ιάπωνας πολεμιστής», επεσήμανε ο κ. Tagawa.
Ο Cary-Hiroyuki Tagawa είναι ένας Αμερικανός ηθοποιός, ιαπωνικής καταγωγής. Είναι κυρίως γνωστός για τους ρόλους κακοποιών σε ταινίες δράσης, οι οποίες γυρίστηκαν κυρίως στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Επίσης εμφανίστηκε στις σειρές «Σταρ Τρεκ: Η Επόμενη Γενιά», «Κεραυνός στον Παράδεισο», «Baywatch», καθώς και στο επεισόδιο με τίτλο “Convictions” της σειράς «Babylon 5». Πρωταγωνίστησε στις ταινίες «Mortal Kombat», «Pearl Harbor» και «Οι αναμνήσεις μιας Γκέισας».
Η ταινία “Priest-San: a Samurai’s Confession” είναι ρωσική. Η πρεμιέρα της έχει προγραμματιστεί για τις 26 Νοεμβρίου 2015. Ο πατήρ Ιβάν Οκλομπυστιν ήταν σεναριογράφος, και στην ταινία παίζει τον ρόλο του κακού. Ο Μπόρις Γκρεμπέντσικοβ ήταν ο παραγωγός. Η ταινία χαρακτηρίζεται ως «Ακατάλληλη για ανηλίκους κάτω των 16 ετών». Ο κεντρικός χαρακτήρας, Τakuro Nakamura (πατήρ Νικολάϊ μετά το βάπτισμα), που τον ενσαρκώνει ο Cary-Hiroyuki Tagawa, είναι ένας ιερέας της Ιαπωνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αδελφός του επικεφαλής της ισχυρής (μαφιόζικης) οικογένειας «Υakuza», και πρώην επαγγελματίας αθλητής. Ερχόμενος στη Ρωσία, ο πατήρ Νικολάϊ ενώνει τους κατοίκους ενός χωριού γύρω από μια σχεδόν κατεστραμμένη εκκλησία και λειτουργεί ως προστάτης τους σε μια σύγκρουσή τους με τοπικούς εγκληματίες.
Βιογραφία
Ημερομηνία Γέννησης 27 Σεπτεμβρίου 1950
Τόκιο, Ιαπωνία
Στιγμιότυπα από την Βάπτιση: https://www.facebook.com/
ivan.ohlobystin.3/videos/963478673725831/
Η σχέση με την Ρωσία
Έχω ρωσική ιστορία μέσα στην οικογένειά μου. Ο πατέρας μου μελέτησε τη Ρωσία όταν υπηρετούσε στον Αμερικανικό Στρατό. Ο θείος μου, που ήταν φημισμένος τραγουδιστής τη δεκαετία του ’60, ερχόταν στη Μόσχα κάθε χρόνο τα χρόνια εκείνα με συναυλίες. Επίσης μιλούσε τα ρωσικά και τραγουδούσε και τραγούδια στα ρώσικα, οπότε και εκείνος αποτελεί μέρος της ρώσικης ιστορίας μου. Έτσι, εγώ απλώς συνεχίζω την παράδοση των προγόνων μου στη Ρωσία.
Ένα πράγμα που με εντυπωσίασε από την πρώτη στιγμή ήταν το βάθος και η ψυχή των Ρώσων. Αυτό είναι το πρώτο στοιχείο που αναγνώρισα και το πιο ισχυρό, με την εμπειρία μου εδώ και με τον Ρωσικό λαό. Η ψυχή, η καρδιά και το μυαλό σας είναι πολύ διαφορετικά από την Δυτική Αμερικανική νοοτροπία που γνωρίζω, και εντελώς διαφορετικά από την Δυτική Ευρωπαϊκή καρδιά που γνωρίζω. Προέρχεστε από μία ενέργεια με την οποία ταυτίζομαι εντελώς, πράγμα που οφείλεται στην δική μου καρδιά και νου, του Γιαπωνέζου πολεμιστή.
Όχι στρατιώτες, αλλά πολεμιστές
Μεγαλώνοντας στην Αμερική, χρησιμοποιούσα την καρδιά και το μυαλό του πολεμιστή για να επιβιώσω. Και παρ’ ότι όλα διέφεραν από την Ιαπωνική μου πλευρά, έμαθα να αναπτύσσω την Ιαπωνική μου πλευρά πάρα πολύ όσο ήμουν στην Αμερική. Όταν όμως ήρθα στη Ρωσία, αμέσως κατάλαβα πως ο σύνδεσμος καρδιάς και ψυχής να είναι πάρα πολύ όμοιος. Και αυτό που ιδιαιτέρως διαπίστωσα ότι μοιραζόμαστε από κοινού, είναι η καρδιά και το μυαλό του πολεμιστή: δεν είστε στρατιώτες, είστε πολεμιστές, όπως κι εμείς είμαστε πολεμιστές.
Εβίωσα τόσο πολλή αγάπη και σεβασμό από τον Ρωσικό λαό, κατά τρόπο πολύ πιο βαθύ και πνευματικό από το καλωσόρισμα της Αμερικής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο νιώθω εν πολλοίς να είμαι ένα με εσάς.
Πλήρης ο κύκλος Χριστιανισμού
Αργότερα σήμερα θα αποδεχθώ την Ορθόδοξη Εκκλησία στην θρησκευτική μου εμπειρία και η εμπειρία μου θα αποτελεί το κλείσιμο του κύκλου του Χριστιανισμού στη ζωή μου. Διότι όταν πρωτοήρθαμε στην Αμερική ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν στρατιωτικός. Υπηρέτησε στον Αμερικανικό Στρατό και μετατέθηκε στην Χαβάη. Η οικογένεια από την πλευρά της μητέρας μου ήταν πολύ αυστηρά Ιάπωνες : ήσαν πολύ έντονα Σαμουράϊ σε ενέργεια, και πολύ… αυτοκρατορο-ιαπωνο-ναυτική ενέργεια. Έτσι στην οικογένειά μου είχαμε δύο πλευρές: τον Αμερικανικό Στρατό και το Ιαπωνικό Ναυτικό. Το χάσμα αυτό είναι τεράστιο. Όμως από παιδί αυτό ήταν το πεπρωμένο μου - να ενώσω αυτές τις δύο ενέργειες μέσα μου, και να έχω ό,τι καλύτερο από τις δύο..
Μεγάλωσα μέσα στην Κόλαση
Και όχι μόνον αυτό, αλλά μεγάλωσα στην Λουιζιάνα, στο Τέξας και την Βόρεια Καρολίνα -στο χειρότερο μέρος της Αμερικής. Για μένα, αυτό που συνέβαινε στον αμερικανικό Νότο όταν ήρθα στην Αμερική το 1955, ήταν απίστευτο. Και το λέω πολύ σοβαρά και χωρίς δισταγμό, μεγάλωσα στην Κόλαση. Όταν επρόκειτο για τις έννοιες «ψυχή», «Παράδεισος» και «Θεός», ήταν κάτι άμεσο στην δική μου περίπτωση, που το βίωσα στην Αμερική και όχι απλώς κάτι που συζητιόταν. Και αυτό που με έσωσε ήταν η καθοδήγηση της μητέρας μου, να είμαι πάντα περήφανος που είμαι Ιάπωνας. Επίσης, να μην παραδίνομαι ποτέ, πάντα να νικώ. Είναι πολλά για έναν εξάχρονο.
Κατά κάποιον τρόπο όμως τα κατάφερα στην Αμερική χωρίς να παλεύω και χωρίς να τα παρατάω. Και η επιλογή μου ήταν να ηγούμαι σε κάθε θέση… στην πρώτη δημοτικού… στη Δευτέρα… σε όλα τα χρόνια της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Δεν το έβαλα κάτω, δεν πάλεψα. Επέλεξα να γίνω ηγέτης όλης της τάξης. Δεν ήταν εύκολο αλλά ήταν επιτυχημένο. Αλλά έχοντας εκείνη την επιτυχία δεν σήμαινε πως προσαρμόστηκα – σήμαινε απλώς πως είχα πετύχει. Συνεπώς, αυτό δεν σημαίνει πως οι άνθρωποι με καταλάβαιναν ή πως με σέβονταν, – σήμαινε απλώς πως είχα πετύχει. Έτσι, ο,τιδήποτε έλειπε από εκείνη την θετική ανταπόκριση, το αναπλήρωνα μέσα μου.
Και με όσα από την αμερικανική κουλτούρα δεν συνδέθηκα με βαθύ τρόπο, συνδέθηκα με εσάς. Νιώθω τον σεβασμό και την αγάπη του ρωσικού λαού… για τους Ιάπωνες, επί πλέον ισχύει για τις αρχές μας, και για την τιμή. Όταν βλέπω τους Ρώσους να επιδίδονται σε πολεμικές τέχνες και να αγωνίζονται, αμέσως τους καταλαβαίνω και με καταλαβαίνουν κι εκείνοι.
Η Μητέρα Ρωσία
Δεδομένης της σχέσης αυτής που έχω με την Μητέρα Ρωσία – όχι απλώς Ρωσία αλλά Μητέρα Ρωσία - θέλω να γίνω ένας από σας. Θέλω να σας προσφέρω την αγάπη, το σεβασμό και όποια ταλέντα έχω, συμπεριλαμβανομένης της υποκριτικής και άλλων ταλέντων. Και σαν δάσκαλος ακόμη. Επειδή είμαι ηλικιωμένος, μπορώ να διδάσκω. Σήμερα λοιπόν, με την αποδοχή μου της Ορθόδοξης Εκκλησίας αρχίζει μια νέα σχέση με τον Θεό, κλείνοντας έτσι ένα κύκλο που άρχισε από τον Χριστιανισμό στην Αμερική, και θέλω να ανακοινώσω πως θα ζητήσω την Ρωσική υπηκοότητα. Ξέρω πως φαντάζει σαν μία τάση Χολυγουντιανή… αθλητές από την Αμερική, καταλαβαίνετε…. Πιστεύω πως είναι όντως κάτι καινούργιο και μοντέρνο. Πάντως είναι μια νέα τάση.
Η απόφασή μου πηγάζει από μια μακρά πορεία ζωής με αγώνες και πόνο, και εις γνώση μου πως - ό,τι και αν συμβαίνει - η ψυχή και η καρδιά μας είναι τα πιο σημαντικά. Καταλαβαίνω πως υπάρχουν δυσκολίες στον κόσμο. Υπάρχουν συγκρούσεις… δεν είναι κάτι απλό. Όμως ούτε ήταν απλό να μεγαλώνεις στην Αμερική, οπότε αυτό είναι μία ακόμα πρόκληση.
Το να γίνει κανείς Χριστιανός Ορθόδοξος επίσης δεν είναι εύκολο στην παρούσα χρονική στιγμή, αν αναλογιστούμε πως υπάρχουν τόσες θρησκευτικές συγκρούσεις σήμερα στον κόσμο.
Το σημάδι από τον Θεό
Όμως η ζωή μου πάντα ήταν γεμάτη συγκρούσεις και διευθετήσεις συγκρούσεων. Και είναι σημάδι από τον Θεό το ότι προέκυψε η ευκαιρία να γίνω Ορθόδοξος. Η ευκαιρία να ενωθώ με τον Θεό σε ανθρώπινο επίπεδο είναι το να ενωθώ με ένα μέρος των δικών μου ανθρώπων. Και όποια κι αν είναι η πρόκληση, όποιες κι αν είναι οι δυσκολίες, τις αποδέχομαι σαν Ιάπωνας πολεμιστής. Και σας ευχαριστώ και είμαι ευγνώμων για την υποστήριξή σας.
Η σημασία της λέξης «Σαμουράι» προέρχεται από την λέξη «υπηρετώ».
«Δεν φοβάμαι, είμαι απλώς λίγο αγχωμένος. Νιώθω πως κάνω την σωστή κίνηση. Αυτή η απόφαση είναι σημαντική για μένα», είπε ο Tagawa, πριν εισέλθει στον Ιερό Ναό της Παναγίας «των θλιβομένων η Χαρά» στην Μόσχα.
Ανταπόκριση RIA Novosti: [http://ria.ru/religion/20151112/1319343315.htm]
******
Πηγή: http://www.orthodoxindy.org/
Η ψυχή του Cary-Hiroyuki Tagawa, που έγινε γνωστός μέσα από τον ρόλο του κακού Shang Tsung στη σειρά ταινιών «Mortal Kombat», αιχμαλωτίσθηκε από τη Ρωσία και φαίνεται πως αποφάσισε να βαπτιστεί Χριστιανός Ορθόδοξος.
Όπως αναφέρει το Interfax, ο Tagawa, ένας Αμερικανός ηθοποιός Ιαπωνικής καταγωγής, ο οποίος πήρε μέρος στην καινούργια Ρωσική ταινία The Priest-San, αποφάσισε να εγκαταλείψει την πίστη του και να γίνει ένας πραγματικός ακόλουθος του Ιησού Χριστού σύμφωνα με την Ορθόδοξη διδασκαλία.
Τα νέα διαδόθηκαν μέσω του facebook από έναν από τους συνεργάτες του, τον Ivan Oklobystin, ηθοποιό και εξέχουσα Ρωσική θρησκευτική προσωπικότητα. Μοίρασε μία φωτογραφία του Tagawa με ένα τεράστιο σταυρό - φωτογραφία που πιθανόν να τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, όχι μακριά από τη Μόσχα.
«Με χαρά σας αναφέρω πως… κατόπιν βαθειάς και ενδελεχούς σκέψης, ο Cary Tagawa, που έπαιξε τον ρόλο του Ιάπωνα ορθόδοξου ιερέα στην νέα μας ταινία The Priest-San, θα λάβει το Μυστήριο του Βαπτίσματος», συνεχίζει η ανάρτηση στο facebook.
«Δεν μπορείς απλώς να ‟πιάσεις” την ουσία ων Ορθοδόξων Ρώσων… Όταν πρωτοήρθα στη Ρωσία είχα πολύ ελάχιστο χρόνο για να μπω στο πετσί του ρόλου μου. Έτσι επισκέφθηκα κάμποσους Ρώσικους καθεδρικούς ναούς στο Γιάροσλαβ και στο Ροστόφ. Και μόνο που βρέθηκα μέσα σε αυτούς είχε μεγάλη επίδραση επάνω μου», δήλωσε ο Tagawa στο Kinopoisk.ru, σε μία συνέντευξή του που έδωσε το 2013, μετά από το πέρας των γυρισμάτων στην Ρωσία.
«Με το βάπτισμα ο Cary-Hiroyuki Tagawa πήρε το όνομα Παντελεήμων», έγραψε στη σελίδα του στο Facebook ο Okhlobystin.
Ο Tagawa επίσης εξέφρασε σε μια συνέντευξη Τύπου την πρόθεσή του να γίνει Ρώσος πολίτης, σύμφωνα με το πρακτορείο Ορθόδοξων ειδήσεων pravmir.ru.
«Δεν ακολουθώ την νέα τάση», είπε, προφανώς υπονοώντας τον Αμερικανό πυγμάχο Roy Jones Jr και τον Γάλλο ηθοποιό Gerard Depardieu. «Ακολουθώ την καρδιά μου. Δεν υπάρχουν εύκολες αποφάσεις, είτε στην Αμερική είτε σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του πλανήτη. Αυτή θα είναι για μένα μια καινούργια πρόκληση».
Η ταινία, η οποία σύντομα θα προβληθεί στην Ρωσία, αφηγείται την ιστορία ενός Ιάπωνα ιερέα, που αφήνει την Ιαπωνία εξαιτίας των πολέμων της Γιάκουζα (διεθνές συνδικάτο οργανωμένου εγκλήματος στην Ιαπωνία) και κατευθύνεται σε μια μικρή ρωσική πόλη για να βοηθήσει τους κατοίκους της να καταπολεμήσουν την αχαλίνωτη διαφθορά. Η ταινία είναι η πιο πρόσφατη εργασία του στούντιο παραγωγής «Orthodox».
Επιμέλεια - μετάφραση κειμένου στην Ελληνική: Κ. Δ
Πηγή:
Ι. ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ
<>
Μεταστροφές Αφρικανών από την μαγεία και την ειδωλολατρεία στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό μέσω του Τιμίου Σταυρού
Ἀναφέρει ὁ Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης:
Εὐρισκόμεθα γιά τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ μας στό ἱεραποστολικό Κλιμάκιο τοῦ κράτους Μπουρούντι τῆς Ἀνατολικῆς Ἀφρικῆς. Σέ μία ἀπό τίς ποιμαντικές του περιοδεῖες ὁ Μητροπολίτης μας Σεβ. Κεντρώᾳς Ἀφρικῆς κ. κ. Ἰγνάτιος, ἀνάμεσα στά ἄλλα ψυχωφελῆ διδακτικά του λόγια, μᾶς ἀνέφερε τό Πάσχα τοῦ 2005 καί τό παρακάτω σημαντικό περιστατικό μαγείας.
Στό ἱεραποστολικό Κλιμάκιο τῆς Κεντρικῆς Ἀφρικῆς μέ ἕδρα τήν πόλι Κανάγκα, στό ὁποῖο προΐσταται ὁ ἴδιος ὁ Μητροπολίτης μας, ἕνας μαθητής γυμνασίου, πέρασε ἕνα πρωϊνό ἔξω ἀπό μία ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἀπό περιέργεια μπῆκε μέσα. Ἄκουσε τίς ὡραῖες ψαλμωδίες, εἶδε τήν κατανυκτικότητα τοῦ ἱεροῦ χώρου, τήν εὐλάβεια τῶν ὁμογενῶν του καί παρεξενεύθηκε γιά τήν προέλευσι καί τήν ἀποστολή αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας. Ἐρώτησε κι ἔμαθε περισσότερα γιά τήν Ἐκκλησία μας καί δέν ἄργησε νά γραφτῆ στούς καταλόγους τῶν Κατηχουμένων. Μετά ἀπό ἕξι περίπου μῆνες βαπτίσθηκε ἐν ἀγνοίᾳ τῶν γονέων του, οἱ ὁποῖοι σημειωτέον ἦσαν φανατικοί εἰδωλολάτρες.
Πράγματι ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος τόν στερέωσε στήν Ὀρθόδοξη Πίστι καί τόν ἔπεισε ὅτι αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅπου ὁ ἄνθρωπος ἠμπορεῖ νά βρῆ τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Μέ χαρά λοιπόν ἀνήγγειλε τό γεγονός αὐτό στούς γονεῖς του καί προσπάθησε νά τούς πείση ὅτι πρέπει κι αὐτοί ν᾿ ἀκολουθήσουν αὐτή τήν Ἐκκλησία, ἄν πράγματι θέλουν νά ζήσουν καί στήν ἄλλη ζωή αἰωνίως.
Οἱ γονεῖς του καί ἰδιαίτερα ὁ πατέρας του τόσο πολύ ἐξωργίσθηκε, ὥστε ὄχι μόνο ἐκτύπησε τόν γυιό του, ἀλλά ἔτρεξε καί στόν μάγο (πρόεδρο) τοῦ χωριοῦ του νά ζητήση τήν βοήθειά του γιά τήν ἐπιστροφή τό ταχύτερον τοῦ παιδιοῦ του στήν πατροπαράδοτη πίστι τους. Ὁ μάγος τόν πληροφόρησε ὅτι δέν ἔχει τήν δύναμι νά τό κάνει αὐτό, διότι μία ἀνώτερη δύναμι σκεπάζει τούς Ὀρθοδόξους ἀπό τήν στιγμή πού βαπτίζονται καί κατόπιν. Ὅμως θά προσπαθήση. Τότε ὁ πατέρας βαθειά ταραγμένος καί ἀπελπισμένος δέν ἐδίστασε νά ζητήση ἀπό τόν μάγο τόν φόνο τοῦ παιδιοῦ του…..διότι ἡ πρᾶξις του αὐτή εἶναι προσβολή στούς θεούς τῶν προγόνων τους. Ὑποσχέθηκε βέβαια στόν μάγο ὅτι, ἐάν ἐκτελέση τήν ἐπιθυμία του, θά τόν πληρώση ὅ, τι καί νά τοῦ ζητήσει. Ὁ μάγος τοῦ ἔδωσε έλπίδες καί ὑποσχέσεις καί ἄρχισε τό ἔργο του ἐπικαλούμενος τήν βοήθεια τοῦ σατανᾶ….
Τήν ἑπομένη τό πρωΐ ὁ νεοβάπτιστος νέος ἐπήγαινε στό σχολεῖο του. Καθ᾿ ὁδόν ξαφνιάσθηκε καί σταμάτησε ἀπότομα. Εἶδε νά ἔρχωνται μέ ταχύτητα κατεπάνω του δύο βόες. Μέσα στήν ταραχή καί στήν ἀμηχανία του, ἔκανε τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, ἐπικαλούμενος τήν δύναμι τοῦ Χριστοῦ, ὅπως εἶχε διδαχθῆ ἀπό τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία μας.
Τό ἀποτέλεσμα ἦταν θεαματικώτατο καί ἀποτελεσματικώτατο. Οἱ βόες ἐστράφησαν πρός τά ὀπίσω, ὡσάν νά τούς ἔδιωχνε μία ἀόρατη δύναμις. Ὁ νέος μέ τήν δύναμι τοῦ Σταυροῦ εἶχε νικήσει τούς δαίμονες, πού εἶχαν σταλῆ ἀπό τόν μάγο νά τόν κατασπαράξουν. Μετά τά μαθήματά του στό σχολεῖο ἐπέστρεψε στό σπίτι του. Μέ πολλή χαρά ἀνεκοίνωσε στούς γονεῖς του τό πῶς διασώθηκε ἀπό βέβαιο θάνατο ἐξ αἰτίας δύο μεγάλων φιδιῶν…Ὁ πατέρας του φάνηκε ὅτι χάρηκε ἀπ᾿ αὐτή τήν διάσωσι τοῦ γυιοῦ του, χωρίς νά φανερώση κάτι ἀπό τό μυστικό του σχέδιο πού εἶχε ἑτοιμάσει ἐναντίον τοῦ παιδιοῦ του. Μετά τό μεσημβρινό φαγητό ἔτρεξε στόν μάγο καί τόν ἐρώτησε μέ ἀπορία:
-Χθές κ. πρόεδρε, εἴχαμε καταστρώσει τό πρόγραμμα μαζί καί τήν ὑπόθεσι τῆς πληρωμῆς σου γιά τόν φόνο τοῦ παιδιοῦ μου πού ἐπανεστάτησε καί ἐγκατέλειψε τήν πίστι τῶν προγόνων μας. Τί ἔκανες, λοιπόν;
-Σήμερα, φίλε μου, ἔστειλα στόν γυιό σου, τήν ὥρα πού ἐπήγαινε στό σχολεῖο δύο δαίμονες μέ τήν μορφή δύο βοῶν γιά νά τόν πνίξουν. Καί περιμένω νά μάθω τί ἀπόγινε.
-Εἶναι ἀλήθεια αὐτό. Τά φίδια ἐμφανίσθηκαν, ἀλλά πρίν ὁρμήσουν καί κουλουριασθοῦν στό σῶμα τοῦ παιδιοῦ μου, αὐτό ἔκανε ἕνα σημεῖο, πού τό λένε οἱ Χριστιανοί Σταυρό, κι ἀμέσως τά φίδια ἐγύρισαν πίσω καί ἐξαφανίσθηκαν.
-Σοῦ τό ἔλεγα, φίλε μου, ὅτι στούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς ὑπάρχει μία ἀκατανίκητη δύναμις, ἡ ὁποία μᾶς καταστρέφει τά ἔργα μας. Ὅπου ἐμφανισθοῦν αὐτοί καί ἡ Ἐκκλησία τους, ἐμεῖς δέν ἔχουμε πλέον τήν δύναμι νά κάνουμε τίποτε, διότι μᾶς νικᾶ ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ τους….
Ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ ἔφυγε σοβαρά προβληματισμένος μετά ἀπ᾿ αὐτή τήν συνάντησι μέ τόν μάγο. Γιά πρώτη φορά ἄρχισε νά ἀμφιβάλη γιά τήν δύναμι τῆς προγονικῆς θρησκείας του. Ἐπῆρε τόν γυιό του κι ἄρχισε νά τόν ἐρωτᾶ ποιό εἶναι αὐτό τό δυνατό σημεῖο καί πῶς ἔφυγαν οἱ βόες ἀπό κοντά του….
Ὁ Θεός ἐδῶ ἔκαμε ἕνα πολύ μεγαλύτερο θαῦμα. Σήμερα οἱ γονεῖς αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ εἶναι ὀρθόδοξοι καί πιστοί Χριστιανοί.
Εὐχαριστοῦν τόν Χριστό καί τόν γυιό τους πού μέ τό πάθημά του αὐτό διδάχθηκαν γιά τήν μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας μας, διδάχθηκαν καί βαπτίσθηκαν γιά τήν αἰώνια σωτηρία τῆς ψυχῆς τους. Δόξα στόν Φιλάνθρωπο Θεό μας χιλιάδες φορές.
<>
Πώς η σπίθα της Ορθοδοξίας μεταφέρθηκε από την Κορέα στην Ινδονησία
Οι Χριστιανοί Ινδονήσιοι αναφέρουν προφορικά ότι πριν από πολλούς αιώνες, και βέβαια πριν γίνουν αποικία των Ολλανδών, υπήρχαν εκεί χριστιανοί, πιθανόν από ιεραποστολές Νεστοριανών και άλλων Χριστιανικών αιρέσεων. Ορθόδοξοι αυτόχθονες δεν υπήρχαν μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα. Τότε φαίνεται πως ήρθε η ώρα να λειτουργήσει η «εν Ινδονησία Εκκλησία του Χριστού». Δεν πήγε στη μουσουλμανική αυτή χώρα Ορθόδοξος ιεραπόστολος από άλλη χώρα να κηρύξει την Πίστη. Tη μεταλαμπάδευσε ο Iνδονήσιος Δανιήλ Bambang Dwi Byantoro, ο οποίος το 1983, ύστερα απ μακροχρόνια αναζήτηση, έγινε Ορθόδοξος στη Σεούλ Kορέας.
Διηγείται ο Αρχιμανδρίτης π. Θεόκλητος Τσίρκας. (περιοδικό «Πάντα τα έθνη») «Ένας Ινδονήσιος, μουσουλμάνος στο θρήσκευμα, διαβάζοντας στο Κοράνιο για τον «Προφήτη» Χριστό έψαξε να βρει «οπαδούς» του Χριστού. Συνάντησε τους Πεντηκοστιανούς και άρχισε να παρακολουθεί τις συγκεντρώσεις τους. Εκείνοι αποφάσισαν να τον στείλουν στην Κορέα να σπουδάσει Θεολογία στο δικό τους Πανεπιστήμιο. Βρισκόταν στην Σεούλ, την πρωτεύουσα της Κορέας, όταν είδε από μακριά ένα «τζαμί» με σταυρό και τρούλλο. Άναψε η περιέργειά του και ανέβηκε στον λόφο για να δει από κοντά αυτό το παράξενο κτίριο και να μάθει ακριβώς τι ήταν. Το κτίριο ήταν ο ορθόδοξος ναός του Αγίου Νικολάου και ο άνθρωπος που συνάντησε ήταν ο Ορθόδοξος ιερέας π. Σωτήριος Τράμπας (ο μετέπειτα Μητροπολίτης Κορέας και νυν Μητροπολίτης Πισιδίας). Δεν χρειάστηκε πολύ για να αρχίσει μία συστηματική κατήχηση που γρήγορα οδήγησε στο Μυστήριο του Βαπτίσματος.
Aπό τότε έβαλε σκοπό ζωής να μεταφέρει την Oρθοδοξία στην πατρίδα του. Στο Aγιον Oρος πρώτα (εκεί άρχισε να μεταφραζει Ορθόδοξα λειτουργικά κείμενα στην μητρική του γλώσσα), στη Θεολογική Σχολή Tιμίου Σταυρού Bοστώνης στη συνέχεια, απέκτησε απαραίτητα πνευματικά και θεολογικά εφόδια για το έργο του. Με την συγκατάθεση του Μητροπολίτου Νέας Ζηλανδίας Διονυσίου, χειροτονήθηκε από τον επίσκοπο Πίτσμπουργκ Μάξιμο διάκονος στον ναό του Αγίου Παύλου στο Κλήβελαντ, Οχάιο. Το 1988 επέστρεψε στην πατρίδα για να κηρύξει στους συμπατριώτες του την Ορθόδοξη πίστη. Πολύτιμοι συνεργάτες του υπήρξαν ο αδελφός του π. Ιωάννης, ο οποίος μετά την αποφοίτησή του από την Θεολογική Σχολή του «Τιμίου Σταυρού», χειροτονήθηκε και αυτός κληρικός, ο Λαζαρος Bambang Sucanto και ο Δαυίδ Saniyono, απόφοιτοι και αυτοί της ίδιας Θεολογικής Σχολής.
«Στην πόλη Solo ο π. Δανιήλ μετέτρεψε ένα μικρό οίκημα σε εκκλησία, αλλά για χρόνια αντιμετώπιζε πολλές δυσκολίες. Με το ζήλο του κατόρθωσε να προσελκύσει στην Ορθόδοξη πίστη πολλούς συμπατριώτες του, μερικοί από τους οποίους σπούδασαν Θεολογία, έχουν χειροτονηθεί ιερείς και διακονούν την Ορθόδοξη Εκκλησία σε διάφορες πόλεις της Ινδονησίας. Μεταξύ αυτών ο π. Χρυσόστομος Manalu, ο π. Μεθόδιος Sri Guanarjo, ο π. Αλέξιος Setir Cahyadi.
Εξ αρχής ο π. Δανιήλ προσπάθησε να κτίσει Ορθόδοξο ναό στην πόλη Solo, το κέντρο της ιεραποστολικής του δραστηριότητας, αλλά οι προσπάθειες του προσέκρουσαν στην αντίδραση των μουσουλμάνων οι οποίοι φρόντιζαν ώστε να μην δίνεται η σχετική άδεια. Παράλληλα ο π. Δανιήλ προσπαθούσε να συλλέξει τα απαραίτητα χρήματα για το κτίσιμο του ναού. Σε κάποια επίσκεψή του στις ΗΠΑ κατόρθωσε να συγκεντρώσει ένα σημαντικό ποσό και με την σημαντική οικονομική βοήθεια που πήρε από την Ορθόδοξο Ιεραποστολή της Κορέας. Τελικά, μετά από πολλούς αγώνες ο ναός αναγέρθηκε το 1996. Ο Ναός αφιερωμένος στην Αγία Τριάδα, αποτέλεσε το κέντρο της ανάπτυξης του Ορθόδοξου Ιεραποστολικού έργου στην Ινδονησία και με την ιεραποστολική δράση των υπηρετούντων την Ορθόδοξη Εκκλησία ιερέων, ο αριθμός των πιστών στην περιοχή συνεχώς αυξάνει» (Ανδρ. Χελιωτου-Η Ορθοδοξία στην Κορέα-Παράρτημα Α-σελ. 203).
Έτσι η μικρή σπίθα που ξεκίνησε από την μακρινή Κορέα, έγινε μία μικρή αλλά σταθερή φλόγα που φωτίζει από τότε τις λυχνίες σε πολλές πόλεις της εξωτικής αυτής χώρας. Ο κλοιός του Ισλάμ κυρίως, αλλά και των ινδουιστών κάνει ότι μπορεί για να σβήσει αυτές τις λυχνίες. Όμως ο Θεός το θέλησε. Ο σπόρος έπεσε. Και η γη της Ινδονησίας είναι γη αγαθή και το δένδρο της Ορθοδοξίας μεγαλώνει. Σήμερα η Εκκλησία της Ινδονησίας, έχει αναγνωριστεί από το κράτος...
Από τους άλλους θεολόγους ο π. Χρυσόστομος Manalu, άρχισε την Ιεραποστολική δράση στο Medan της Β. Σουμάτρας. Σχετικά σημειώνει τα εξής.
«Oταν ήμουν φοιτητής της Θεολογικής Σχολής στην Ινδονησία, άκουσα για πρώτη φορά για την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Εκκλησιαστική Ιστορία. Συμφοιτητής μου ήταν ο μικρός αδελφός του π. Δανιήλ, ο Cahyo Wicaksoon( σήμερα είναι ορθόδοξος ιερέας στην πόλη Mojokerto). Δια μέσου αυτού γνώρισα τον π. Δανιήλ και για πέντε χρόνια μάθαινα για την Ορθοδοξία. Στην διάρκεια της κατηχήσεως μου στην Ορθοδοξία, διακονούσα ως πάστορας των Προτεσταντών. Τελικά μαζί με την σύζυγό μου αποφασίσαμε να γίνουμε μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, γιατί εκεί βρήκαμε την αλήθεια. Έτσι στα μέσα του 1989 βαπτιστήκαμε Ορθόδοξοι. Άφησα τους προτεστάντες και αρχίσαμε με την συζυγό μου Ελισσάβετ την Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο Σόλο της Ιάβας. Με ευλογία του π. Δανιήλ κάναμε αίτηση στην κυβέρνηση για να γραφτεί η δραστηριότητα της Ιεραποστολής αυτής.
π. Δημήτριος Αθανασίου
<>
Η μετάνοια ενός κρεοπώλη δολοφόνου
Ἀναφέρει ὁ Γέροντας Θεοδόσιος τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου τῆς Κατεβατῆς τῆς Κρήτης (+2001):
Ἦταν δυό κρεοπῶλες πού δέν πίστευαν. Ὁ ἕνας ἦταν μεγάλος καί πολύ καλός, ὁ ἄλλος ὅμως γιά νά ἔχη τό μονοπώλιο τόν σκοτώνει, τόν πιάνουν καί τόν ἔβαλαν φυλακή. Μετά ἀπό χρόνια βγαίνει καί ἔκανε πάλι τόν κρεοπώλη.
Ἡ γυναῖκα τοῦ σκοτωμένου μέ τό θάνατο τοῦ ἄνδρα της ὑπόφερε πολύ γιατί εἶχε ἑπτά παιδιά. Μιά μέρα, λοιπόν, πηγαίνει νά ἐξομολογηθῆ σ᾽ ἕνα ἱερέα, στόν ὁποῖο εἶπε τήν ἱστορία. Τότε ὁ ἱερέας τῆς λέει:
—Πήγαινε στό φονιά.
—Πῶς νά πάω νά τόν δῶ;
—Ἀφοῦ δέν μπορεῖς νά τόν δῆς, σοῦ βάζω ἐπιτίμιο νά πηγαίνης νά παίρνης κρέας.
Ὁ φονιᾶς, ὅταν τήν εἶδε, εἶπε μέσα του: “Τώρα θά μοῦ ἐπιτεθῆ, ἀφοῦ σκότωσα τόν ἄνδρα της”, γι᾽ αὐτό τῆς λέει:
—Πόσο κρέας θέλεις;
Τῆς ἔδωσε τό κρέας, πῆρε τά χρήματα, χωρίς νά τοῦ πῆ τίποτε ἡ γυναῖκα.
Αὐτό ἔγινε μία, δυό, τρεῖς φορές. Τήν τέταρτη φορά τῆς λέει:
—Βρέ γυναῖκα, ἐγώ σκότωσα τόν ἄνδρα σου, κι ὅμως ἔρχεσαι καί παίρνεις κρέας, χωρίς νά μοῦ πῆς οὔτε λέξι. Γιά τήν καλή σου, λοιπόν, συμπεριφορᾶ θά γίνω ἀπό αὔριο κι ἔπειτα ὁ τροφός τῶν παιδιῶν σου.
Βλέπετε παιδιά μου, ὅτι ἡ γυναῖκα αὐτή εἶχε τό Χριστό μέσα της κι πήγαινε καί ψώνιζε χωρίς νά λέη τίποτε. Ἡ ἀγάπη της αὐτή ἔγινε αἰτία νά σωθῆ ὁ δολοφόνος.
Ἀπό το βιβλίο: Παναγιώτης Μαρεντάκης, Ὁ Γέροντας Θεοδόσιος, ὁ Ἀσκητής τῆς Κρήτης, ἐκδ. Αὐτογνωσία, Χανιά 2009
<>
Ιούνιος 2019: Η μεταστροφή ενός φωτομοντέλου στη Θεία Εξομολόγηση μέτα από εμφάνιση της Παναγίας στην Μύκονο
Πως μπορείς να πλησιάσεις το συγκλονιστικό αυτό γεγονός σαν έκτακτο γεγονός και να μην φοβάσαι με την γραφή σου, μην τυχόν το αδικήσεις;
Αυτό το γεγονός έγινε αρχές του φετινού Ιούνιου (2019), μόλις έσφιξαν οι πρώτες ζέστες.
Μας δόθηκε η ευλογία από τον πνευματικό της κοπέλας που της συνέβη το παρακάτω …έκτακτο γεγονός, η οποία και το εξομολογήθηκε αμέσως στον ίδιο, διατηρώντας την ανωνυμία της….
(ήταν και η πρώτη εξομολόγηση της μετά από χρόνια)…
Σήμερα δίδεται προς δόξα του ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ.
Μια ομάδα νεαρών κοριτσιών από μια σχολή που ασχολείται με το μόντελινγκ ξεκίνησε από το λιμάνι του Πειραιά με τελικό προορισμό την Μύκονο, όπου και θα γινόταν επαγγελματική φωτογράφιση.
Τα παρακάτω όπως τα αφηγήθηκε η ίδια η κοπέλα…
Στο γρήγορο πλοίο της γραμμής όλα ήταν πανέμορφα.
Η θάλασσα, ο ήλιος , ο αέρας ήταν ξεχωριστές εικόνες για την κοριτσο-παρέα που σε λίγες ώρες θα αποβιβαζόταν στην μέκκα της διασκέδασης και του κεφιού.
Όμως το μάτι της συγκεκριμένης κοπέλας είχε καρφωθεί σε κάποιες οικογένειες προσκυνητών με μικρά παιδάκια, που όπως φαίνεται θα αποβιβαζόταν στον ενδιάμεσο λιμάνι της Τήνου για να προσκυνήσουν την ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ.
Το μυαλό της πήγε μερικά χρόνια πίσω, όταν παιδούλα την πήρε η γιαγιά της για να προσκυνήσουν την Παναγία της Τήνου (την μεγάλωνε η ίδια η γιαγιά της γιατί οι γονείς της χώρισαν και την εγκατέλειψαν).
Όταν μάλιστα το πλοίο έπιασε ΤΗΝΟ και είδε το πάλλευκο καμπαναριό του Ιερού Ναού της Μεγαλόχαρης, σηκώθηκε έκανε τον Σταυρό της και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της, ενθυμούμενη την καλή γιαγιά της που την έχασε πριν λίγα χρόνια.
Το πλοίο της γραμμής συνέχισε και η κοπέλα δεν άργησε να βρει το κέφι της μαζί με τις άλλες που έβγαζαν με τα κινητά τους τηλέφωνα selfies.
Σε λίγο βρισκόταν στην χώρα της Μυκόνου και μετά από λίγο στην ακτή, όπου θα γινόταν η επαγγελματική φωτογράφιση.
Έφτασε το απόγευμα και ο ήλιος έκαιγε.
Τότε σκέφτηκαν μετά το τέλος της φωτογράφισης να δροσιστούν στην θάλασσα.
Η ίδια η κοπέλα αποτραβήχτηκε στην απόμερη άκρη της αμμουδιάς για να κάνει ηλιοθεραπεία εντελώς γυμνή.
Η ζέστη ήταν ανυπόφορη και η ίδια η κοπέλα κατόπτευε τον χώρο για να μην έχει καμία ενοχλητική παρουσία.
Ξαφνικά και από το πουθενά ερχόταν προς το μέρος της μια μαυροφόρα με τσεμπέρι (αυτά που φορούσαν οι παλιές νησιώτισσες).
Ντράπηκε η κοπέλα και έριξε ένα ρούχο πάνω της.
Όλο και πλησίαζε προς αυτήν η φιγούρα της μαυροφορεμένης γυναίκας, που η θωριά της δημιουργούσε στην κοπέλα μια πρωτόγνωρη ειρήνη.
Πλέον βρισκόταν δίπλα της και άρχισε να της μιλάει και να της λέει ….
Η κοπέλα ανασηκώθηκε, ένα αίσθημα ντροπής που έφτανε στο σημείο του φόβου την κατακυρίευσε, ενώ άκουγε από τα χείλη της άγνωστης γερόντισσας με το πανέμορφο σιτόχρωμο πρόσωπο…
«- Γιατί είσαι γυμνή; δεν σου είπαν ότι τον ΥΙΟ Μου τον ξεγύμνωσαν πάνω στον ΣΤΑΥΡΟ για να σώσει εσένα και όλο τον κόσμο;»
«- Γιατί είσαι θεόγυμνη σαν την Ελλάδα που την ξεγύμνωσαν οι εχθροί μου;»
«- Γιατί δεν βλέπετε τους εχθρούς που έρχονται κατευθείαν επάνω σας ;»
«- Η Ελλάδα και εσύ θα σωθείτε αν φορέσετε την ΜΕΤΑΝΟΙΑ…»
Στα απότομα και κοφτά λόγια της μαυροφόρας, η κοπέλα δεν μπορούσε να αντι – πεί απολύτως τίποτε.
Μόνο ψέλλισε δειλά…
-Είστε από το νησί ;
Η γερόντισσα έγνεψε αρνητικά την Κεφαλή της και της είπε :
«- Μένω στο απέναντι νησί»
και της έδειξε την ΤΗΝΟ….
Και μετά απ’ αυτό, εξαφανίστηκε από κοντά της, αφήνοντας την κοπέλα άναυδη, να σταυροκοπιέται και να λέει από φόβο «ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ»…
Δεν μπορεί καλοί μου αδελφοί να γίνονται τόσα πολλά θεοσημεία στην Ελληνική επικράτεια και εμείς να μένουνε απαθείς στο σχέδιο της Σωτηρίας, που εκπόνησε για εμάς ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ…
Προσωπικά εδώ και μια δεκαετία βρισκόμαστε επί των επάλξεων της αρθρογραφίας, γνωρίζοντας από παλαιά και από τους αγίους πατέρες τι έρχεται…
Στώμεν καλώς
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
ΥΓ. Προσπάθησα να σας το μεταφέρω το γεγονός αυτό με τον πτωχό λόγου μου, τα συμπεράσματα είναι καθαρά δικά σας.
Πηγή:
<>
Πώς ένας Άγγλος σταμάτησε το ποτό από το Ορθόδοξο αγιασμό
Εἶχα καποτε κανονίσει νά ἔρθη ἱερέας γιά ἁγιασμό στό χῶρο ἐργασίας μου καί ἐκεῖνη τήν περίοδο μιά οἰκογένεια ἀπ᾽ τήν Ἀγγλία οἱ ὁποίοι δέν ἦταν βαπτισμένοι οὔτε Χριστιανοί μέ ρώτησαν ἄν μποροῦσαν νά εἶναι καί ἐκεῖνοι στήν τελετή.
Ὁ ἄνδρας τῆς οἰκογένειας εἶχε πρόβλημα μέ τό ποτό καί ἦταν ἀλκοολικός ἀπό νεαρή ηλικία καί δέν μποροῦσε νά ζήση μιά μέρα χωρίς νά πιῆ.
Ὅταν κάναμε τήν τελετή καί ὁ Πάτερ ἔδωσε ἁγιασμό σέ ὅλους μας ὁ φίλος ἀπό Ἀγγλία μοῦ εἶπε ὅτι ἔνιωσε τήν πιό ὡραία μέθη τῆς ζωῆς του κι ἀπίστευτη εὐφορία “ἀπ᾽ τό ποτό πού τό ἔδωσε ὁ παπᾶς”.
Τοῦ εἶπα δέν εἶναι ποτό εἶναι ἁπλά νερό τό ὁποῖο ἁγιαζετε ἀπό τό Θεό μέ τίς προσευχές τοῦ ἱερέα καί δέν χαλάει ποτέ.
Ὅσοι ἤπιαμε νερό γευτήκαμε...
Αὐτός δέν μέ πίστευε. Ἀπό ἐκεῖνη τήν ἡμέρα ἔνιωθε αὐτήν τήν τέλεια μέθη γιά μῆνες καί δέν μποροῦσε νά βάλει ποτό στό στόμα του ἀφοῦ τοῦ βρωμοῦσε σέ σχέσι μέ τό “ποτό” πού τοῦ ἔδωσε ὁ ἱερέας!
Ἐγώ χαριτωλογόντας καί ἀπό ἐμπειρία τοῦ λέω πού εἶσαι ἀκόμα νά βαπτιστῆς καί νά κοινωνήσης Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ νά δῆς ἐκεῖ τί θά νιώσης!
Πάντως χρόνια μετά ὅποτε ἐπικοινωνοῦμε πάντα φέρνει στή συζήτησι τή μέρα πού ἤπιε τόν ἁγιασμό καί ἔνιωσε γιά ἀρκετό διάστημα γαλήνη καί εὐφορία καί ὅτι δέν ἤθελε ποτό πλέον...!
Εὔχομαι ὁ Θεός μέ ἀὐτή τήν ἐμπειρία πού τοῦ χάρισε κάποτε νά ἔρθη στήν ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας.
<>
Η επιστροφή μιας μοναχής στο Μοναστήρι της με την βοήθεια του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ (+1833)
Ἡ μοναχή Βαρβάρα Ἰλίνιτσα τοῦ Ντιβέγεβο διηγεῖται:
“Ἐπισκέφθηκα κάποτε τόν Γέροντα [ὅσιο Σεράφειμ τοῦ Σάρωφ] μαζί μέ τήν ἀδελφή Ἀκυλίνα Βασίλιεβνα, πού ἤθελε νά φύγη ἀπ᾽ τό μοναστήρι. Μίλησε μόνος μαζί της γιά πολλή ὥρα, προσπαθώντας νά τή μεταπείση, ἀλλά μάταια. Τότε βγῆκε ἔξω καί εἶπε:
—Θά σᾶς δώσω παξιμάδια ἀπ᾽ τήν κιβωτό μου.
Κιβωτό ἀποκαλοῦσε τό φέρετρό του, ὅπου εἶχε τά παξιμάδια του.
Πράγματι, ἔδωσε ἕνα δέμα στήν Ἀκυλίνα κι ἄλλο ἕνα σ᾽ ἐμένα. Ἔπειτα γέμισε ἕνα μεγάλο σακί μέ παξιμάδια καί ἄρχισε νά τό χτυπᾶ δυνατά μ᾽ ἕνα ξύλο. Αὐτό μᾶς ἔκανε νά βάλουμε τά γέλια. Ὁ Γέροντας μᾶς κοίταξε καί μετά τό χτύπησε ἀκόμα πιό δυνατά. Ἐμεῖς δέν μπορούσαμε νά καταλάβουμε τήν αἰτία. Τέλος, ἔδεσε τό σακί, τό ἔβαλε στόν ὦμο τῆς Ἀκυλίνας καί μᾶς εἶπε νά γυρίσουμε στό Ντιβέγεβο.
Ἀργότερα ἀντιληφθήκαμε τί ἤθελε νά μᾶς δείξη μέ τό χτύπημα τοῦ σακιοῦ: Ἡ ἀδελφή Ἀκυλίνα ἔφυγε ἀπ᾽ τό μοναστήρι. Στόν κόσμο, ὅμως, ταλαιπωρήθηκε πολύ, ὑπομένοντας ἀκόμα καί ξυλοδαρμούς. Τότε συναισθάνθηκε τό σφάλμα της καί γύρισε μετανοημένη στό Ντιβέγιεβο, ὅπου ἔζησε ἐνάρετα καί πέθανε εἰρηνικά”.
Ἀπό τό βιβλίο: Ὅσιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, ἐκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 2021
<>
Η μεταστροφή δύο Ρώσων από τον αλκοολισμό στην Ορθόδοξη Χριστιανική ζωή με την βοήθεια του Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης της Ρωσίας (+1908)
Οἱ βιογράφοι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κρονστάνδης τῆς Ρωσίας (+1908) μεταφέρουν τήν ἀκόλουθη σχετική δικήγησι ἑνός μέθυσου ἐπιχειρηματία:
“Κάποτε γύρισα στό σπίτι μου λιγότερο μεθυσμένος ἀπ᾽ ὅ,τι ἄλλες φορές. Μπαίνοντας, εἶδα ἕνα νεαρό ἱερέα, πού κρατοῦσε τό μικρό μου γυιό στά χέρια του καί τοῦ μιλοῦσε στοργικά. Πῆγα νά ξεσπάσω σέ βρισιές. Τά μάτια τοῦ παππούλη, ὅμως, μάτια γεμάτα ἀγάπη ἀλλά καί σοβαρότητα, μέ καθήλωσαν. Ἔνιωσα ντροπή. Ἔσκυψα τό κεφάλι, καταλαβαίνοντας ὅτι κοίταζε κατευθείαν μέσα στήν ψυχή μου. Ἄρχισε νά μέ συμβουλεύη... Μοῦ ἔλεγε ὅτι στό σπίτι μου ἔχω τόν παράδεισο, καθώς, ὅπου ὑπάρχουν παιδιά, ἐκεῖ εἶναι ἕνας παράδεισος, καί ὅτι αὐτόν τόν παράδεισο δέν πρέπει νά τόν ἀλλάζω μέ τή βρόμα τοῦ καπηλειοῦ. Δέν μέ κατηγοροῦσε· ἀπεναντίας, μέ δικαιολόγησε γιά τή ζωή πού ἔκανα. Ἀλλά ἐγώ καταλάβαινα πώς ἤμουν ἀδικαιλόγητος... Ὅταν ἔφυγε, κάθησα σιωπηλός.. Δέν ἔκλαιγα. Ἡ καρδιά μου, ὅμως, ἔκλαιγε... Ἡ γυναῖκα μου μέ κοίταζε μέ ἀπορία. Καί νά, ἀπό τότε ἔγινα ἄνθρωπος”.
Μέθυσος κατάντησε κι ἕνας ἔμπορος, πού εἶχε ἀρχίσει νά πίνη ἀπ᾽ τή στενοχώρια του, ὅταν ἔμεινε χῆρος μ᾽ ἕνα μικρό γυιό. Τό πολύ πιοτό, μάλιστα, τόν ὁδήγησε σέ παραμέλησι τοῦ ἐμπορίου καί οἰκονομική ἐξαθλίωσι. Μιά μέρα τόν ἐπισκέφθηκε ὁ Ἅγ. Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης καί τόν συμβούλεψε πατρικά:
—Σταμάτα πιά νά πίνης καί νά γυρνᾶς στούς δρόμους. Ἄνθρωπος ἤσουν· ἄνθρωπος νά ξαναγίνης.
Φόρεσε τό πετραχήλι του καί πρόσθεσε:
—Γιά ν᾽ ἀρχίσης μιά νέα ζωή, πρέπει νά προσευχηθοῦμε.
Καί ἄρχισε νά προσεύχεται...
“Μέ δάκρυα παρακαλοῦσε τό Θεό γιά μένα, τόν ἁμαρτωλό”, διηγόταν ἀργότερα ὁ ἔμπορος. “Μετά εὐλόγησε ἐμένα καί τόν γυιό μου. Ἔφυγε, ἀφοῦ ὑποσχέθηκε ὅτι θά προσεύχεται γιά μᾶς καί θά μᾶς ἐπισκέπτεται... Ἔνιωσα σάν νά ξύπνησα ἀπό μακρύ καί βαθύ ὕπνο. Τό σπίτι μου ἔγινε πολύ ἀγαπητό. Μέ δάκρυα μετανοίας ἀγκάλιασα τό παιδί μου... Οἱ δουλειές μου ἄρχισαν νά πηγαίνουν καλά, κι ἔγινα πάλι ἄνθρωπος”
Ἀπό τό βιβλίο: Ἅγ. Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης, ἐκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 2018
<>
Oscar Mauricio Lopez Casillas, Μεξικό: «Πήρα τόσο σοβαρά τον Ντοστογιέφσκι πού έγινα Ορθόδοξος»
Εκτός από ένας από τους πιο διάσημους και δημοφιλείς συγγραφείς στον κόσμο, ο Fyodor Mikhailovich Dostoyevsky είναι ένας Ορθόδοξος φιλόσοφος του οποίου οι ιδέες εξακολουθούν να επηρεάζουν τους αναγνώστες του και να τους εξοικειώνουν με βαθιές χριστιανικές έννοιες. Για να τιμήσουμε τα 200α γενέθλιά του που γιορτάζονται τον Νοέμβριο του 2021, δημοσιεύουμε μια συνέντευξη με τον Oscar Mauricio Lopez Casillas, απόφοιτο της Φιλοσοφικής Σχολής του Universidad Vasco de Quiroga στο Μεξικό. Αφού ανακάλυψε τον Ντοστογιέφσκι, ο Όσκαρ έγινε ερευνητής του έργου του και προσυλητιστηκε στην Ορθοδοξία.
– Όσκαρ, ξέρει ο κόσμος και διαβάζει τον Φιοντόρ Μιχαΐλοβιτς Ντοστογιέφσκι στη χώρα σου;
– Πρώτον, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που μου δώσατε την ευκαιρία να μιλήσω για τον Fyodor Mikhailovich Dostoyevsky, καθώς είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας! Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μένα, δεδομένου ότι τον περασμένο μήνα γιόρτασε τα 200α γενέθλιά του.
Είναι αυτονόητο ότι οι άνθρωποι στο Μεξικό γνωρίζουν και διαβάζουν τα μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι. Είναι τόσο δημοφιλής που μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια ενός από τους χαρακτήρες του Πιανίστα(ταινία του Πολωνού σκηνοθέτη Ρομάν Πολάνσκι): «Σήμερα όλοι θέλουν μόνο να διαβάζουν Ντοστογιέφσκι». Ωστόσο, παρόλο που ο Ντοστογιέφσκι είναι πολύ δημοφιλής στη χώρα μου και σχεδόν όλα τα βιβλία του βρίσκονται σε βιβλιοπωλεία ή βιβλιοθήκες, λίγοι άνθρωποι τον καταλαβαίνουν, τουλάχιστον όσον αφορά τα πραγματικά κίνητρα και τις έννοιες του έργου του. Οι άνθρωποι συνήθως επικεντρώνονται στον μηδενισμό του, αν και ο Dostoyevsky έγραψε γι ‘αυτό μόνο για να δείξει πώς οι αρχές του (μηδενισμού)μπορούν να ξεπεραστούν από την ισχυρή πίστη των θετικών πρωταγωνιστών του.
Δυστυχώς, το ημερολόγιο ενός συγγραφέα του Dostoyevsky δεν είναι τόσο γνωστό, οπότε ακόμη και η εύρεση ενός αντιγράφου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Κρίμα, γιατί αυτό το βιβλίο είναι ζωτικής σημασίας για την κατανόηση του Ντοστογιέφσκι. Περιέχει τον προσωπικό απολογισμό του συγγραφέα για το έργο και τη ζωή του. Τα βιβλία του Ντοστογιέφσκι έχουν επίσης γίνει δημοφιλή από τον Αμερικανό λογοτέχνη Τζόζεφ Φρανκ του οποίου τα έργα για τον Ντοστογιέφσκι είναι πολύ γνωστά στη χώρα μου.
– Πώς ανακαλύψατε τον Ντοστογιέφσκι; Ήταν επειδή σπούδασες στο Τμήμα Φιλοσοφίας;
– Ναι, αποφοίτησα από το Τμήμα Φιλοσοφίας του Universidad Vasco de Quiroga, αλλά δυστυχώς το πρόγραμμα σπουδών δεν περιλάμβανε τον Ντοστογιέφσκι ή άλλους Ρώσους φιλοσόφους όπως ο Κιρεγιέφσκι, ο Σολόβιοφ ή ο Μπερντιάεφ. Η μελέτη των έργων τους θα ήταν πολύ χρήσιμη. Τα προγράμματα σπουδών των πανεπιστημίων μας περιλαμβάνουν παρόμοιους συγγραφείς, όπως ο Kierkegaard, ο Miguel de Unamuno και ο Gabriel Marcel. Πιστεύω ότι σπουδαστές μας θα επωφελουνταν από τη μελέτη των έργων του Ντοστογιέφσκι, λαμβάνοντας υπόψη το φιλοσοφικό, ψυχολογικό και θρησκευτικό τους θέμα.
Οι Αδελφοί Καραμαζόφ με συνηρπασαν περισσότερο από κάθε άλλο βιβλίο που έχω διαβάσει ποτέ.
Αν θυμάμαι καλά, άκουσα για πρώτη φορά για τον Ντοστογιέφσκι όταν ήμουν πρωτοετής φοιτητής στο πανεπιστήμιο. Διάβαζα την “Τραγική Αίσθηση της Ζωής” του Μιγκέλ ντε Ουναμούνο και συνάντησα ένα απόσπασμα όπου ονόμασε τους Αδελφούς Καραμαζόφ το μεγαλύτερο χριστιανικό δράμα. Όταν πήγα στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στη Γκουανταλαχάρα την ίδια χρονιά, θυμήθηκα αυτές τις λέξεις και αγόρασα το βιβλίο. Αφού το διάβασα, έπρεπε να συμφωνήσω με τον Miguel de Unamuno – αυτό το βιβλίο με συνηρπασε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο βιβλίο που έχω διαβάσει ποτέ. Με έκανε να θέλω να μάθω περισσότερα για τη ζωή του Ντοστογιέφσκι, να επανεξετάσω την προσέγγισή μου στον Χριστιανισμό και να μελετήσω σοβαρά τις χριστιανικές έννοιες, αναφερόμενος στις αρχικές πηγές.
– Τι σας εντυπωσίασε περισσότερο όταν διαβάσατε τη δραματική βιογραφία του Ντοστογιέφσκι;
– Προφανώς, το πιο εντυπωσιακό επεισόδιο είναι η χάρη που έλαβε από τον Τσαρο Αλέξανδρο Β ́ λίγα λεπτά πριν από την εκτέλεσή του. Αυτή ήταν η στιγμή της αναγέννησης του Ντοστογιέφσκι, τόσο ως άνθρωπος όσο και ως Χριστιανός. Η διαδικασία αυτή ολοκληρώθηκε στο στρατόπεδο εργασίας, όπου βιώνοντας δυσκολίες και διαβάζοντας το Ευαγγέλιο τον έκανε, σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, «να “ενδυθεί” τον νέο άνθρωπο». Αυτή η περίοδος της ζωής του, από την ακύρωση της θανατικής ποινής μέχρι την αποφυλάκιση, είναι το πιο σοκαριστικό μέρος αυτής της βιογραφίας, και μάλλον δεν είμαι ο μόνος που το πιστεύει. Αυτή η εμπειρία περισσότερο από οτιδήποτε άλλο εξηγεί ότι το πνευματικό βάθος, η ακρίβεια και η σοφία είναι τόσο χαρακτηριστικά στο έργο του Ντοστογιέφσκι.
– Ποιο από τα έργα του Ντοστογιέφσκι είναι το πιο σημαντικό για εσάς, ποιος είναι ο αγαπημένος σας χαρακτήρας και ποιο είναι το πιο σημαντικό απόσπασμα;
“Ο διάβολος θέλει τον θάνατό μας όσο ο Θεός θέλει τη σωτηρία μας, και εμείς και η ελευθερία μας είμαστε μεταξύ τους.”
– Το αγαπημένο μου απόσπασμα είναι από τους Αδελφούς Καραμαζόφ. Ήταν το πρώτο βιβλίο του Ντοστογιέφσκι που διάβασα, και αργότερα έγινε το αγαπημένο μου βιβλίο. Έχει ως εξής: «Εδώ, ο Θεός και ο διάβολος πολεμούν και το πεδίο της μάχης είναι η καρδιά του ανθρώπου». Αν δεν κάνω λάθος, το είπε ο Ντμίτρι Καραμάζοφ. Αυτή η φράση περιέχει μια βαθιά σοφία βασισμένη στα έργα των Πατέρων της Αγίας Εκκλησίας. Μας υπενθυμίζουν ότι πρέπει να πολεμάμε συνεχώς τους εσωτερικούς μας πειρασμούς έτσι ώστε να μπορούμε να τους ξεπεράσουμε και να επιτρέψουμε στη θεία χάρη να κατέβει πάνω μας και να μας καθοδηγήσει. Ο διάβολος θέλει τον θάνατό μας όσο ο Θεός θέλει τη σωτηρία μας, και εμείς και η ελευθερία μας είμαστε μεταξύ τους. Τα έργα των Αγίων Πατέρων και των βιβλίων του Ντοστογιέφσκι μπορούν να μας δώσουν τα μέσα να νικήσουμε σε αυτή την πνευματική μάχη.
Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι η Αλιόσα Καραμαζόφ. Αν και υπάρχουν και άλλοι χαρακτήρες που μου αρέσουν επίσης, όπως ο γέροντας Ζωσιμά, ο Κόμης Μίχκιν, η Σόνια Μαρμελάντοβα και ακόμη και ένας τόσο σαφώς αρνητικός χαρακτήρας όπως ο Νικολάι Σταβρογκίν. Αλλά είναι η Αλιόσα Καραμαζωφ του Ντοστογιέφσκι που έχει τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά που συνοψίζουν τις αξίες που εγκωμιάζει το Ευαγγέλιο, όπως η εκπληκτική ταπεινότητα και η σεμνότητα, καθώς και η ικανότητα να αγαπάς και να μην κρίνεις ούτε τους πιο τιποτένιους ανθρώπους. Κατά τη γνώμη μου, αυτός ο χαρακτήρας έχει όλες τις ιδιότητες που με τη βοήθεια του Θεού θα μπορούσε να ξεπεράσει το κακό.
Όσον αφορά την κατανόηση του πνευματικού περιεχομένου των έργων του Ντοστογιέφσκι, προτιμώ τις ερμηνείες του Μιχαήλ Ντουνάγιεφ.
– Ο Ντοστογιέφσκι είναι ένας από τους κύριους φιλοσόφους συγγραφείς του κόσμου. Ποιο από τα φιλοσοφικά θέματα για τα οποία έγραψε βρίσκεις το πιο σημαντικό;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα έργα του Ντοστογιέφσκι είναι φιλοσοφικά. Αν και δεν έγραφε φιλοσοφικές πραγματείες, οι χαρακτήρες του επικοινωνούσαν σημαντικές φιλοσοφικές ιδέες. Τα βιβλία του Ντοστογιέφσκι μπορούν να ταξινομηθούν ως ένα ειδικό λογοτεχνικό είδος «φιλοσοφικής λογοτεχνίας». Έβαζε τις ιδέες του σε λογοτεχνική μορφή χωρίς να θυσιάζει το φιλοσοφικό πνευματικό βάθος. Θα έλεγα ότι οι συνοπτικοί διάλογοι των χαρακτήρων του Ντοστογιέφσκι είναι πιο σημαντικοί από τα μακροσκελή γραπτά ορισμένων φιλοσόφων.
Τα έργα του Ντοστογιέφσκι κάλυπταν πολλά φιλοσοφικά προβλήματα, όπως η ύπαρξη του Θεού, η ύπαρξη του κακού, η σχέση μεταξύ ενός ατόμου και μιας κοινωνίας καθώς και άλλα ζητήματα. Αλλά θα ήθελα να τονίσω το πιο σημαντικό – την ελευθερία. Πρόσφατα, διάβασα στη Θεολογία και Λογοτεχνία του Γιώργου Φλορόβσκι ότι ο Ντοστογιέφσκι εξέταζε το πρόβλημα της ελευθερίας και τα παράδοξα της σε όλη του τη ζωή. Σε όλη την ιστορία της φιλοσοφικής σκέψης, το πρόβλημα της ελευθερίας είχε εξεταστεί από διάφορες απόψεις. Ακολουθώντας τη χριστιανική έννοια, ο Ντοστογιέφσκι υποστηρίζει ότι κάθε άτομο είναι ελεύθερο επειδή κάθε άτομο δημιουργήθηκε κατ εικόνα και ομοιωση του Θεού. Αυτό επιλύει τα παράδοξα που περιγράφηκαν από τους σύγχρονους του υλιστές και σοσιαλιστές , οι οποίοι δήλωσαν ότι το κοινωνικό κακό μπορεί να εξηγηθεί από την αταξία στην κοινωνία, και ότι ένα έγκλημα είναι μια δικαιολογημένη και φυσιολογική διαμαρτυρία ενάντια σε μια άδικη κοινωνία. Ο Ντοστογιέφσκι είχε διαφορετική, χριστιανική άποψη για την ελευθερία και επέκρινε δριμύτατα μια τέτοια δικαιολογία για την ύπαρξη του του κακού στον κόσμο.
– Είναι το χριστιανικό στοιχείο των έργων του Ντοστογιέφσκι επίκαιρο σήμερα; Πώς σε επηρέασε προσωπικά;
– Είναι ένα περίπλοκο ζήτημα που απαιτεί μια μακροσκελή απάντηση, αλλά θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος.
Φυσικά, η πίστη προέρχεται πάντα από τον Θεό. Αλλά στην περίπτωσή μου, μπορώ να πω ότι ο Θεός χρησιμοποίησε τον Ντοστογιέφσκι για να φτάσει σε μένα, ενας πεισματάρης και επαναστατικός νεολαίος όπως ήμουν εγώ τότε. Όλα τα εμπόδια που φαινόταν να με χωρίζουν από την πίστη γκρεμίστηκαν από τον αρχικό αληθινό Χριστιανισμό που περιέγραψε αυτός ο Ρώσος συγγραφέας. Ήταν ο Ντοστογιέφσκι που βοήθησε τη γρήγορη μετάβασή μου από την αβεβαιότητα στη σταθερή πεποίθηση ότι η αλήθεια βρίσκεται στο Χριστιανισμό, και από εκείνη τη στιγμή η ζωή μου έγινε διαφορετική και ουσιαστική. Δεδομένου ότι ο Ντοστογιέφσκι ήταν Ορθόδοξος, και ποτέ δεν είχα σχέση με το Ρωμαιοκαθολικό παρελθόν μου και ποτέ δεν σκέφτηκα να στραφώ στον Προτεσταντισμό, αποφάσισα να δώσω στην Ορθοδοξία μια ευκαιρία και άρχισα να την μελετώ.
Η θεία χάρη με οδήγησε στην αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία, και ο Ντοστογιέφσκι και τα βιβλία του ήταν η γέφυρα μου προς τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Συχνά λέω στους φίλους μου ότι πήρα τα έργα του Ντοστογιέφσκι τόσο σοβαρά που έγινα Ορθόδοξος Χριστιανός. Αν και έγινε η μεταστροφή μου με τη βοήθεια του Θεού, πρέπει να παραδεχτώ ότι ο Ντοστογιέφσκι έπαιξε σημαντικό ρόλο στη μεταστροφή μου.
Θέλω να πω σε όλους τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται για την προσωπικότητα και τα βιβλία του Ντοστογιέφσκι ότι πρέπει να κάνουν μια προσπάθεια και να μάθουν για την Ορθοδοξία, γιατί χωρίς αυτή τη γνώση δεν θα είναι σε θέση να κατανοήσουν το πνευματικό βάθος της λογοτεχνικής κληρονομιάς του. Πρόσφατα, κατά την παρουσίαση του νέου του βιβλίου, το Ευαγγέλιο του Ντοστογιέφσκι, ο Μητροπολίτης Ιλαρίωνας (Αλφείεφ) δήλωσε ότι οι ιδέες της Ορθοδοξίας αντικατοπτρίζονται σαφώς στα βιβλία του Ντοστογιέφσκι και ότι η παγκόσμια δημοτικότητά του διευκολύνει την επέκταση της Ορθοδοξίας. Προσωπικά πιστεύω ότι ένα τέτοιο ιεραποστολικό έργο είναι ζωτικής σημασίας, γι ‘αυτό προσπαθώ να κάνω κάτι τέτοιο για τη Λατινική Αμερική, όπου οι άνθρωποι γνωρίζουν καλά τον Ντοστογιέφσκι, αλλά γνωρίζουν πολύ λίγα για τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό.
Πηγή:
http://trelogiannis.blogspot.com/2021/12/oscar-mauricio-lopez-casillas.html
<>
Η Παναγία οδηγεί θαυματουργικα έναν νεαρό από την μαγεία στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη
«Σέ μία δεδομένη χρονική στιγμή, ἔφθασε κάποιος νεαρός ἀπ᾽ τή Λεμεσό καί θέλησε νά προσκυνήση τήν Παντάνασσα. Ἦταν παρών καί ὁ Γέροντας Ἰωσήφ ὁ Βατοπαιδινός, “καί τότε”, διηγεῖται τό περιστατικό ὀ Καθηγούμενος Ἐφραίμ, “ἐνῶ ἔβαλε τό σταυρό του ὁ νεαρός γιά νά τήν προσκυνήση, μόλις πῆγε νά τήν προσκυνήση, ἡ Παναγία δέν τόν ἄφησε. Ἔλαμψε ἕνα φῶς, ὅπως ὁ ἥλιος, καί τόν ἔριξε κάτω!”. Ὁ νεαρός ἀποκάλυψε ὅτι ἀσχολοῦνταν συστηματικά μέ μαγεῖες καί γι᾽ αὐτό δέν τόν ἄφησε ἡ Παναγία, ἀλλά, ὅμως, “ἦταν μία ἀφορμή αὐτή, αὐτό τό θαῦμα πού ἔγινε, ὥστε τό παιδί νά σταματήση τήν κακή ζωή”»(ΚΠ, 465).
<>
Άρχισε από αυτά που μπορείς
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (+1994)
Ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης (+1994):
«Μιά φορά εἶχε ἔρθει στό Καλύβι ἕνα νέο παιδί ἀπελπισμένο, γιατί ἔπεφτε σέ σαρκική ἁμαρτία καί δέν μποροῦσε νά ἀπαλλαγῆ ἀπό αὐτό τό πάθος. Εἶχε πάει σέ δυό Πνευματικούς πού προσπάθησαν μέ αὐστηρό τρόπο νά τό βοηθήσουν νά καταλάβη ὅτι εἶναι βαρύ αὐτό πού κάνει. Τό παιδί ἀπελπίσθηκε.
—Ἀφοῦ ξέρω ὅτι αὐτό πού κάνω εἶναι ἁμαρτία, εἶπε, καί δέν μπορῶ νά σταματήσω νά τό κάνω καί νά διορθωθῶ, θά κόψω κάθε σχέσι μου μέ τό Θεό.
Ὅταν ἄκουσα τό πρόβλημά του, τό πόνεσα τό καημένο καί τοῦ εἶπα:
—Κοίταξε, εὐλογημένο, ποτέ νά μήν ξεκινᾶς τόν ἀγῶνα σου ἀπό αὐτά πού δέν μπορεῖς νά κάνης, ἀλλά ἀπό αὐτά πού μπορεῖς νά κάνης. Γιά νά δοῦμε τί μπορεῖς νά κάνης, καί νά ἀρχίσης ἀπό αὐτά. Μπορεῖς νά ἐκκλησιάζεσαι κάθε Κυριακή;
—Μπορῶ, μοῦ λέει.
—Μπορεῖς νά νηστεύης κάθε Τετάρτη καί Παρασκευή;
—Μπορῶ.
—Μπορεῖς νά δίνης ἐλεημοσύνη τό ἕνα δέκατο ἀπό τό μισθό σου ἤ νά ἐπισκέπτεσαι ἀρρώστους καί νά τούς βοηθᾶς;
—Μπορῶ.
—Μπορεῖς νά προσεύχεσαι κάθε βράδυ, ἔστω κι ἄν ἁμάρτησες, καί νά λές “Θεέ μου, σῶσε τήν ψυχή μου”;
—Θά τό κάνω, Γέροντα, μοῦ λέει.
—Ἄρχισε λοιπόν, τοῦ λέω, ἀπό σήμερα νά κάνης ὅλα αὐτά που μπορεῖς, καί ὁ παντοδύναμος Θεός θά κάνη τό ἕνα πού δέν μπορεῖς.
Τό καημένο ἠρέμησε καί συνέχεια ἔλεγε:
—Σ᾽ εὐχαριστῶ, πάτερ.
Εἶχε, βλέπεις, φιλότιμο καί ὁ Καλός Θεός τό βοήθησε».
(Ὁσίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, Τό Φιλότιμο, ἐκδ. Ἱ. Μ. Ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Ἀρναία 2022).
<>
Η μεταστροφή ενός κλέφτη στην Ορθόδοξη ζωή μέσω της Οσίας Αγάθης της Κουσελαούκα Μολδαβίας (+1873)
Στο χωριό Πασατέλ της Μολδαβίας, όπου ζούσε η Αγάθη,κατοικούσαν και δύο πιστοί ο Βασίλης και η Ξένια,οι οποίοι μεγάλωναν 12 παιδιά. Είχαν ένα μικρό κομμάτι γης και μία αγελάδα για να τρέφουν την οικογένεια. Ο εχθρός όμως του ανθρωπίνου γένους προέτρεψε έναν άνθρωπο ονόματι Αρτέμιο να τους κλέψει την αγελάδα. Ο Βασίλης και η Ξένια ζήτησαν την βοήθεια της Αγάθης και εκείνη τους ησύχασε λέγοντας: «Εμπιστεύτειτε στον Κύριο τον πόνο σας και Εκείνος θα σας θρέψει»έχοντας εμπιστοσύνη στο απέραντο έλεος του Θεού.
Η Οσία Αγάθη τους έστειλε σπίτι και αυτοί άρχισαν να προσεύχονται θερμά. Το βράδυ εκείνο ο Αρτέμιος είδε ένα τρομαχτικό όνειρο:είχε λέει πέσει σε ένα βαθύ λάκκο, σκοτεινό, απ' όπου μάταια προσπαθούσε να βγει. Μετά από πολλές μάταιες προσπάθειες ο Αρτέμιος πρόσεξε στην άκρη του λάκκου να στέκεται η Αγάθη ηοποία απλώνοντας το χέρι της για να τον βοηθήσει του έλεγε :«Επέστρεψε αυτά που έκλεψες!». Μετά από αυτό εξαφανίστηκε. Ο Αρτέμιος ξύπνησε κααττρομαγμένος και κρύος ιδρώτας τον είχε λούσει. Το ίδιο εκείνο πρωινό επέστρεψε την αγελάδα και έζησε την υπόλοιπη ζωή του εν προσευχή και νηστεία.
<>
Ό Άγιος Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης και ο πατέρας ενός πνευματικού τέκνου του που ήθελε να τον σκοτώσει
Διηγεῖται ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος Σιμωνοπετρίτης (+1957): “Ὅταν ἤμουν στή Θεσ/νίκη, ἑνός πνευματικοῦ μου τέκνου ὁ πατέρας, ἀπό διαβολική ἐνέργεια παρακινούμενος, ἔφερε βαρέως τό ὅτι ὁ γυιός του ἤθελε νά ἀκολουθήση τό δρόμο τοῦ Θεοῦ καί μέ θεωροῦσε ὡς ὑπεύθυνο καί ἀποφάσισε νά μέ φονεύση”. Συνήθως ἔτσι γίνεται. Οἱ γονεῖς ἀγαποῦν καί πιστεύουν ὅτι ἀγαποῦν τά παιδιά τους περισσότερο ἀπ᾽ ὅσο τά ἀγαπᾶ ὁ Θεός, καί μέσα σέ αὐτόν τό ζῆλο φθάνουν σέ ἀποφάσεις δύσκολες. “Κάτερχόμενος σέ κατήφορο δρόμο μέ εἶχαν εἰδοποιήσει νά μήν πάω ἀπό ἐκεῖ διότι θά μέ φονεύσουν, ἐγώ ὅμως εἶπα· ἄν εἶναι θέλημα Θεοῦ, ἄς γίνη ὅ,τι θέλει· καί ὄντως βλέπω αὐτόν πού με ἀπειλοῦσε νά μέ σκοπεύη καί νά μοῦ φωνάζη. Ἐγώ σταμάτησα καί τοῦ λέω: Νά εἶναι εὐλογημένο. Ἀμέσως τοῦ ἔπεσε τό ὅπλο ἀπ᾽ τά χέρια καί ἔσκυψε καί φίλησε τά χέρια μου ζητώντας συγχώρησι”.
(Μαθητεύοντας στόν Γέροντα τῆς Ἀναλήψεως Ἱερώνυμο Σιμωνοπετρίτη, ἐκδ. Ἱ. Μ. Σίμωνος Πέτρας, Ἅγ. Ὄρος 2018).
<>
Ο Σταμάτης, το AIDS και ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (+1994)
Μία χρονιά, πήγαμε στο Άγιον Όρος τις ημέρες των Θεοφανείων και επισκεφθήκαμε τον άγιο Παΐσιο. Ήταν πολύ όμορφα. Το βράδυ φιλοξενηθήκαμε στη Μονή Ιβήρων. Ήμασταν μια παρέα, εγώ, ένας φίλος μου στρατιώτης κι ένας Γερμανός. Μιλούσαμε στα αγγλικά και μας έλεγε «γιατί είναι έτσι οι Εκκλησίες και γιατί οι παπάδες σας κοιτάνε προς τον Θεό και δεν κοιτάνε τον ναό», κάτι τέτοια τρελά, ξέρετε αυτά τα προτεστάντικα, και τα κουβεντιάζαμε.
Τότε μας πλησιάζει ένας νέος. Φορούσε κοντομάνικο μέσα στο καταχείμωνο. Είχε ένα παντελονάκι τζιν απλό, παπουτσάκια τελευταίας μάρκας. Το κοντομάνικο αυτό ήταν αυτά τα Lacoste της εποχής εκείνης, κάτι ακριβό. Ήταν ευειδής πολύ, είχε ένα μουσάκι, πολύ καλός! Αυτός, λοιπόν, ο άνθρωπος, έτσι όπως είμαστε οι τρεις μας, ερχόταν κοντά μας και προσπαθούσε να ακούσει τι λέγαμε, επειδή τα λέγαμε στα αγγλικά. Εμείς, λοιπόν, μόλις τον είδαμε, ανοίξαμε λίγο τον κύκλο μας και λέμε «ελάτε κι εσείς, κύριε». Αυτή η πρόσκληση γέννησε όλη αυτή την ιστορία που θα σας διηγηθώ.
Το παλικάρι αυτό δεν ήξερε τι ήταν το Άγιον Όρος. Ήξερε ότι στο Άγιον Όρος υπάρχουν πατέρες άγιοι, είναι ένας γερο-Παΐσιος, και ότι στο Άγιον Όρος πηγαίνεις για να προσευχηθείς για αυτά τα οποία θέλεις. Έτσι και ήρθε, λοιπόν. Δεν ήξερε ότι στο Άγιον Όρος έχει περπάτημα κι αυτός φόραγε σκαρπίνια. Δεν ήξερε ότι στο Άγιον Όρος κάνει κρύο κι αυτός είχε πάρει μόνο ένα ελαφρό αντιανεμικό. Είχε τα τσιγαράκια του μαζί και μιαν ωραία πίπα. Είχε λεφτά μπόλικα, αλλά, άμα εκεί δεν υπάρχουν πράγματα να αγοράσεις, τι να τα κάνεις τα λεφτά; Είχε έρθει, λοιπόν, και του είπανε «να πας στην Ιβήρων». Τον φορτώσανε στο αυτοκίνητο και βγήκε στην Ιβήρων.
Δεν ήξερε τίποτα. Είχε έρθει ολομόναχος για να προσευχηθεί. Το βράδυ του λέω, πού σε βάλανε να κοιμηθείς; Τον είχανε βάλει να κοιμηθεί σ’ ένα μεγάλο ξενώνα με άλλους ανθρώπους. Του λέω, σκελέα ζεστή έχεις; Μου λέει, δεν έχω. Του λέω, θα σου δώσουμε, γιατί πού να κοιμηθεί ο άνθρωπος; Δεν είχε φέρει τίποτα. Εγώ ήμουν παχουλός, αλλά ο άλλος ο φίλος μου ήταν αδυνατούλης. Αυτός ήταν ψηλούλης, βέβαια, αλλά τι να κάνουμε; Βολεύεσαι και με κοντό παντελονάκι. Τον ντύσαμε, λοιπόν. Του δώσαμε κάλτσες από τις δικές μας και του τις φορέσαμε. Του φορέσαμε μια ωραία φανέλα μάλλινη που είχαμε, για να ζεσταίνεται ο άνθρωπος. Του δώσαμε και ένα από τα ζακετάκια που είχαμε φέρει μαζί και του πήραμε εν γένει όλη την ενδυμασία την κοσμική και τον ντύσαμε με τα δικά μας ρούχα.
— Πώς σε λένε, βρε παιδί μου; του λέμε.
— Με λένε Σταμάτιο.
— Σταμάτη, μανάρι μου, δεν είχες ακούσει πως εδώ στο Άγιον Όρος κάνει κρύο και πρέπει να είσαι καλά ντυμένος;
— Δεν ήξερα. Εγώ πήρα το αεροπλάνο, πήρα το ταξί και ήρθα…
Ήταν Ελληνογερμανός. Έλληνας πατέρας και Γερμανίδα μητέρα. Και καταλαβαίνετε, αυτοί εκεί βγαίνουν ψηλοί, ξανθοί. Αρρενωπός, πολύ ωραίος!
Όπως καθόμασταν, λοιπόν, μας λέει:
— Μπορείτε να με πάρετε μαζί σας, να μου δείξετε λίγο το Άγιον Όρος, γιατί εγώ δεν ξέρω.
— Ναι, βέβαια, θα σε πάρουμε.
— Σας παρακαλώ, θέλω να πάω στον γερό-Παΐσιο.
Φτου, λέω εγώ από μέσα μου! Εγώ πήγα προηγουμένως και έκατσα έξι ώρες. Πάλι θα ξανανεβώ τα γκρεμνά, να πάω στο γερο-Παΐσιο, να χτυπάω τα κουδουνάκια, να βγαίνει έξω, να μου λέει «μα εσύ, χοντρέ, ήρθες προηγουμένως, τι θέλεις πάλι εδώ;» Όχι, εγώ θέλω να πάρω το λεωφορείο, να κατεβώ, να ρίξουμε τον Σταυρό στη θάλασσα, να φύγουμε, να πάμε στις Καρυές, να κατεβούμε στη Δοχειαρίου, θα μας περιμένει ο ηγούμενος της Δοχειαρίου, θα μας βρίζει, αυτός δεν είναι εύκολος άνθρωπος… Πω πω!
Νευρίασα πολύ. Αλλά έχεις υποχρέωση να τα υποστείς όλα αυτά. Στο τέλος, πρέπει να πεις «ναι, θα πάμε». Γιατί είναι ο Χριστός… Και λέω, «αδελφέ μου, θα χαλάσουμε το δίκτυο, θα πάμε».
Άντε, βουρ, ξανά. Εμείς με τις βαλίτσες στην πλάτη, αυτός χωρίς τίποτα. Τα σκαρπίνια τα φορούσε, δεν είχαμε με τι να του τα αλλάξουμε τα σκαρπίνια. Του φτιάξαμε και μια μπαστούνα και άντε να ανεβαίνουμε στα γλιτσερά αυτά τα παγωμένα μονοπάτια. Τώρα ήταν κι ανηφόρα, ενώ την προηγούμενη μέρα κατηφορίζαμε. Ανεβαίνουμε, φτάνουμε στον γερο-Παΐσιο και χτυπάμε το καμπανάκι. Βγαίνει ο γερό-Παΐσιος και λέει: «α! επειδή σήμερα έβρεξε αποβραδίς και μπήκε νερό μες στη στέρνα, ήρθατε να το τραβήξετε το νερό να το βγάλετε έξω! Καλώς τα παλικάρια!». Μας άνοιξε και στρωθήκαμε στη δουλειά να βγάλουμε το νερό από τη στέρνα. Τον Σταμάτη όμως τον πήρε κατ’ ιδίαν και μιλήσανε.
Σώθηκε!
Όση ώρα μιλάγανε, το παιδί αυτό άρχισε να λάμπει. Έφυγε η σκοτεινιά του προσώπου του κι έλαμπε! Και μου λέει ο γερο-Παΐσιος:
— Έλα εδώ, Βαγγελάκο. Άκου προσεκτικά. Αναλαμβάνεις σε όλη σου την ζωή να προσεύχεσαι για έναν νεαρό ονόματι Μιχάλη που αρρώστησε και πέθανε. Και παπάς να γίνεις και ό,τι να γίνεις, θα προσεύχεσαι γι’ αυτόν σ’ όλη σου την ζωή.
Και του λέει του Σταμάτη: «Εσύ δεν έχεις δικαίωμα να ξαναπροσευχηθείς γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Την αναλαμβάνει την υποχρέωση της προσευχής σου ο Ευάγγελος».
Εδώ να σημειώσω πως, όταν ήμασταν ακόμα στην Ιβήρων, τον είχα ρωτήσει τον Σταμάτη:
— Εσύ γιατί ήρθες στο Άγιον Όρος;
— Ένας φίλος μου πέθανε και ήρθα στο Άγιον Όρος, να προσευχηθώ για την ψυχή του.
Εγώ όμως ήμουν γιατρός και ήμουν έξυπνος, δεν ήμουν χαζός. Αν με ρώταγες εμένα, θα έλεγα και από τι πέθανε ο φίλος μου. Αφού δεν είπε λοιπόν αυτός, από AIDS θα πέθανε. Το κατάλαβα αμέσως. Αλλά την εποχή εκείνη το AIDS αμέσως συνδυαζόταν με τη ζωή της ομοφυλοφιλίας. Γι’ αυτό δεν του είπα τίποτα, για να μην τον στεναχωρήσω τον άνθρωπο.
Όπως κάναμε να φύγουμε από την Παναγούδα, ο γερο-Παΐσιος τον είχε αγκαλιά. Κι όπως βγήκαμε στην πόρτα, του δίνει ένα σκαμπιλάκι και του λέει:
«Σταμάτιέ μου, να μην φοβάσαι τίποτα. Αφού κορόιδεψες εμένα και δεν κατάλαβα τίποτα για σένα, φαντάσου πώς θα κοροϊδέψεις τα τελώνια!»
και συμπλήρωσε, «παιδί μου, να μην φοβάσαι για τίποτα, εγώ θα σε μνημονεύω πάντα».
Ακούστε τώρα ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος. Ο Σταμάτης για μένα είναι ένας άγιος. Τον μνημονεύω ως Σταματίου μοναχού. Γεννήθηκε στη Γερμανία από πατέρα Έλληνα, ο οποίος ήταν λίγο βάναυσος. Η μητέρα του ήταν Γερμανίδα και είχε αυστηρή παιδαγωγική. Το παιδί έγινε πάρα πολύ όμορφο. Το έστειλαν σε ένα γυμναστήριο κι εκεί που γυμναζόταν, το πλησίασε κάποιος και έτσι, άρχισε να διαφαίνεται αυτή η προς το ίδιο φύλο αγάπη και τρυφερότητα. Το παιδί μεγάλωσε και ήρθε στην Αθήνα και ήταν καθηγητής του Ινστιτούτου Γκαίτε των Αθηνών και αμειβόταν πάρα πολύ καλά. Εκεί γνώρισε έναν τραπεζιτικό υπάλληλο με τον οποίο σχετίστηκε. Αυτός ήταν ο περίφημος Μιχάλης, που του είπε ο γέροντας «δεν θα τον ξαναμνημονεύσεις ποτέ, θα τον μνημονεύει ο Ευάγγελος». Αυτός ο καημένος είχε αρρωστήσει από AIDS. Ο Σταμάτης είχε τέτοια τρέλα και έρωτα μ’ αυτό τον άνθρωπο, ώστε του είπε: «θα κολλήσω κι εγώ AIDS, για να είμαστε κι οι δύο άρρωστοι μαζί».
Αυτά, βέβαια, είναι πνευματικές ασθένειες, που τι δείχνουνε; Την ένταση του πάθους, για το οποίο πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί πώς μιλάμε.
Ο Μιχάλης αρρώστησε από λευχαιμία. Τότε δεν υπήρχαν καλά φάρμακα. Τώρα σχεδόν όλοι οι φορείς είναι καλά στην υγεία τους. Τους δίνει κι ένα επίδομα το ελληνικό κράτος 800 ευρώ το μήνα, τους δίνει και τα φάρμακά τους που κάνουν 2.000 ευρώ.
Ο άρρωστος αρρώστησε και τον βάλανε στο νοσοκομείο. Οι γονείς του δεν δεχόντουσαν να μπαίνει ο Σταμάτης μες στο δωμάτιο. Αυτός ξεροστάλιαζε ο μαύρος κάτω από το νοσοκομείο του Αγίου Σάββα και από κει μάθαινε ότι είχε φτάσει 50 κιλά ο άρρωστος. Τότε έκανε δίαιτα κι έφτανε κι αυτός στα 50 κιλά. Του λέγανε, αδυνάτισε ο Μιχάλης και έφτασε στα 46, έκανε κι αυτός δίαιτα και έφτασε στα 46. Του λένε, αδυνάτισε κι έπεσε στα 43, έκανε κι αυτός δίαιτα κι έπεσε στα 43.
Τέλος, του λένε, πέθανε ο άνθρωπος, και λέει: «μα τι να κάνω γι’ αυτόν που αγαπώ, Θεέ μου;». Κάποιοι τότε του είπαν, πήγαινε στο Άγιον Όρος να βάλεις τους πατέρες να προσεύχονται υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του. Τον έφερε το πάθος στο Άγιον Όρος. Γι’ αυτό δεν πρέπει να λέμε τίποτα επικριτικό…
Κι επειδή ο καημένος δεν ήξερε, νόμιζε ότι το Άγιον Όρος είναι η Πλατεία Κολωνακίου, στην οποία μαζευόντουσαν. Ήρθε λοιπόν στην Ιβήρων, ως «κολωνάκι του Αγίου Ορούς», γιατί η εικόνα εκεί της Παναγίας θεωρείται η πρώτη στο Άγιον Όρος. Εκεί γνωριστήκαμε και μας παρακάλεσε και πήγαμε στο γερο-Παΐσιο. Όσο εμείς δουλεύαμε, ο γερο-Παΐσιος τού είπε:
— Σταματάκη, μπορείς να νηστεύεις Τετάρτη και Παρασκευή;
— Μπορώ.
— Βγάζεις τόσα λεφτά από το γερμανικό κολλέγιο. Θα κρατάς το 1/10 για σένα και τα 9/10 θα τα μοιράζεις στους φτωχούς. Μπορείς;
— Μπορώ.
— Μπορείς να λες τους Χαιρετισμούς της Παναγίας κάθε μέρα;
— Μπορώ.
— Δε μου λες, Σταματάκη μου; Μπορείς να πηγαίνεις στο νοσοκομείο μία φορά τη βδομάδα και να περιποιείσαι έναν άρρωστο που δεν έχει κανέναν;
— Μπορώ, έλεγε ο Σταμάτης. (Αυτοί είναι οι άγιοι του Θεού).
— Μπορείς να πας να βρεις πνευματικό και να εξομολογηθείς;
— Μπορώ.
— Μπορείς τον κανόνα που θα σου βάλει ο πνευματικός να τον κάνεις;
— Μπορώ.
— Μπορείς να πηγαίνεις κάθε Κυριακή στη Λειτουργία;
— Μπορώ.
— Πήγαινε, λοιπόν, κάνε ό,τι μπορείς και θα κάνει ο Θεός για σένα ό,τι δεν μπορείς.
Δηλαδή, αφού σε σέρνει το πάθος, πήγαινε και κάνε ό,τι μπορείς και άσε τον Θεό να σου παλέψεις το πάθος, να κάνει ο Θεός για σένα αυτό που δεν μπορείς να κάνεις εσύ.
Και τον συμβούλεψε, δεν θα ξαναθυμηθείς ποτέ αυτόν τον άνθρωπο και δεν θα μνημονεύσεις ούτε το όνομά του, ούτε στους πεθαμένους. Αυτό θα το αναλάβει αυτός εκεί. Και, όντως, ο πρώτος που μνημονεύω μετά από τον πνευματικό μου και μετά από γέροντες πνευματικούς, είναι αυτός ο δούλος του Θεού Μιχαήλ. Γιατί; Γιατί είναι παραγγελία του γέροντος Παϊσίου.
Γύρισε ο Σταμάτης από το Άγιον Όρος. Έχετε δει τι σημαίνει άγγελος του Θεού; Τον σκέπασε η χάρις του Αγίου Πνεύματος και έζησε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του σε φοβερή πνευματική κατάσταση. Νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές, μετάνοιες, εξομολόγηση… Αφιέρωσε τον εαυτό του, όποιος είχε AIDS και δεν είχε εξομολογηθεί, έπαιρνε τον πνευματικό και τον πήγαινε εκεί να τον εξομολογήσει. Αφιέρωσε τον εαυτό του να παίρνει έναν ιερέα και πήγαινε να κοινωνήσει τους αρρώστους στο νοσοκομείο, γιατί οι ιερείς των νοσοκομείων τότε είχανε κι αυτή την τρέλα και δεν τους κοινωνούσαν τους εϊτζικούς. Τον έπαιρνε με το αυτοκίνητό του και τον πήγαινε την νύχτα, ό,τι ώρα κι αν ήτανε. Έπαιρνε τα σώματα των ανθρώπων που είχαν AIDS, τα έπλενε, τα καθάριζε, τα ετοίμαζε, τα σαβάνωνε, τα έβαζε με τα χέρια του μέσα σε μία νεκροσακούλα αεροστεγή, τους διάβαζε το ψαλτήρι όλη την νύχτα…
Ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος… Ποιος το κατάφερε αυτό; Ο γερο-Παΐσιος. Είδατε Ιεραποστολή από ένα γεροντάκι που καθότανε σε ένα κελλάκι! Με τον τρόπο που έπιασε το ψαράκι, σώθηκε το ψαράκι, αλλά πήγε η χάρις αυτή και σε πάρα πολλούς άλλους ανθρώπους.
Τον Σταμάτη, λοιπόν, τον πήγα σε μια γιατρίνα δική μου και τον παρακολουθούσε. Αυτοί τότε είχαν ένα σινάφι. Το σινάφι, μόλις έμαθε ότι ο Σταμάτης έφυγε από το σινάφι, λένε «ποιος είναι η αιτία; Αυτός ο χοντρούλης». Οπότε της Υπαπαντής, κάνουνε μια συμφωνία. Έρχονται δέκα και μπαίνουν μες στην Εκκλησία στην οποία έψελνα. Ένας από αυτούς ανεβαίνει στο ψαλτήρι και ετοιμάζεται να με δαγκώσει. Για να με εκδικηθεί! Εγώ τον βλέπω τον άνθρωπο, λέω μέσα μου «δεν τον ξέρω», τραβιέμαι και ξαφνικά γυρίζει και φεύγει…
Σε ενάμιση μήνα, στις 25 Μαρτίου, μου λέει ο Σταμάτης, σε παρακαλώ, πάμε να πάρουμε έναν άνθρωπο, είναι πολύ άρρωστος, πεθαίνει. Πάω στο σπίτι και βλέπω αυτόν που είχε έρθει να με δαγκώσει να είναι πολύ βαριά με πυρετό και να πεθαίνει. Και τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Πέθανε του Λαζάρου.
Τα ξέρουμε αυτά, γιατί τα ζήσαμε από κοντά με τις ευχές των γεροντάδων. Και τι κάναμε; Όσους μπορέσαμε, τους εξομολογήσαμε και κοινωνήσανε χαριτωμένοι. Και γι’ αυτό οι περισσότεροι πότε πεθάνανε; Μεγάλη Παρασκευή, Μεγάλο Σάββατο, Σαββάτο του Λαζάρου. Έχω βγάλει στατιστικό. Οι περισσότεροι τέτοιες μέρες πέθαναν.
Ο Σταμάτης πέθανε τη Μεγάλη Παρασκευή και θάφτηκε το Μεγάλο Σάββατο. Μας είχε πει, «Θέλω να με θάψουνε χωρίς να ξέρει κανένας ποιος είμαι. Να ‘ρθουνε στην κηδεία μόνο αυτοί οι δύο». Εγώ ήμουν στο Καμερούν παπάς και δεν μπορούσα να πάω στην κηδεία, γιατί ήταν Μεγάλη Παρασκευή, και έστειλα έναν άνθρωπο και πήγε και δεν είχε ούτε πεθαμενατζήδες να τον κουβαλήσουνε. Τον κουβάλησαν λαϊκοί με τα χέρια και τον έθαψαν. Και ήθελε στον τάφο του απάνω να είναι χώμα και να μην έχει ούτε κάγκελα ούτε τίποτα, ώστε να μην ξέρουν οι άνθρωποι και να τον πατάνε, γιατί ήταν άξιος του πατήματος. Έτσι έλεγε!
Σας ερωτώ; Πού τον βάζετε τώρα εσείς αυτόν; Τι πιάνουμε εμείς μπροστά του; Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι την Εκκλησία δεν την ενδιαφέρει τι είναι ο καθένας. Η Εκκλησία έχει την δύναμη να τους διασώζει όλους.
Και είδατε τι ωραία συμβουλή που του έδωσε ο γερο-Παΐσιος. Κάνε εσύ όσα μπορείς και ο Θεός θα κάνει τα άλλα. Και ο Θεός έκανε τα άλλα πραγματικά και τον σκέπασε και μέχρι το τέλος του βίου του, ξανά εξομολογήθηκε και μετέλαβε.
Ο πνευματικός που εξομολογήθηκε πρώτη φορά στην Αθήνα τού είπε: «Δεν θα κοινωνήσεις ποτέ. Μόνο την ημέρα που θα πεθάνεις». Βαρύ! Στεναχωρέθηκα… Το είπα στον γερο-Παΐσιο και είπε: «Όχι κι έτσι, βρε παιδάκι μου». Αλλά επειδή είχε πάει στον πνευματικό και του είχε βάλει αυτόν τον κανόνα, περίμενε πολλά χρόνια, μέχρι ο πνευματικός να του δώσει την ευλογία να πάει σε άλλον πνευματικό και να του δώσει εκείνος το δικαίωμα να κοινωνάει.
Βλέπετε πόση ταπείνωση! Δεν ήρθε στην Εκκλησία με το θέλημα, δεν ήρθε με το δικαίωμα, ότι έχω δικαίωμα! Αλλά ήρθε ταπεινά και ήσυχα…
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του π. Ευάγγελου Παπανικολάου
Πηγή:
ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ.GR - ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ
<>
Η μεταστροφή του Ιωάννη Τ. στην Ορθόδοξη Χριστιανική ζωή - Ο φαύλος κύκλος της ομοφυλοφιλίας
Είναι λίγος καιρός που στο μυαλό μου τριγυρίζουν κάποιες σκέψεις για τους αποκαλούμενους αμφιφυλόφιλους. Ο όρος «αμφιφυλόφιλος» εμπεριέχει και τα δύο φύλα, που σημαίνει ότι ο άνθρωπος αυτός δεν εγκλωβίζεται μόνο σε ένα φύλο, αφού μπορεί να εκφράζεται σεξουαλικά και με τον έναν και με τον άλλον τρόπο, δηλαδή και ετεροφυλοφιλικά (φυσιολογικά) και ομοφυλοφιλικά. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί ταυτόχρονα να είναι «στρέιτ», δηλαδή (αν είναι αγόρι) να έχει κοπέλα, να μιλάει με τους φίλους του για κορίτσια, να βγαίνει έξω για φαγητό με την καλή του, να της πιάνει το χέρι, να φιλιούνται και να είναι ερωτευμένοι και, ταυτόχρονα, να βρίσκεται στο ίδιο κρεβάτι με έναν άντρα.
Με τον τρόπο αυτό, στρεφόμενος σε ένα πρόσωπο του ίδιου φύλου, ο άνθρωπος αυτός εκφράζει τη βαθύτερη ανάγκη της ψυχής ή, αν θέλετε, του συναισθηματικού του κόσμου να απαλλαγεί από το εσωτερικό κενό και να γεμίσει με αυτό που του λείπει πραγματικά. Εάν το κορίτσι, η κοπέλα τον γέμιζε στην ψυχή και ένιωθε πλήρης δεν θα αναγκαζόταν να έχει αυτού του είδους τη δραστηριότητα, δεν θα του πέρναγε καν από το μυαλό. Θα είχε εκείνη να μοιράζεται τις ιδιωτικές του στιγμές. Συνεπώς μιλάμε για την περίπτωση ενός ανθρώπου που, ενώ μπορεί φαινομενικά να έχει μία ζωή ενός ετεροφυλόφιλου άντρα, ωστόσο την βαθύτερη ανάγκη του την καλύπτει συνάπτοντας σχέσεις με άτομα του ιδίου φύλου.
Το θέμα, κατά τη γνώμη μου, είναι τι ζητάει κανείς από τη ζωή του. Ζητάει το ψέμα ή να βρει αυτό που αγαπάει αληθινά; Αυτό που θα τον κάνει να νιώσει πλήρης, υγιής και ολόκληρος, αν και εφόσον, βέβαια, ο φίλος ή η φίλη μας νιώθει άνετα με τον εαυτό του και με το φύλο του. Δυστυχώς, στις μέρες μας, όλο και περισσότεροι άνδρες και γυναίκες δεν νιώθουν άνετα με αυτό. Νιώθουν ελλιπείς ως προς το φύλο τους και αυτό τους ωθεί όλο και περισσότερο να αναζητούν στο ίδιο φύλο τα στοιχεία εκείνα που τους λείπουν, για να νιώσουν ολοκληρωμένοι άντρες και γυναίκες. Αυτό, δυστυχώς, οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο αναζήτησης του λάθος πράγματος με τον λάθος τρόπο χωρίς κανένα αποτέλεσμα, γιατί δεν μπορείς να πάρεις από τον άλλον αυτό που του λείπει, τη στιγμή που ψάχνει ακριβώς το ίδιο με εσένα.
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις αποτυγχάνουν να δοκιμαστούν στο χρόνο, πέρα από τα προφανή αίτια της αποτυχίας που προκύπτουν από τους στοιχειώδους κανόνες αναπαραγωγής των ειδών, της φυσιολογίας του ανθρώπινου σώματος κ.λπ. Αλλά η ομοφυλοφιλία πλέον έχει πάρει ένα δρόμο ξέχωρο από όλα αυτά. Δεν ασχολείται κανένας με το γιατί υπάρχει σεξουαλικότητα στον άνθρωπο, γιατί ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο τα όργανα αναπαραγωγής, γιατί υπάρχει ο έρωτας κ.λπ. Αυτή η μετεξέλιξη του ανθρώπου σε ον, το οποίο δεν υπάγεται στους στοιχειώδεις κανόνες αναπαραγωγής και τεκνοποίησης δεν προέρχεται από μια πνευματική θεώρηση του ανθρώπου αλλά από μια ισοπέδωση της λογικής στο όνομα του δικαιώματος «να ζω όπως θέλω εγώ».
Μετά από όλα τα παραπάνω, πρέπει να θυμηθούμε ότι η έμπρακτη αρσενοκοιτία αποτελεί αμάρτημα και αίτιο, που απειλεί τον άνθρωπο με αιώνιο θάνατο. Συνεπώς, ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό, τον Χριστό, την ανάσταση των νεκρών και την τελική απολύτρωση, θα πρέπει γρήγορα να αναζητήσει εκεί θεραπεία από το αρσενοκοιτικό πάθος και όχι να ξεχνιέται σε εφήμερες αμαρτωλές πράξεις, που έχουν ολέθριες συνέπειες.
Η πίστη στον Χριστό, η υπακοή στις εντολές Του και η πορεία που Εκείνος ακολούθησε είναι η λύση, για να μην αναγκάζεται ο άνθρωπος να επαναλαμβάνει τα ίδια αμαρτήματα, από τα οποία χωρίς την χάρη του Θεού δεν θα μπορούσε να απαλλαχτεί. Κι αυτήν τη χάρη μπορούμε όλοι να την γευτούμε μέσω της πίστης, της τήρησης των θείων εντολών και της αφοσιωμένης και έμπρακτης συμμετοχής στη ζωή της Εκκλησίας, με τρόπο τέτοιο που να είμαστε σώμα Χριστού και μαρτυρία της αναστάσεως και εικόνα της μέλλουσας βασιλείας.
Με τη χάρη του Θεού, εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια, δεν έχω πλέον αμαρτωλή δραστηριότητα, όσον αφορά το πάθος της αρσενοκοιτίας, της πορνείας, της πορνογραφίας και του αυνανισμού. Η αποχή και η αγνότητα δεν θα υπήρχαν στη ζωή μου, εάν δεν είχα πιστέψει στον Χριστό, όπως δεν υπήρχαν και τα προηγούμενα δώδεκα χρόνια, δηλαδή από τα 18 μου μέχρι τα 30, που δεν πίστευα και αναγκαζόμουν να αμαρτάνω κάθε τρεις και λίγο. Η εγκράτεια που προσπάθησα, χωρίς να πιστεύω στο Θεό, να επιβάλω στον εαυτό από τα 25 μου μέχρι τα 31, στην αρσενοκοιτική αμαρτία αποτύγχανε παταγωδώς. Αφού όμως πίστεψα, εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια, απολαμβάνω μια ζωή μακριά από όλες αυτές τις ζωοκτόνες δραστηριότητες, προσμένοντας το έλεος που δίνει ο Ιησούς Χριστός, ζώντας για Εκείνον και από Εκείνον.
Ιωάννης Τ.
Πηγή:
ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ.GR - ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ
<>
Κονγκό, 2002: Η θαυμαστή μεταστροφή και Ορθόδοξη Βάπτιση 170 ειδωλολατρών Αφρικανών
Ένα ακόμη από τα συγκλονιστικά και θαυμαστά περιστατικά που συνέβησαν στην Ορθόδοξη ιεραποστολή στο Κονγκό.
Το παρόν θαύμα μου το διηγήθηκε ο παπά Κοσμάς, που είναι ιερεύς στο χωριό Κασάζι, της επαρχίας Λουαλάμπα της Κατάγκα.
Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής ήλθε η ώρα να κάνουν την περιφορά του Επιταφίου, έξω και γύρω από την καινούργια εκκλησία τους, που είναι προς τιμήν του Αποστόλου Παύλου.
Βγαίνοντας από την εκκλησία είχαν ανάψει τα τρία κεριά, που είχαν τοποθετήσει ψηλά στον Σταυρό. Λόγω όμως του δυνατού αέρος, όλα τα κεριά των Χριστιανών έσβησαν. Ήθελαν ακόμη 40 μέτρα για να μπούν μέσα στον ναό, όταν ξαφνικά, μπροστά στα έκθαμβα μάτια όλων των Χριστιανών και των άλλων περιέργων, άναψαν τα τρία κεριά του Σταυρού, χωρίς να σβήνουν.
Ο αέρας, όπως μου είπε ο ιθαγενής ιερεύς π. Κοσμάς, λυσσομανούσε. Βλέποντας το θαύμα αυτό οι άνθρωποι εξεπλάγησαν. Έλεγαν: Τι δύναμι έχει η πίστις αυτής τής Εκκλησίας! Ενώ οι ειδωλολάτρες που έβλεπαν το φαινόμενο έλεγαν: «Μακριά απ᾿ αυτή την Εκκλησία. Έχει πολλή δύναμη. Ο Θεός της έχει την δύναμη να μας εξαφανίσει!
Το θαύμα αυτό έφερε το αποτέλεσμά του. Μετά από 6 μήνες βαπτίσθηκαν μόνο από το χωριό αυτό 170 κατηχούμενοι.
Ιεραποστολικό κλιμάκιο Κολουέζι – Κονγκό (2002)
<>
Πως άρχισαν οι Ρώσοι να βαπτίζονται ομαδικά τον 9ο αιώνα από τους Βυζαντινούς ιερείς
Ὁ ἀυτοκράτορας του Βυζαντίου Βασίλειος Α´ (867-886) προσπάθησε νά συνάψη φιλικές σχέσεις μέ τούς Ρώσους προσφέροντάς τους πολλά δῶρα, ἀλλά ταυτόχρονα ἔστειλε καί ἐκπροσώπους τῆς Ἐκκλησίας γιά νά τούς ἐκχριστιανίση. Ὅταν αὐτοί ἔφτασαν στή Ρωσία, ὁ βασιλιάς της τούς ὑποδέχτηκε μαζί μέ ἄλλους εὐγενεῖς καί πλῆθος λαοῦ. Οἱ ἀπεσταλμένοι ἀπ᾽ τό Βυζάντιο ἱερεῖς διάβασαν ἀπ᾽ τή Βίβλο διάφορα θαύματα, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τό θαῦμα τῶν τριῶν παίδων πού δέν καίγονταν, ἄν καί βρίσκονταν μέσα στή γνωστή κάμινο. Τότε, οἱ δεισιδαίμονες Ρώσοι ἀπαίτησαν νά γίνη ἕνα παρόμοιο θαῦμα γιά νά πιστέψουν, ζήτησαν μάλιστα νά ρίξουν στή φωτιά τό Εὐαγγέλιο πού εἶχαν φέρει μαζί τους οἱ βυζαντινοί ἱερεῖς. Αὐτοί τότε, ἀφοῦ προσεύχηθηκαν, ἔριξαν τό Εὐαγγέλιο στή φωτιά καί, ἔπειτα ἀπό ὧρες, αὐτό βρέθηκε νά εἶναι ἀνέπαφο. Ἔτσι, οἱ Ρώσοι ἄρχισαν νά βαπτίζονται ὁμαδικά.
Πηγή:
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
<>
Ο Αφρικανός π. Καλλίνικος από την Κατάγκα του Κονγκό μας διηγείται πώς έγινε Ορθόδοξος
Ὁ ὑποδιάκονος Καλλίνικος ἀπό τήν ἐνορία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου τοῦ χωρίου Κατάγκα τοῦ Κονγκό, μᾶς διηγεῖται πῶς ἔγινε ὀρθόδοξος.
«Μετά τόν θάνατο τοῦ πατέρα μου, πού συνέβη τό 1986, ἤμουν βαρειά ἄρρωστος ἐπί 4 χρόνια. Ἐπήγαινα στό νοσοκομεῖο, χωρίς καμμία βελτίωσι. Κουράσθηκα νά τρέχω σέ γιατρούς. Συνάντησα ἕνα φίλο μου. Εἶδε τήν οἰκτρά κατάστασί μου καί μοῦ εἶπε: «Δοκίμασε καί πήγαινε σ᾿ ἕνα ὀρθόδοξο ἱερέα. Πές του νά σοῦ διαβάσει τούς ἐξορκισμούς τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ. Καί θά γίνεις καλά».
Τοῦ εἶπα: Εἶμαι ἐξαντλημένος, δέν ἠμπορῶ νά περπατήσω.
Ἡ γυναῖκα μου καί ἡ μητέρα μου ἐπέμεναν νά πᾶμε. Ἦτο τό ἔτος 1990. Ἐπῆγα στόν ἱερέα π. Αὐγουστῖνο τοῦ Λικάσι. Μοῦ διάβασε τούς ἐξορκισμούς καί ἐπανῆλθε ἡ ὑγεία μου, ὅπως ἦτο πρῶτα. Μέχρι τότε εἶχα ἀποκτήσει καί δύο παιδάκια. Μέ ὅλη τήν οἰκογένειά μου βαπτισθήκαμε τό 1994 στό ποτάμι τοῦ χωριοῦ μου. Μᾶς βάπτισε ὁ ἱερομόναχος π. Βαρνάβας Γρηγοριάτης».
π. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης
Ὀρθόδοξος Κυψέλη
<>
Χονγκ Κονγκ - Αν θέλεις κάτι περισσότερο πήγαινε στους Ορθοδόξους
Αναφέρει ο Σεβ. Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ κ. Νεκταρίος:
Ότι ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα… Ο Ναός του Αγίου Λουκά είχε φορέσει τα γιορτινά του εκείνη την ημέρα. Τρείς νέοι άνδρες, μετά από πολύμηνη κατήχηση, ήταν έτοιμοι για το ιερό Μυστήριο της Βαπτίσεως και την είσοδό τους στην Εκκλησία του Χριστού.
Ξεκίνησα την ακολουθία της κατηχήσεως. Στην πρώτη ευχή του εξορκισμού o ένας από τους νεαρούς άρχισε να βήχει με ένα τρόπο περίεργο. Αρχίζω να διαβάζω την δεύτερη ευχή του εξορκισμού και ο βήχας του νεαρού γίνεται μούγκρισμα. Γονατίζει. Σκύβει το κεφάλι στο έδαφος.
Ένας από τους πιστούς με πλησιάζει. Mου δείχνει τον νεαρό και προτείνει να σταματήσω την Ακολουθία.
«Κάτι σοβαρό του συμβαίνει», μου λέγει.
Του κάνω νόημα πως δεν θα σταματήσω. Δεν θέλω να του πω ότι γνωρίζω τι συμβαίνει. Δεν θέλω να τους τρομάξω.
Ο νεαρός είχε ασχοληθεί ενεργά με πρακτικές της Νέας Εποχής. Με επικλήσεις πνευμάτων και τέτοια σχετικά. Είχε φθάσει σε επίπεδο να συνδιαλέγεται με τα πνεύματα που επικαλείτο. Κάποια στιγμή, όμως, συνειδητοποίησε πως η επαφή του με αυτά τα πνεύματα του δημιουργούσε σαβαρά πνευματικά και σωματικά προβλήματα. Ένιωθε μέσα στο σώμα του μια σκοτεινή δύναμη να τον κυριεύει και να τον συνθλίβει.
Προσπάθησε να βρει θεραπεία σε φημισμένους ψυχοθεραπευτές. Στη συνέχεια πλησίασε ένα φημισμένο Προτεστάντη Πάστορα. Εκείνος του έκανε κάποιους εξορκισμούς. Η κατάσταση δεν βελτιωνόταν. Και τότε ο Πάστορας του είπε: «Εγώ αυτό μπορώ να σου κάνω. Αν θέλεις κάτι περισσότερο πήγαινε στους Ορθοδόξους».
Δεν είχε ξανακούσει για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Ρώτησε για πληροφορίες και μια Κυριακή ήρθε στον ναό του Αγίου Λουκά και παρακολούθησε την Λειτουργία. Για πρώτη φορά ένιωσε κάτι διαφορετικό να συμβαίνει μέσα του. Ένα αίσθημα πρωτόγνωρο.
Με πλησίασε. Μου διηγήθηκε την ιστορία του. Και από εκείνη την ημέρα όχι μόνο εντάχθηκε στο πολύμηνο πρόγραμμα κατηχήσεως αλλά ερχόταν ανελλειπώς σε όλες τις ακολουθίες οι οποίες ετελούντο στο Ναό.
Σήμερα ήρθε η ευλογημένη στιγμή γι᾽ αυτόν νά δεχθεί το άγιο βάπτισμα. Και τώρα, την ιερή ώρα των εξορκιστικών προσευχών, αυτός δίνει τον δικό του αγώνα. Κυριολεκτικά παλεύει.
Οι ευχές τελειώνουν. Ήρθε η ώρα της αποτάξεως του Σατανά.
«Ἀποτάσσῃ τῷ Σατανᾷ;», ρωτώ.
Οι κατηχούμενοι με την σειρά τους απαντούν. Ο νεαρός, ακόμα γονατιστός, απαντά με σβηστή και τρεμάμενη φωνή: «Ἀποτάσσομαι».
Προχωρώ στις ερωτήσεις της Συντάξεως με το Χριστό. Το ίδιο σκηνικό. Αλλά τώρα, την ώρα που απαγγέλλουν το Σύμβολο της Πίστεως, ο νεαρός σηκώνεται δειλά δειλά. Σταμάτησε να βήχει και να μουγκρίζει. Το πρόσωπό του όμως παραμένει κάτωχρο.
Ἡ Ἀκολουθία της Βαπτίσεως συνεχίσθηκε χωρίς άλλα απρόοπτα. Στο τέλος οι τρείς νεοφώτιστοι κοινώνησαν για πρώτη φορά το Σώμα και το Αίμα του Θεανθρώπου. Οι πιστοί σπεύδουν με χαρά να τους ευχηθούν. Ο νεαρός παραμένει σιωπηλός, κάτωχρος αλλά ήρεμος.
Την επομένη, ο νεοφώτιστος πλέον νεαρός άνδρας ήρθε να με επισκεφθεί στο Γραφείο.
«Θέλω να σας μιλήσω για εχθές», μου λέγει.
«Ευχαρίστως», του απαντώ. «Σε ακούω».
Μου διηγείται τι του συνέβη την ώρα της κατηχήσεως. Άκουγε μέσα του δεκάδες φωνές να ουρλιάζουν. Ένιωσε κάποιες σκοτεινές παρουσίες να παλεύουν. Ένιωσε να πνίγεται. Την ώρα της Σύνταξης έβλεπε τα σκοτεινά πνεύματα να φεύγουν σαν καπνός μέσα από το σώμα του. Οι φωνές και η αίσθηση του πνιγμού σταμάτησαν. Ηρέμησε.
Το βράδυ λίγο πριν κοιμηθεί μια σκοτεινή παρουσία μπήκε στο δωμάτιό του. Το σκοτεινό πνεύμα τον ρώτησε: «Γιατί μας έδιωξες; Γιατί;»
Τον παρακολουθούσα χωρίς να μιλώ. Συνέχισε την διήγηση.
«Έκαμα το σταυρό μου και το σκοτεινό πνεύμα εξαφανίσθηκε. Πάτερ, αλήθεια σας λέγω. Ήταν η πρώτη φορά που δεν ένιωσα φόβο. Μάλλον το αντίθετο. Ήταν η πρώτη φορά που ἐνιωσα πως το σκοτεινό πνεύμα είχε κυριευθεί από φόβο.»
Δεν μίλησα. Τον σταύρωσα. Τον αγκάλιασα και δακρυσμένος ψέλλισα: «Εὐλογητὸς ὁ Θεός, ὁ πάντας ἀνθρώπους θέλων σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.»
Περιοδικό Πάντα τα Έθνη
<>
π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης (+1975): Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ οδηγεί μία γυναίκα σε μετάνοια
O αγιασμένος σύγχρονος Γέροντας και ιερέας των Τρικάλων, π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης, με την άδεια της Ευαγγέλιας Γ., μας αναφέρει την μεταστροφή της από την αμαρτωλή ζωή στην συνειδητή Χριστιανική ζωή και στο Ιερό Μυστήριο της Θείας Εξομολόγησης.
* * *
Μας αναφέρει ο π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης:
Η Ευαγγελία Γ., ετών 28, κάτοικος Βάνιας, στις 6 Αυγούστου το απόγευμα έπαθε τα εξής:
Η Ευαγγελία από τα μικρά της χρόνια είχε μία άστατη ζωή. “Έκανε τήν ζωή της” μή έχοντας καμμία σχέση μέ τόν Θεό καί τήν Εκκλησία, καί τελευταία συζούσε παράνομα μέ έναν παντρεμμένο, τόν Ν.Κ. 54 ετών, πού είχε αφήσει τήν γυναίκα του…
Ό Θεός όμως περίμενε τήν μετάνοιά της…
Στίς 6 Αυγούστου τού 1958 , ημέρα Τετάρτη, στίς 7 τό απόγευμα πήγε φαγητό στόν φίλο της πού έβοσκε τά πρόβατα. Τό έδωσε, καί φεύγοντας από εκεί γιά τό σπίτι της, τής παρουσιάστηκαν στόν δρόμο κάποια άγνωστα, περίεργα πλάσματα…
Τήν φοβέριζαν, γιατί είχε έλθει πιά ή οργή τού Θεού επάνω της καί έπρεπε νά ξεκαθαρίσει τήν θέση της. Άλλοι τήν έδερναν, άλλοι τήν τραβούσαν νά τήν πνίξουν στό νερό, άλλοι τήν έσπρωχναν δεξιά καί αριστερά…
Τελικά τήν πήγαν σ΄ ένα μαντρί, καί εκεί όλη τήν νύκτα πέρασε αφάνταστη τιμωρία…
Τήν επόμενη μέρα, στίς 1 τό μεσημέρι, τήν βρήκαν σέ μιά καλύβα βασανιζόμενη από ακάθαρτα πνεύματα. Είχε δαιμονισθεί!
Τήν πήραν καί τήν έφεραν στό σπίτι της, καί εκεί, δέν έπαψε νά φωνάζει δυνατά καί νά συνομιλεί μέ πονηρά πνεύματα δεχόμενη φοβερό ξύλο από αυτά…
‘Ολα τά παραπάνω τά διαβεβαιώνω σάν ιερέας τού χωριού καί σάν αυτόπτης μάρτυρας, μιά καί μέ κάλεσαν νά τής διαβάσω εξορκιστικές ευχές γιά νά ησυχάσει…
Στίς 6 τό απόγευμα φέραμε στήν δαιμονισμένη, τήν εικόνα τών Παμμεγίστων Ταξιαρχών, καί όπως ομολόγησε μετά ή ίδια, συνέβησαν περίεργα καί θαυμαστά πράγματα…
Μέ τήν είσοδο τής εικόνας τών Αρχαγγέλων στό σπίτι της είδε έναν αστραπόμορφο νέο μέ σπαθί πού τής είπε:
“Μή φοβάσαι, εγώ θά σέ απαλλάξω από όλα αυτά, αλλά θά σταματήσης τίς αμαρτίες πού μέχρι σήμερα έκανες καί θά μετανοήσεις. Εγώ θά είμαι μαζί σου ! Νά τό πείς αυτό παντού, ότι ή Εκκλησία έχει ζωντανή θρησκεία, γιά νά πιστέψει ό κόσμος καί νά μετανοήσει…”.
Καί αμέσως, μέ τά τελευταία λόγια τού Αρχαγγέλου, τά πνεύματα τού σκότους διαλύθηκαν, έπαψαν τά φαινόμενα καί επανήλθε στόν εαυτό της. Σηκώθηκε, προσκύνησε τήν εικόνα ευχαριστώντας τούς Αγίους γιά τήν προστασία τους καί υποσχέθηκε αλλαγή ζωής από τήν ίδια ώρα!…
Σήμερα είναι καλά, διηγούμενη όσα είδε καί έπαθε, καί ενθυμούμενη πάντα τόν Αρχάγγελο Μιχαήλ όμοιο μέ αστραπή μέ τό σπαθί στό χέρι, πού τήν έσωσε από τήν τιμωρία τών ακαθάρτων πνευμάτων…
Τά παραπάνω τά γράφω σάν αυτόπτης μάρτυς τών εν λόγω συμβάντων…
Ο ιερεύς τού χωριού,
π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης, Βάνια Τρικάλων, 1958 – Αυγούστου 10
Από το βιβλίο: Ευάγγελος Π. Λέκκος, Παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης – Σύγχρονοι Γέροντες, εκδ. Σαΐτης, 2011
<>
Η μετάνοια και η Θεία Εξομολόγηση ενός 80χρονου Έλληνα στο Detroit των ΗΠΑ
Αναφέρει ο π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος:
Πριν από χρόνια, μου είπε ο παπα-Εφραίμ Αριζόνας και πήγα στο Ντητρόιτ των ΗΠΑ, και κει με κάλεσαν σ’ ένα σπίτι να εξομολογήσω έναν 80χρονο, ο οποίος δεν ήθελε Εξομολόγηση στην ουσία, αλλά ήθελε να του κάνω ερμηνεία ενός ονείρου που είχε δεί.
Εγώ άρπαξα την ευκαιρία, και από το όνειρο έβγαλα την Εξομολόγηση.
Και είπε, είπε…, και είπε… αυτός ο 80χρονος άνθρωπος, πολλές και φοβερές αμαρτίες, ακατανόμαστες, που δεν μπορούμε ούτε καν να τις ονομάσουμε, στις εξωτερικές μας συζητήσεις, όχι μέσ’ την Εκκλησία, αλλά ούτε και έξω απ΄αυτήν! Τόσο φοβερές ήταν αυτές οι αμαρτίες.
Προσπάθησα λοιπόν να του βάλω την συναίσθηση της βαρύτητος της αμαρτίας, και ότι αύριο μεθαύριο, είτε του αρέσει είτε δεν του αρέσει, είτε το θέλει είτε δεν το θέλει θα βρεθεί μπροστά στην Κρίση του Αγίου Θεού.
Και τότε εκείνος ο άνθρωπος, κάτω απ’ τη χάρη του Αγίου Θεού, ως άλλος ληστής, είπε:
«Θεέ μου, συγχώρεσέ με τον αμαρτωλόν»,
δεν είπε «Μνήσθητί μου Κύριε όταν έρθεις εν τη βασιλεία Σου», αλλά είπε «Θεέ μου συγχώρεσέ με τον αμαρτωλόν», αυτό είπε, και άρχισε να κλαίει… να κλαίει… και να κλαίει …
Μισή ώρα, μια ώρα, μιάμιση ώρα, δύο ώρες έκλαιγε… και ’γω καθόμουν και έκλαιγα μαζί του.
Του διάβασα τη συγχωρητική ευχή, και έφυγα.
Αυτός μετά κάλεσε όλους τους δικούς του, και είπε πόσο ανάλαφρος ένοιωθε, γιατί ήταν και πολύ γεμάτος.
Πάμπλουτος εν τω μεταξύ, με εκατομμύρια εκατομμυρίων χρημάτων, και άρχισε να αγκαλιάζει όλους και το υπηρετικό προσωπικό, και από την χαρά του την πολλή να θέλει να χορεύει τους Ελληνικούς χορούς γιατί ξελάφρωσε.
Πέταξε όλη τη σαβούρα του, και την πήρε ο Σταυρός του Κυρίου, και χαρά, χαρά, χαρά, «πετάω σαν άγγελος, νοιώθω νάχω φτερά, νοιώθω νάχω φτερά» έλεγε.
Και έψαλλε ό,τι θυμόταν απ’ την πατρίδα του, μικρό παιδί, γιατί ήταν Ελληνοαμερικανός…
Και από την πολλή του τη χαρά, αισθάνθηκε κούραση, λέει:
«Ας ξαπλώσω παιδιά μου λίγο τώρα, πέντε λεπτά έτσι, να ξεκουραστώ.
Θεέ μου σ’ ευχαριστώ, που δέχτηκες εμένα τον αμαρτωλό, Σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ» έλεγε,
και ξαφνικά πέθανε…
Θάνατος Οσιακός, όπως αυτού του ανθρώπου, που ήταν απάνω στο Σταυρό του κακούργου.
Άρα λοιπόν όλοι σας, έχετε αυτήν την ευκαιρία, να πείτε Θεέ μου συγχώρεσέ με, τον αμαρτωλό και την αμαρτωλή, αρκεί να τρέξει απ’ τα ματάκια σας.
Ένα διαμάντι μεγάλης αξίας, το διαμάντι αυτό, να είναι το δάκρυ της μετανοίας, και θα δείτε ν’ ανοίγουν οι ουρανοί, και να σας δέχονται και να σας υποδέχονται, άγγελοι και αρχάγγελοι.
Αλλά εμείς, αλλά εγώ, ο πατήρ Στέφανος, που τον ανεβάζετε και τον κατεβάζετε «άγιο», δεν ξέρω τι άλλο τον λέτε, κουτσομπολεύετε και από πίσω, όχι εσείς, άλλοι…
Εμείς όμως έχουμε αυτό εδώ, (δείχνει το πετραχείλι του), αυτό έχουμε εδώ, και δω κρέμονται εκατοντάδες και χιλιάδες, και θα δώσουμε λόγον.
Μπορούμε όμως να σωθούμε όλοι μας με ένα απλό «μνήσθητι»;
Άς είναι λοιπόν ευλογημένοι οι λαϊκοί που με έναν λόγο μετανοίας επιστρέφουν στην Βασιλεία του Θεού.
Και αλοίμονό σε όλους τους κληρικούς όλου του κόσμου, αλοίμονό τους, διότι σχεδόν και με τα δυό τους πόδια, βρίσκονται στην Κόλαση.
Facebook: Ηλίας Καλλιώρας
<>
Οκτώβριος 2015: Η μεταστροφή μίας Αμερικανο-Σουηδικής οικογένειας στην Ορθοδοξία
Το Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015 ο Ρουμάνος Επίσκοπος Βορείου Ευρώπης Μακάριος τέλεσε την Θεία Λειτουργία και την Βάπτιση μίας Αμερικανο-Σουηδικής οικογένειας στην Ρουμανική Ορθόδοξη ενορία της πόλης Uppsala.
Συγκεκριμένα δέχθηκαν το Άγιο Βάπτισμα ο Αμερικανικής καταγωγής Matthew, η Σουηδή γυναίκα του Asa και η κόρη τους Alma μετά από προετοιμασία έξι χρόνων. Την Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015 ετέλεσε το Μυστήριο του Γάμου του νεαρού ζεύγους Matthew και Asa.
O Matthew είπε τα ακόλουθα:
"Σήμερα εγώ και η οικογένειά μου λάβαμε το Άγιο Βάπτισμα. Αυτό είναι το τέλος ενός ταξιδιού που κράτησε έξι χρόνια.Ήταν ένα ταξίδι μακρύ με πολλές δυσκολίες και πολλά ερωτήματα, στο τέλος όμως βρήκαμε μία κοινότητα στην οποία μας αποδέχθηκαν με ανοιχτή αγκαλιά. Το γεγονός πως μας δέχθηκαν ήταν θαυμαστό. Δεν είναι εύκολο να βρεις μία τέτοια κοινότητα που θα μείνει αναλλοίωτη όταν η κόρη μου θα φτάσει σε ώριμη ηλικία. Είναι μία Εκκλησία που δεν αλλάζει με το πέρασμα των χρόνων αλλά κρατάει την ουσία της πίστεως. Αυτό το πράγμα δίνει δύναμη σε εμένα και στην οικογένειά μου και στα παιδιά που θα μεγαλώσουμε εν Χριστώ. Αισθανόμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι και ευλογημένοι που λάβαμε το Μυστήριο του Βαπτίσματος και είμαστε έτοιμοι να αρχίσουμε μία νέα ζωή".
<>
Νοέμβριος 2015: Ο Αμερικανο-Ιάπωνας ηθοποιός του Hollywood Cary-Hiroyuki Tawaga των ταινιών Mortal Kombat ο ο οποίος σήμερα ζει στη Χαβάη βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός στη Ρωσία
Ορθόδοξος Χριστιανός βαπτίστηκε ο ηθοποιός του Hollywood, Cary-Hiroyuki Tagawa, στον Ιερό Ναό της Παναγίας Πάντων των Θλιβομένων η χαρά.
Το Μυστήριο του Βαπτίσματος τέλεσε στα αγγλικά ο Πρόεδρος του Τμήματος των Εξωτερικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, Σεβ. Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίωνας.
Να αναφερθεί ότι το όνομα που έλαβε ο ηθοποιός Tagawa είναι Παντελεήμων.
Σύμφωνα με πληροφορίες ο Tagawa έπαιξε στην ρώσικη ταινία “ιερέας” και μετά από βαθιά αναζήτηση και σκέψη, αποφάσισε να λάβει το βάπτισμα και να ασπαστεί την Ορθοδοξία.
<>
Βαπτισματική ένταξη στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Πολωνού Ακαδημαϊκού Καθηγητού Paweł P. Wróblewski
Πέμπτη, 13 Σεπτεμβρίου 2012
Δελτίον Τύπου ἐκ τῆς Ἱ.Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὸν Ὁποῖον «ἐν παντὶ ἔθνει ὁ φοβούμενος Αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτός ἐστιν» (Πράξ. 10, 34), εὐδόκησε νὰ καλέσει στὴν Κιβωτὸ τῆς Σωτηρίας, τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, τὸν Πολωνὸ Ἀναπληρωτὴ Καθηγητὴ (Adiunkt) στὴν ἕδρα τῆς Ἀρχαίας καὶ Μεσαιωνικῆς Φιλοσοφίας τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Βροκλάου (παλαιότερα «Μπρεσλάου») κ. Παῦλο Π. Βρομπλέφσκι, ὁ ὁποῖος βαπτίσθηκε στὴν Ἱερὰ Μονή μας.
Ὁ Καθηγητὴς Παῦλος Βρομπλέφσκι ( Paweł P. Wróblewski), Δόκτωρ (Ph.D.) τῆς Ἱστορίας τῆς Φιλοσοφίας, εἰδικευμένος στὴν παράδοση τοῦ κειμένου τῶν ἀριστοτελικῶν συγγραμμάτων (Corpus Aristotelicum), προερχόμενος ἀπὸ πολωνικὴ οἰκογένεια παραδοσιακῶς ἀφοσιωμένη στὸ ρωμαιοκαθολικισμό, ἦλθε σὲ ἐπαφὴ μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας πρὸ τριετίας μέσῳ τῶν ἱερῶν καὶ θεοπνεύστων κειμένων τους καὶ συνειδητοποίησε τὴ μοναδικὴ Ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνάγκη νὰ ἐνταχθεῖ σὲ αὐτὴν διὰ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος. Ἡ γνωριμία του μὲ τὴν ἱστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου ἐνίσχυσε τὶς πεποιθήσεις του αὐτὲς καὶ ἐν συνεχείᾳ ἦλθε σὲ ἐπικοινωνία μὲ τὴ Μονή, ὥστε ἡ ἤδη ἀπὸ ἐτῶν μακρὰ ἀναζήτησή του νὰ βρεῖ αἴσια ἐκπλήρωση κατὰ τοὺς θεόπνευστους ἱεροὺς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Σὲ πρόσφατο γράμμα ποὺ εἶχε ἀποστείλει πρὸς τὸν ἐπιχώριο Ἀρχιερέα καὶ Ποιμενάρχη μας, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λαγκαδᾶ, Λητῆς καὶ Ρεντίνης κ. Ἰωάννη, ὁ Καθηγητὴς καταθέτει τὶς ἐμπειρίες ποὺ τὸν ὁδήγησαν στὴν ἔνταξή του στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, μεταξὺ δὲ ἄλλων γράφει καὶ τὰ ἑξῆς: «Όταν παρακολούθησα για πρώτη φορά την Ελληνική Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου άνοιξαν οι Ουρανοί ενώπιόν μου κατά την προσευχή, και ο Κύριος άγγιξε την ψυχή μου Άνωθεν ... Από τη στιγμή που ο Θεός αποκάλυψε στον εσωτερικό μου κόσμο την αλήθεια της Ορθοδοξίας, η δύναμη της οποίας είναι τόσο ισχυρή, ώστε όποιος την βρίσκει είναι βέβαιος ότι αυτήν έψαχνε πάντοτε, βρήκα τον πνευματικό μου Οίκο». Ἐν συνεχείᾳ ὁ Καθηγητὴς Βρομπλέφσκι ἀναφέρεται στὴν ἐπιθυμία νἀ ἐνταχθεῖ στὴν Ἐκκλησία καθ΄ ὃν τρόπον διαγορεύουν οἱ ἱεροὶ Κανόνες, δηλ. οἱ Ἀποστολικοὶ, ἰδίως ὁ 46ος, καὶ οἱ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ κανονικὲς ἐπιστολὲς τοῦ Μ. Βασιλείου· στὴν Πολωνία, λόγῳ τῆς ἐπικρατήσεως τῆς ἐκκλησιολογίας τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς «βαπτισματικῆς», ἀλλοιωμένης - ὅπως γράφει –«θεολογίας», δὲν κατέστη δυνατὸ νὰ γίνει δεκτός διὰ τοῦ βαπτίσματος, ἐφ’ ὅσον ἐκεῖ καὶ ἡ εἰσδοχὴ διὰ τοῦ χρίσματος γίνεται ὅλο καὶ σπανιότερη καὶ ἀντικαθίσταται, ἀπὸ τὸ ἔτος 2000 καὶ ἑξῆς, διὰ τῆς ἐντάξεως στὴν Ὀρθοδοξία μέσῳ μόνον τῆς Ἐξομολογήσεως καὶ τῆς Θείας Κοινωνίας.
Ἡ βάπτιση τοῦ Καθηγητοῦ Βρομπλέφσκι ἔγινε τὸ πρωΐ τῆς Πέμπτης, 13ης Σεπτεμβρίου στὸ Καθολικὸ τῆς Ἱ. Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος μετὰ τὴν τέλεση τῆς βαπτίσεως ἀπηύθηνε στὸν νεοφώτιστο λόγους ἐπαινετικοὺς μὲν γιὰ τὴν ἀγαθοδότιδα Πρόνοια τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἀνταπόκριση τοῦ Καθηγητοῦ σε αὐτήν, ἐποικοδομητικοὺς δὲ γιὰ τὸν ἴδιο τὸν κ. Παῦλο, στὸν ὁποῖον ὁ Σεβασμιώτατος τόνισε τὴν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς θεοποιοῦ ἐνεργείας ποὺ δρᾷ ἐντὸς τῶν ὁρίων της, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνάγκη τοῦ διαρκοῦς πνευματικοῦ ἀγῶνος μας «ἵνα μὴ ἀδόκιμοι γενώμεθα» (Α΄Κορ. 9,27).
Στὴ βάπτιση, ὅπου ἦταν ἐμφανὴς ἡ «καλὴ ἀλλοίωσις» τοῦ Καθηγητοῦ, συμμετέσχον παριστάμενοι προσευχητικῶς ἅπαντες οἱ Ἀδελφοὶ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καὶ ὁ ἀνάδοχος, Στέφανος. Ὁ Σεβασμιώτατος τίμησε μὲ τὴν παρουσία του τὸ ὅλο γεγονὸς τῆς εὐλογίας αὐτῆς, συνεχίζοντας τὴ συζήτηση μὲ τὸν Καθηγητὴ Βρομπλέφσκι κατὰ τὸ ἐπακολουθῆσαν κέρασμα καὶ τὴν Τράπεζα, παρότρυνε δὲ τὸν κ. Καθηγητὴ νὰ ἐπισκεφθεῖ καὶ τοὺς τόπους πνευματικῆς εὐλογίας καὶ φυσικοῦ κάλλους τῆς περιοχῆς μας.
Τὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Βροκλάου (Uniwersytet Wrocławski) εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ παλαιότερα Πανεπιστήμια τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης καὶ τὸ μεγαλύτερο τῆς περιοχῆς, ἱδρυμένο ἀπὸ τοὺς Ἰησουΐτες πρὸ τριῶν περίπου αἰώνων, ἐνῷ κατὰ τὸ παρὸν φιλοξενεῖ 40,000 φοιτητές καὶ 1900 ὑποψηφίους διδάκτορες. Ἡ τελευταία συμμετοχὴ τοῦ νέου καὶ φερέλπιδος Καθηγητοῦ ἦταν στὸ Διεθνὲς Ρωσο-Πολωνικὸ Ἐπιστημονικὸ Συνέδριο μὲ τίτλο «Problems of Culture in Russian and Polish Scientific Thought» (ἁγία Πετρούπολις, 21-25 Μαΐου 2012), ὅπου ὁ Καθηγητὴς Βρομπλέφσκι ἀνέπτυξε τὸ θέμα «Ἡ πολιτιστικὴ δημιουργικότητα τῆς Χριστιανωσύνης κατὰ τὸν Γεώργιο Φλωρόφσκυ» (“The Cultural Creativity of the Christendom according to Georges Florovsky”). Ἡ φωτογραφία ποὺ παραθέτουμε εἶναι ἀπὸ τὸ συνέδριο «Paradigms of Freedom in Philosophy and Theology» (Κonferencja “Paradygmaty Wolności w Filo”). Ὁ Καθηγητὴς ἔχει συμμετάσχει, παραλλήλως μὲ τὴν ἀκαδημαϊκή του δραστηριότητα, καὶ σὲ ἐπίσημες ἀποστολὲς τοῦ Πολωνικοῦ Κράτους στὸ ἐξωτερικό.
Ἡ ἐκκλησιολογικῶς τεκμηριωμένη καὶ μὲ ἐπίγνωση μεταστροφή του στὴν Ὀρθοδοξία, μέσα ἀπὸ τὸ πατροπαράδοτο καὶ αὐστηρὸ ρωμαιοκαθολικὸ περιβάλλον τῆς Πολωνίας, ἀποδεικνύει ὄχι μόνον ὅτι ὁ Κύριος ἀπεργάζεται τὴν σωτηρίαν «τοῖς μακρὰν καὶ τοῖς ἐγγύς» (Ἐφεσ. 2,17), ἀλλὰ γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ὅτι ὅσοι ἐντάσσονται βαπτισματικῶς στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐνεργοῦν μὲ ἀγαθὴ συνείδηση καὶ ἐσωτερικὴ «πληροφορία», καὶ ἔχοντας ὡς κριτήριο καὶ ἀφετηρία ἀδιαμφισβήτητη καὶ ἀλάθητη, τὰ ἀψευδῆ τεκμήρια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, τῆς δογματικῆς αὐτοσυνειδησίας καὶ τῆς λατρευτικῆς καὶ κανονικῆς πράξεως τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀνὰ τοὺς αἰῶνες.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς
Ι. ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ
<>
2000: Ο Αμερικανός Ταξίαρχος Norvel Coots και η θαυμαστή μεταστροφή του στην Ορθοδοξία
Ένας αμερικανός ταξίαρχος όπου εστάλη σε αποστολή στην Μολδαβία, αγάπησε τον μολδαβικό τρόπο ζωής και αποφάσισε να βαπτιστεί ορθόδοξος. Ο Norvel Coots, επικεφαλής του Ιατρικού Αρχηγείου του ΝΑΤΟ έχει τον βαθμό του Ταξίαρχου. Φτάνοντας στο Κίσιβο εντυπωσιάστηκε από τις δύσκολες συνθήκες υπό τις οποίες ζούσαν χιλιάδες παιδιά. Το 2000 έθεσε τις βάσεις ενός προγράμματος για την βοήθεια τους, πρόγραμμα το οποίο λειτουργεί μέχρι σήμερα.
«Είδα τα ορφανοτροφεία που λειτουργούσαν κατά το σοβιετικό σύστημα,μεγάλα ορφανοτροφεία χωρίς ρεύμα και νερό,ουσιαστικά μόνο ένα μέρος για μείνει κάποιος το βράδυ.Αν και τα παιδιά είχαν φαγητό και λάμβαναν κάποια μόρφωση,είχαν ανάγκη από φροντίδα,στοργή και άλλα βασικά πράγματα που θα εξασφάλιζαν καλύτερες συνθήκες ζωής
Η προσπάθεια μας ξεκίνησε το 2000, είπε ο ίδιος σε μία συνέντευξη στην România Liberă.
Ο ταξίαρχος Coots υποστηρίζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Μολδαβίας και τον αρχιεπίσκοπο Βλαδίμηρο του Κισίβου.Ο Αμερικανός υποστηρίζει πως οι δωρεές ελήφθησαν μέσω της Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά συνέβαλε και ο ίδιος προσωπικά.
Οι εμπειρίες που έζησε εκεί στις όχθες του ποταμού Προύθου, έκαναν τον ταξίαρχο να αλλάξει ζωή. Βαπτίστηκε Ορθόδοξος και υποστηρίζει πως άκουσε την ίδια την Παναγία να του λέει να βοηθήσει τα παιδιά της Μολδαβίας.
«Έγινα Ορθόδοξος.Τα παιδιά μου πήραν μολδαβικά ονόματα, Μαξιμιλιανός και Καταλίνα. Την δεύτερη φορά που πήγα στην Μολδαβία για να ολοκληρώσω το πρόγραμμα, επισκέφτηκα ένα παλιό μοναστήρι στο Ορχέι. Τότε μου μίλησε η Παναγία και μου είπε να βοηθήσω εκείνα τα παιδιά.Ήδη αισθάνομαι Μολδαβός και μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Βλαδίμηρο θέλουμε να αναπτύξουμε και άλλα προγράμματα.
<>
Εκκλησία και Σχίσματα: Η μεταστροφή του Ρώσου π. Βαλεντίνου Σβεντσίτσκι (+1931) από το Σχίσμα στην Εκκλησία - Αρχιμ. Σ. Δ. - Ι. Μητρόπολη Νικοπόλεως & Πρεβέζης
Ο Πρωτοπρεσβύτερος Βαλεντίνος Σβεντσίτσκι (1882-1931) ήταν μια εξέχουσα μορφή της Ρωσσικής Εκκλησίας. Όμως έκανε και ένα τραγικό λάθος. Αποσχίστηκε από την ενότητα της Εκκλησίας. Διεφώνησε με την διακήρυξη του τότε τοποτηρητή του Πατριαρχικού θρόνου της Ρωσσικής Εκκλησίας Μητροπολίτη Σέργιου (1927) επειδή αναγνώριζε το κομμουνιστικό καθεστώς.
Αργότερα όμως κατάλαβε το λάθος του. Μετενόησε. Και ζήτησε συγγνώμη από τον Μητροπολίτη Σέργιο. Έστειλε γι’ αυτό μια επιστολή στον Μητροπολίτη Σέργιο, πού την κοινοποίησε στα πνευματικά του παιδιά.
Οι δύο αυτές επιστολές έχουν πολλά να μας διδάξουν όλους μας και να μας προβληματίσουν για το σωστό φρόνημα γύρω από το θέμα: Ή ενότητα της Εκκλησίας και σχίσματα.
Στο γράμμα του στον Μητροπολίτη Σέργιο μεταξύ των άλλων γράφει:
“Σεβασμιώτατε πατέρα, πεθαίνω! Εδώ και καιρό με βασανίζει ή συνείδηση μου. Αμάρτησα βαριά απέναντι στην αγία Εκκλησία. Και μπροστά στον θάνατο τώρα, το βλέπω ολοκάθαρα. Σας παρακαλώ να με συγχωρήσετε για το αμάρτημα μου· και να με δεχθήτε να επανενωθώ με την Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία. Μετανοώ για το ότι τόλμησα, αντίθετα στους ιερούς κανόνες, να μη σας αναγνωρίσω ως πρώτο, κανονικό επίσκοπο·και γιατί έβαλα την δική μου σκέψη και την δική μου γνώμη, πάνω από την κανονική τάξη της Εκκλησίας… Δεν ζητάω τίποτα. Τώρα περιμένω το τέλος μου. Άπλα παρακαλώ, για τον Χριστό, δεχθήτε την μετάνοια μου και δεχθήτε με να πεθάνω ενωμένος με την
Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία”.
Στα γράμματα πού έστειλε σε πνευματικά του παιδιά έγραφε:
“Ό πνευματικός σας πατέρας έκαμε ένα τρομερό λάθος. Αμάρτησε βαριά. Τρία χρόνια πριν, αποκόπηκα από τον μητροπολίτη Σέργιο και μαζί μου φύγατε και σεις από τους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αλίμονο σ΄ εκείνον πού γίνεται αιτία να σκανδαλισθή άνθρωπος! Και εγώ έβαλα σε σκάνδαλο πολλούς… Τώρα πεθαίνω. Και ενώπιον του θανάτου, το βλέπω, ότι διέπραξα βαρύ αμάρτημα. Συγχωρήστε με, για το όνομα του Χρίστου. Και επιστρέψτε μαζί μου στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Μετανοήστε για την αμαρτία στην οποία σας παρέσυρα. Όσοι από σας δεν χάσατε την πίστη σας σ΄ εμένα σαν πνευματικό οδηγό σας, μιμηθήτε με και στην μετάνοια”!
Ό π. Βαλεντίν Σβεντσίτσκι κοιμήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 1931.
Με την μετάνοια του μας δείχνει, ότι ή ΑΓΙΑ Εκκλησία, πού ίδρυσε ο Χριστός, και την άφησε στον κόσμο, να συνεχίζει το έργο Του, είναι αυτή πού ξέρουμε. Και δεν επιτρέπεται να την υποτιμάμε.
Αρχιμ. Σ. Δ.
Από: Αρχιμ. Σ.Δ., Εκκλησία και Σχίσματα, στό: Μηνιαίο Περιοδικό Ι. Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης, τεύχ. 231, Οκτώβριος 2002
<>
Μοναχός Νικόλαος: Ο Ιάπωνας άστεγος της Νέας Υόρκης που έγινε Ορθόδοξος Μοναχός στην Ιαπωνία
Θα ήθελα να δώσω ένα μικρό παράδειγμα ποιμαντικής δραστηριότητας. Εμείς έχουμε ένα μικρό μετόχι στην Νέα Υόρκη. Βρίσκεται σε μία πολύ φτωχή συνοικία της πόλης όπου ζουν κυρίως ισπανόφωνοι και μαύροι: Παντού ναρκωτικά, αλκοόλ, άστεγοι. Πίστευω πως πάνω από τους μισούς κατοίκους της περιοχής ζουν από τα επιδόματα του κράτους.
Για τους εφήβους της περιοχής το να γεννήσεις ένα παιδί στα 14-15 σου χρόνια είναι λόγος να υπερηφανεύεσαι. Όχι να το φροντίζεις, απλώς να το γεννήσεις. Γι᾽ αυτό πολλοί λίγοι ατενίζουν το μέλλον με κάποια προοπτική. Σε κάθε δεύτερη γωνία θα βρεις μία Ρωμαιοκαθολική ή Προτεσταντική εκκλησία, μία συναγωγη, αλλά όλες είναι άδειες.
Μπροστά από το οίκημά μας βρίσκεται ένα βαθούλωμα, το οποίο εμείς ονομάζουμε “πηγάδι”. Χρησιμεύει για να κατέβεις σ’ένα υπόγειο μέρος. Μία φορά, μέσα Φεβρουαρίου ήταν, έριχνε χιονόνερο και έκανε κρύο. Ξαφνικά ανάμεσα στους κάδους των σκουπιδιών, που επίσης βρίσκονται σε αυτό το βαθούλωμα, άκουσα ένα θόρυβο. Σκέφτηκα πως κάποιος ζητιάνος ψάχνει μέσα στους κάδους άδεια μπουκάλια και όπως συνήθως γίνονταν, θα πέταγε τα σκουπίδια έξω από την πόρτα μας. Αυτό δεν ήθελα να το επιτρέψω.
Ανοίγοντας την πόρτα είδα έναν άνθρωπο με ασιατικά χαρακτηριστικά…
-Τι κάνεις;
-Συγχωρέστε με. Ψάχνω κάτι να φάω.
-Γιατί ψάχνεις τα σκουπίδια; Έλα μέσα
-Όχι. Δεν μπορώ, είμαι βρώμικος και μυρίζω.
-Έλα, έλα μέσα, του λέω εγώ
Κατά την διάρκεια του σύντομου διαλόγου μας του εξήγησα πως έχουμε ένα δωμάτιο όπου μπορει να κάνει μπάνιο, να αλλάξει τα ρούχα του και να φάει κάτι.
Ο άνθρωπος φοβήθηκε:
-Τι θέλεις από μένα;
Του λέω:
-Δεν θέλω να πετάς τα σκουπίδια στο κατώφλι μου. Αυτό μόνο, τίποτα περισσότερο.
Αφού έφαγε, κάθησα κοντά του και αρχίσαμε να συζητάμε. Φαινόνταν ένας άνθρωπος έξυπνος. Τον ρώτησα
-Πού μένεις;
-Πουθενά
-Δηλαδή δεν έχεις που;
-Να, κάθε βράδυ καθάριζα ένα γιαπωνέζικο εστιατόριο και μου επέτρεπαν να κοιμάμαι στο υπόγειο.
-Πώς έφτασες χωρίς στέγη;
Μου διηγήθηκε πως ήταν μηχανικός και πως ήλθε από την Ιαπωνία. Στην αρχή τα πράγματα πήγαν καλά, αλλά έπειτα έμπλεξε με τα ναρκωτικά, κοκαΐνη, ηρωίνη και σύντομα τα έχασε όλα.
Του πρότεινα να μείνει σε εμάς.
-Ω, δεν μπορώ, απάντησε.
-Γιατί;
-Επειδή ψάχνω την αλήθεια!, απάντησε ο άνθρωπος
Του λέω τότε:
-Δεν πρέπει να πας πουθενά, εδώ βρίσκεται η αλήθεια!
-Όλοι έτσι λέτε, μου απάντησε. Πήγα στους Καθολικούς, στους Μορμόνους, στους Ιεχωβάδες, στους Βουδιστές. Όλοι υπόσχονται το ίδιο πράγμα αλλά δεν δίνουν τίποτα.
-Καλά, του λέω εγώ, Μείνε ωστόσο λίγο..!
Έμεινε λίγες ημέρες σε εμάς. Αρχίσαμε να συζητάμε. Έπειτα βαπτίστηκε και πήρε το όνομα του Αγίου Νικολάου Κασάτκιν, του Φωτιστή των Ιαπώνων. Τώρα επέστρεψε στην Ιαπωνία και έγινε Μοναχός σ’ ένα Ορθόδοξο Μοναστήρι. Όλα όμως άρχισαν επειδή του δώσαμε την δυνατότητα να γίνει μέρος της Αδελφότητάς μας και του επέτρεψα να μείνει μαζί μας. Είδε το Ευαγγέλιο πριν το ακούσει ή το διαβάσει.
Από το βιβλίο του Μεγαλόσχημου Μοναχού Ιωακείμ Πάρρ, «Συνομιλίες στη Ρωσική Γη», Απόδοση στα ελληνικά π. Γεώργιος Κονισπολιάτης
<>
Οι Άγιοι Αθανάσιος και Κύριλλος Αλεξανδρείας οδηγούν με θαυμαστό τρόπο δύο Αφρικανούς στην Ορθοδοξία
Μας αναφέρει ο π. Ερμόλαος Ιατρού, ιεραπόστολος στο Μαλάουϊ της Αφρικής:
Στη Ζόμπα, την παλιά πρωτεύουσα του κράτους του Μαλάουϊ, έχει χτιστεί μια εκκλησία προς τιμήν των Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου. Γεγονός είναι ότι νοιώθουμε συχνά την επέμβαση των Αγίων αυτών στην Ιεραποστολή και τις πρεσβείες τους προς τον Τριαδικό Θεό μας.
Πρόσφατα, μάλιστα, είχαμε ένα νέο θαυμαστό γεγονός, που μας έδωσε δύναμη, μας στήριξε στην πίστη και μας έκανε να αγαπούμε και να ευλαβούμαστε περισσότερο τους Αγίους του Θεού, που πάντοτε είναι δίπλα σε όλους μας και μας βοηθούν «σκανδαλωδώς», όπως έλεγε και ένας άγιος άνθρωπος.
Ο Ιερός Ναός των Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου, βρίσκεται σε περίβλεπτη θέση, επάνω στον κεντρικό δρόμο, απέναντι από μεγάλο νοσοκομείο. Ο ιθαγενής ιερέας Γεώργιος και εφημέριος του Ναού, αφιερώνει πολλές ώρες μέσα στον Ναό, προσευχόμενος. Έτσι, πολλοί περαστικοί τον βρίσκουν εκεί επάνω στο καθήκον και τη διακονία του, όταν αναζητούν μια στήριξη και μια βοήθεια από τον ουρανό, σε οποιοδήποτε θέμα τους απασχολεί.
Εκείνο το πρωινό ένα ταξί, έφερνε μια άρρωστη Μαλαουϊανή γυναίκα, που την συνόδευε ο καλοκάγαθος σύζυγός της, από το χωριό της στο νοσοκομείο της πόλης για κάποιο θέμα υγείας. Αλλά ας πάρουμε τα γεγονότα με την σειρά.
Η κυρία Νέφη, Μαλουϊανή γυναίκα γύρω στα 40, είναι παντρεμένη και μητέρα τεσσάρων παιδιών. Και εκείνη και ο σύζυγός της είναι μορφωμένοι. Αυτή εργάζεται στο νοσοκομείο, ενώ ο άντρας της είναι διευθυντής σε σχολείο της περιοχής.
Η γυναίκα ήταν στο χωριό της πολύ άρρωστη με μεγάλο πόνο που κατέβαινε στο στομάχι της και σε άλλα μέρη του σώματός της. Η κατάσταση επιδεινωνόταν και αποφάσισε να πάει στο νοσοκομείο. Μια φωνή όμως ένοιωσε να της λέει: “εάν θέλεις να σωθείς, να πας στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία και να μην πας στο νοσοκομείο”. Εκείνη το είπε στον σύζυγό της, αλλά εκείνος, παρόλο που πάντοτε την άκουγε, εκείνη την φορά είπε: “Όχι, θα πάμε στο νοσοκομείο και πήρε ένα ταξί και πήγαιναν κατευθείαν για το νοσοκομείο”. Όταν το ταξί περνούσε έξω από την Εκκλησία των Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου, η γυναίκα άκουσε την ίδια φωνή με τα ίδια λόγια: “εάν θέλεις να σωθείς, μπες μέσα σε αυτήν την εκκλησία και μην πας στο νοσοκομείο”. Μόλις συνέβη αυτό, η γυναίκα έχασε τις αισθήσεις της και κατέρρευσε. Όλα έδειχναν να είναι στο τελευταίο στάδιο πριν πεθάνει. Ο σύζυγός της, τότε, αναγκάστηκε να πει στον ταξιτζή να σταματήσει στο Ναό και σχεδόν μισοπεθαμένη έβαλε τη γυναίκα του μέσα.
Μέσα στον Ναό βρήκαν τον ιθαγενή ιερέα Γεώργιο. Ο σύζυγος, εξήγησε στον ιερέα τι έζησαν, από το σπίτι και έξω από τον Ναό, και παρακάλεσε τον Ορθόδοξο ιερέα να προσευχηθεί για την γυναίκα του, που αργοπέθαινε.
Η πρώτη αντίδραση του ιερέα, ήταν να πει, ότι δεν είναι Ορθόδοξη και ότι δεν μπορεί να προσευχηθεί για αυτήν. Ο σύζυγος συνέχισε να τον ικετεύει, για να προσευχηθεί στο όνομα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τότε ο ιερέας λύγισε από τη μεγάλη του αγάπη που έχει για όλους και είπε ότι θα προσευχηθεί, αλλά χωρίς να βάλει πετραχήλι και χωρίς να ακουμπήσει τη γυναίκα με το πετραχήλι του, αφού δεν είναι Ορθόδοξη. Έτσι και έκανε.
Ο ιερέας προσευχήθηκε για αρκετή ώρα με όλη του την καρδιά και ξαφνικά η γυναίκα σηκώθηκε, πλήρως θεραπευμένη από μισοπεθαμένη που ήτανε.
Η ευγνωμοσύνη τους ήταν απερίγραπτη! Έφυγαν δοξολογώντας τον Θεό, μα την Κυριακή το πρωί ήταν και οι δύο πάλι στην εκκλησία. Αφού τελείωσε η Θεία Λειτουργία, ομολόγησαν σε όλους το θαύμα που τους έγινε και είπαν με έμφαση: εμείς από τώρα ανήκουμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία και όταν αποφασίσει ο ιερέας μετά την κατήχηση να μας βαπτίσει, είμαστε έτοιμοι. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι εδώ είναι η μόνη αληθινή πίστη και ότι ο Τριαδικός Θεός μάς κάλεσε ιδιαιτέρως σε αυτή την Πίστη και θα είμαστε αιωνίως ευγνώμονες.
Όταν ο π. Γεώργιος μάς τα είπε όλα αυτά, θαυμάσαμε την άπειρη αγάπη του Θεού, που θαυματουργεί επάνω στα ταπεινά πλάσματά Του και που ελκύει έτσι στο να γνωρίσουν την Μία, Αγία, Αποστολική, Εκκλησία Του.
<>
2017: Ο Κινέζος Su βαφτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός στην όχθη του Αλιάκμονα στην Ελλάδα
Άλλη μια βάπτιση ενήλικου πραγματοποιήθηκε στην όχθη του ευλογημένου Αλιάκμονα. Κι αυτή τη φορά, ο νεοφώτιστος ταξίδεψε χιλιάδες χιλιόμετρα από την μακρινή Κίνα για να βαπτιστεί στο ταπεινό μοναστήρι της Καλλιπετρας.
Ο πρώην Su, τώρα πια Kωνσταντινος με υποδειγματική ευλάβεια, νηστεία και προσευχή δέχθηκε τα χαρίσματα του Αγίου Πνευματος το Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017.
Μαζί με τον νεοφώτιστο ταξίδεψαν από την Ασιατική χώρα και τρία μέλη της οικογενείας του.
<>
Άγιος Αντώνιος-Ονούφριος της Μονής του Suprasl Πολωνίας, Οσιομάρτυρας στη Θεσσαλονίκη, από Λιθουανία (+1516) - Ένας δολοφόνος που αγίασε
Ο Άγιος Οσιομάρτυρας Αντώνιος-Ονούφριος της Μονής Σούπρασλ (Supraśl) της Πολωνίας ήταν ένας Ρουθηνός Μοναχός και Μάρτυρας, ο οποίος τιμάτε ιδιαιτέρως στην Πολωνική Ορθόδοξη Εκκλησία.
Οι Ρουθηνοί αποτελούν Σλαβική φυλή, κατά άλλους Κελτική φυλή, που μαζί με τους συγγενικούς προς αυτούς Ουκρανούς αποτελούν τον τύπο των Μαλορρώσων στη ΒΔ Βουκοβίνα (ιστορική περιοχή στην Κεντρική Ευρώπη που σήμερα μοιράζεται μεταξύ της Ρουμανίας και της Ουκρανίας).
Ο Άγιος Αντώνιος του Σούπρασλ γεννήθηκε στο έδαφος του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας σε Ορθόδοξη οικογένεια, αν και η κοινωνική του κατάσταση και το λαϊκό του όνομα παραμένουν άγνωστα.
Σύμφωνα με την Παράδοση, στα νιάτα του ήταν γνωστός για τον θυμώδη χαρακτήρα του με αποτέλεσμα σε μια φιλονικία σε ένα μπαρ να σκοτώσει έναν άνδρα.
Επιθυμώντας να εξιλεώσει την αμαρτία του εισήλθε λίγο πριν το 1506 στην Ορθόδοξη Μονή του Σούπρασλ της Πολωνίας, όπου έγινε Μοναχός και έλαβε το όνομα Άντώνιος.
Θεωρώντας ανεπαρκή την μετάνοιά του, ο Άγιος ζήτησε από τον ηγούμενο να του επιτραπεί να μεταβεί σε μια μουσουλμανική χώρα για να μαρτυρήσει. Αλλα ο ηγούμενος δεν του έδωσε την ευλογία. Έλαβε την άδεια μόνο για να πάει στο Άγιο Όρος όπου έγινε η Κουρά του Μεγάλου Σχήματος και πήρε το όνομα Ονούφριος.
Στη συνέχεια πήγε στη Θεσσαλονίκη, στον Ι. Ναό της Θεοτόκου της Αχειροποίητης, η οποία είχε μετατραπεί σε τζαμί, και άρχισε να προσεύχεται Χριστιανικά. Αμέσως συνελήφθηκε και ρίχτηκε στη φυλακή. Του ζήτησαν να ασπαστεί τον μουσουλμανισμό κάτι το οποίο ο Άγιος Αντώνιος του Σούπρασλ αρνήθηκε να πράξει και καταδικάστηκε να καεί ζωντανός.
Καθώς τον πήγαιναν στον τόπο του Μαρτυρίου επειδή συνέχισε ο Άγιος να καταγγέλνει τον μουσουλμανισμό, χτυπήθηκε θανάσιμα από έναν μουσουλμάνο και έριξαν το σώμα του στη φωτιά.
Ο Άγιος Οσιομάρτυρας Αντώνιος-Ονούφριος του Σούπρασλ μαρτύρησε στις 4 Φεβρουαρίου το 1516 και ανακηρύχθηκε επίσημα Άγιος το 2005 από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Πολωνίας.
<>
Γιατί η όμορφη ηθοποιός Ναταλία Λιονάκη επέλεξε να γίνει μοναχή;
Tελικά γιατί η όμορφη ηθοποιός Ναταλία Λιονάκη επέλεξε να γίνει μοναχή; Και για ποιο λόγο όλοι ασχολούνται με την επιλογή της η οποία στο κάτω κάτω ήταν η πατροπαράδοτη Ορθοδοξία; Εάν επέλεγε να γίνει δασκάλα της Γιόγκα κάτι μας λέει ότι ουδείς θα ασχολούνταν καθώς θα ήταν της μόδας.
«Είναι σαν να ανοίγει μέσα σου ένα παράθυρο και να μπαίνει το φως. Η απόφασή μου είναι συνειδητή. Συναισθάνεσαι τι είναι αυτό που σε καλεί και απλώς ξυπνάς μια μέρα και το εξωτερικεύεις. Από μικρή είχα κλίση στον Θεό. Εδώ έχω βρει τη γαλήνη και την ηρεμία. Εδώ προσεύχομαι για μένα και για όλο τον κόσμο. Εχω βρει το σπίτι μου στο σπίτι του Θεού», μου είχε εξομολογηθεί όταν τη συνάντησα στο απομακρυσμένο μοναστήρι της Κρήτης, στο οποίο έκανε τα πρώτα της βήματα στον μοναχισμό.
Ομορφη όπως πάντα, αρκετά αδυνατισμένη και γαλήνια, τα φωτεινά πράσινα μάτια της καθρέφτιζαν την εσωτερική της αλήθεια.
Τίποτα δεν φαινόταν ικανό να σπείρει και το παραμικρό ίχνος αμφιβολίας στην οριστική της απόφαση να ακολουθήσει τον δρόμο του Θεού. Το μόνο της άγχος ήταν αν θα κατάφερνε αυτή, μια κοινή θνητή, να φανεί αντάξια της υψηλής αποστολής της, να υπηρετήσει πιστά τον νέο της ρόλο, έναν ρόλο που ουδεμία σχέση είχε με εκείνους που συνεχώς αναλάμβανε στην κοσμική ζωή της, όταν ως ηθοποιός συμμετείχε σε δημοφιλή σίριαλ όπως τα «Ζωή ξανά», «Βέρα στο δεξί», «Η ώρα η καλή» και «Φιλοδοξίες».
Το γεμάτο φωτογένεια πρόσωπό της, η όμορφη φρέσκια παρουσία της και το φυσικό αβίαστο παίξιμό της όσο και αν έθεταν όλες τις προδιαγραφές για μια υποσχόμενη καριέρα, ήταν ένας ασήμαντος, ανούσιος εξοπλισμός για το πνευματικό ταξίδι που θα πάταγε το restart στη ζωή της. Οι συνάδελφοί της ηθοποιοί και οι φίλοι της αιφνιδιάστηκαν από την απόφασή της, ενώ η μητέρα της σοκαρίστηκε και προσπαθούσε να βρει όσους την επηρέασαν και ίσως να θέλησαν να εκμεταλλευτούν την αγνή ψυχή της. Ετσι τουλάχιστον πίστευε αδυνατώντας να κατανοήσει ότι η στροφή της κόρης της έγινε από δική της εσωτερική παρόρμηση και ανάγκη.
Παραμονή Δεκαπενταύγουστου, η Ναταλία Λιονάκη φορώντας έναν λευκό χιτώνα εκάρη μοναχή με το όνομα Φεβρωνία στον Ιερό Ναό του Αγίου Μάρκου στην Κένυα.
«Δεν έχω επικοινωνία με κανέναν, ακριβώς γιατί όταν αποφασίζεις να τα εγκαταλείψεις όλα, δεν είναι ότι δεν αγαπάς. Αντίθετα, αγαπάς ακόμη περισσότερο και με άλλον τρόπο και είναι τελείως διαφορετική η αίσθηση, η αντίληψη, η βίωση των πραγμάτων. Δεν είναι ότι δεν υπάρχει αγάπη. Πείτε στη μητέρα μου και στους φίλους μου πως είμαι καλά. Δεν την κατηγορώ τη μητέρα μου, είναι φυσιολογικό να ανησυχεί. Μια μέρα θα καταλάβει την απόφασή μου», είχε πει χαρακτηριστικά σε εκείνη τη συνάντησή μας για τη μητέρα της Τζένη, η οποία βασανιζόταν για να καταλάβει τι ακριβώς συνέβη στην κόρη της που την έκανε να εγκαταλείψει την κοσμική ζωή της...
Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, αφενός ο θάνατος του πρώην συντρόφου της και αφετέρου ο χωρισμός που ακολούθησε τη συγκλόνισαν τόσο ώστε να την οδηγήσουν να κλειστεί σε μοναστήρι. Η ίδια, στις ελάχιστες δηλώσεις που είχε κάνει στα Μέσα, είχε διαψεύσει κατηγορηματικά τις φήμες περί ερωτικής απογοήτευσης και ψυχολογικών προβλημάτων εμμένοντας στην άποψή της ότι η απόφαση ήταν καθαρά προϊόν εσωτερικής της ανάγκης και πίστης. Οσο για τον πνευματικό της και ηγούμενο της μονής, τον αρχιμανδρίτη Απόστολο, επρόκειτο για ένα ιδιαίτερα λαοφιλές όσο και αμφιλεγόμενο πρόσωπο στην Κρήτη, με φανατικούς υποστηρικτές, αλλά και φανατικούς εχθρούς. Ο ίδιος, μάλιστα, στη σύντομη κουβέντα που είχαμε το 2009 ισχυρίστηκε ότι γνώρισε τη Ναταλία όταν πήγε μαζί με συναδέλφους της να προσκυνήσουν σε ένα μοναστήρι όπου ήταν ηγούμενος στο παρελθόν.
«Η Ναταλία επέλεξε να μπει στο μοναστήρι επειδή γεννήθηκε μέσα της το φως του Χριστού», είχε δηλώσει τότε λακωνικά. Οι καταιγιστικές εξελίξεις που ακολούθησαν τον «εγκλεισμό» της ηθοποιού, η υπερέκθεση του μοναστηριού σε συνδυασμό με τις καταγγελίες που έγιναν κυρίως από τη μητέρα της Λιονάκη είχαν επιδράσει αρνητικά στην ψυχοσύνθεση του ηγούμενου Απόστολου και είχαν ως αποτέλεσμα να εγκαταλείψει τη μονή μαζί με την ηθοποιό, η οποία επέστρεψε για λίγο στη μητέρα της και στο πατρικό της διαμέρισμα στο Παγκράτι. Εκείνος παρέμεινε στην Κρήτη όπου ακολούθησε για ένα διάστημα ασκητική ζωή. Από τη μεριά της και η Ναταλία, το μικρό διάστημα που έμεινε στην πόλη, ακολούθησε μοναχική ζωή. Ντυμένη πάντα στα μαύρα, ζούσε αθόρυβα και μακριά από κοσμικές εξόδους φτιάχνοντας κομποσκοίνια και κεντήματα για να βγάλει τα προς το ζην.
Στο Αλεποχώρι
Η παραμονή της στην πόλη ήταν προσωρινή. Η ηθοποιός έψαχνε να βρει τη μοναστική γαλήνη και σύντομα βρέθηκε ξανά σε μοναστήρι, αυτή τη φορά στο Αλεποχώρι, ενώ και η μητέρα της φαίνεται να αποδέχεται την απόφασή της, αφού πλέον ήταν απόλυτα σίγουρη ότι η Ναταλία έκανε αυτό που πραγματικά ήθελε. Νοίκιασε, μάλιστα, ένα σπίτι κοντά στη μονή προκειμένου να βλέπει την κόρη της όποτε το επιθυμεί.
Σήμερα, ο αρχιμανδρίτης Απόστολος συνεχίζει το έργο του στο πλευρό της Ορθόδοξης Ιεραποστολής σε Μαδαγασκάρη, Νότια Αφρική (Γιοχάνεσμπουργκ), Τανζανία και Κένυα. Εκεί τον ακολούθησε και η Ναταλία Λιονάκη και έκανε και το όνειρό της πραγματικότητα, αφού εκάρη μοναχή με το όνομα Φεβρωνία, αφήνοντας για πάντα πίσω της τη ματαιοδοξία, τη λάμψη και τα φώτα της υποκριτικής.
Ο ιερέας Αθανάσιος Αμαντίβα δημοσίευσε στη σελίδα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Κένυας στο Facebook βίντεο στο οποίο η Ναταλία Λιονάκη, με μακριά λυμένα μαλλιά, με λευκό χιτώνα και σκυμμένο το κεφάλι, παρουσιάστηκε στη διαδικασία της μοναχικής κουράς, έχοντας στο πλευρό της τον πνευματικό της πατέρα Απόστολο και τέσσερις μοναχές.
Αμίλητη και ταπεινή, μάζεψε τα μαλλιά της κότσο, έβαλε το ζωστικό, το πολυσταύρι, τη δερμάτινη ζώνη, το εξώρασο και, τέλος, τον μανδύα, τα οποία είναι χαρακτηριστικά ενδυματολογικά στοιχεία που συμβολίζουν τη νέκρωση του Χριστού, και χειροτονήθηκε μοναχή. Ως αδελφή Φεβρωνία βρήκε επιτέλους τον ρόλο που την κάνει πραγματικά ευτυχισμένη.
Πηγή: ProNews.gr
<>
Ο Άγιος Νεκτάριος της Αίγινας και η Κορεάτισσα γιαγιά Τατιάνα
Ἡ γιαγιὰ Τατιάνα, ὅπως τὴν ἀποκαλούσαμε, ἦταν ἀπὸ τὶς πρῶτες γυναῖκες ποὺ ἔλαβαν τὸ ἅγιο Βάπτισμα στὴν Κορέα. Ἦταν κόρη τοῦ συλληφθέντος καὶ ἐξαφανισθέντος ἀπὸ τοὺς Βορειοκορεάτες πατρὸς Ἀλεξέι Κίμ στὶς 9 Ἰουλίου τοῦ 1950. Μὲ τὴν κοίμησή της τελείωσε τὴν ἐπὶ γῆς παρουσία της ἡ πρώτη γεννιὰ τῶν Ὀρθοδόξων Κορεατῶν.
Τὰ τελευταῖα δέκα χρόνια ζοῦσε στὸ κέντρο ὑπερηλίκων τῆς Ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Βόριδος στὴν πόλη Τσουντσόν.
Ὅταν τὸ 2010 ἐκδόθηκε ἀπὸ τὶς «Κορεατικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκδόσεις» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κορέας ἡ βιογραφία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τόσο πολὺ ἄρεσε τὸ βιβλίο στὴν γιαγιὰ Τατιάνα, ὥστε ἄρχισε ἀμέσως, χωρὶς νὰ τὸ πεῖ σὲ κανέναν, νὰ τὸ μεταφράζει στὰ ἰαπωνικά. Ἡ ἀείμνηστη γνώριζε πολὺ καλὰ ἰαπωνικὰ γιατὶ κατὰ τὴν περίοδο τῆς ἰαπωνικῆς κατοχῆς στὴν Κορέα εἶχε σπουδάσει ἰαπωνικά, ἔμεινε καὶ ἐργάστηκε στὴν Ἰαπωνία καὶ τὸ ἐπάγγελμά της γιὰ πολλὰ χρόνια ἦταν δασκάλα.
Ἕνα χρόνο, λοιπόν, μετὰ τὴν ἔκδοση τοῦ βιβλίου στὰ κορεατικά, ξαφνικὰ μιὰ μέρα ἡ κ. Τατιάνα Κὶμ ἦρθε στὴν Σεοὺλ καὶ παρέδωσε στὸν Σεβ. Μητροπολίτη Κορέας π. Ἀμβρόσιο σὲ χειρόγραφη μορφὴ τὴν μετάφραση τοῦ βιβλίου τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ἀπὸ τὰ κορεατικὰ στὰ ἰαπωνικά, καὶ μιὰ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου, τὴν ὁποία ζωγράφισε ἡ ἴδια μὲ μολύβι ἀντιγράφοντας τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου ἀπὸ τὸ ἐξώφυλλο τοῦ βιβλίου τῆς κορεατικῆς ἔκδοσης. Ἀμέσως μετὰ τὰ πρῶτα συναισθήματα ἔκπληξης καὶ χαρᾶς, γεννήθηκε ἡ ἐπιθυμία νὰ ἐκδοθεῖ τὸ βιβλίο ἀπὸ τὸν ἐκδοτικὸ οἶκο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κορέας στὰ ἰαπωνικά, γιὰ τὴν πνευματικὴ ὠφέλεια τῶν γειτόνων μας ἀδελφῶν Ἰαπώνων καὶ αὐτῶν ποὺ ζοῦν στὴν Κορέα καὶ κατὰ καιροὺς ἐπισκέπτονται τὶς ἐνορίες τῆς Ὀρθόδοξης Μητρόπολης Κορέας
Ἡ ἀείμνηστη γιαγιὰ Τατιάνα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν μετάφραση τοῦ βιβλίου καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ἔγραψε καὶ πρόλογο στὸν ὁποῖο ἐξιστορεῖ τὸ πόσο ἄγγιξαν τὴν ψυχή της οἱ περιπέτειες ποὺ ὑπέστη ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἐν ζωῇ καὶ ὁ τρόπος ποὺ τὶς ἀντιμετώπισε. Καὶ καταλήγει στὴν συγκινητικὴ ὁμολογία ὅτι: «ἐὰν εἶχα γνωρίσει ἀπὸ τὰ νειάτα μου τὴν ζωὴ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, θὰ ἦταν διαφορετικὴ καὶ ἡ δική μου ζωή».
Ἡ γιαγιὰ Τατιάνα προαισθανόμενη τὴν κοίμησή της ἐπικοινωνοῦσε μὲ τοὺς ἁρμόδιους τοῦ ἐκδοτικοῦ οἴκου καὶ ρωτοῦσε πότε θὰ ἐκδοθεῖ τὸ βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Μάλιστα ἀπὸ τὴν πενιχρὴ σύνταξή της ἔστελνε κάθε τόσο καὶ κάποια μικροποσὰ γιὰ νὰ διευκολύνει τὴν ἔκδοση γιατὶ ὅπως ἔλεγε: «θὰ πεθάνω καὶ δὲν θὰ προλάβω νὰ δῶ τὸ βιβλίο τυπωμένο». Ἡ ἔκδοση στὰ ἰαπωνικὰ πραγματοποιήθηκε μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς πρεσβεῖες τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 2015, ἕνα μῆνα περίπου πρὶν ἀπὸ τὴν κοίμηση τῆς γιαγιᾶς Τατιάνας. Ὅταν τὸ πῆρε στὰ χέρια της εἶπε τὸ «νῦν ἀπολύεις τὴν δούλη σου, Δέσποτα ἐν εἰρήνῃ».
Καὶ πράγματι. Τὸ πρωὶ τῆς 6ης Μαΐου 2015 ἡ γιαγιὰ Τατιάνα πῆγε στὴν Τράπεζα μὲ τὰ πόδια κι ἐκεῖ ἔπαθε ἐγκεφαλικὸ ἐπεισόδιο. Τὴν μετέφεραν στὸ νοσοκοκεῖο καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες ὧρες, στὶς 10 τὸ βράδυ, παρέδωσε ἐν εἰρήνη τὸ πνεῦμα της σὲ ἡλικία 93 χρονῶν.
Τὸν τελευταῖο μῆνα πρὶν ἀπὸ τὴν κοίμησή της εἶχε ἐπισκεφθεῖ τὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὴν Σεοὺλ γιὰ νὰ ἀποχαιρετίσει τοὺς γνώριμους σ᾽ αὐτὴν ἀπὸ τὰ παλιὰ χρόνια πιστοὺς στοὺς ὁποίους ἔλεγε ὅτι: «εἶναι ἡ τελευταία φορὰ ποὺ ἔρχομαι στὸν Ἅγιο Νικόλαο». Ἐπίσης ἐπισκέφθηκε τὸ μοναστήρι τῆς Μεταμορφώσεως στὸ Καπιόνγκ γιὰ νὰ δεῖ τὸν σεβαστὸ καὶ ἀγαπητό της Σεβασμιώτατο π. Σωτήριο. Καὶ στὸν Σεβασμιώτατο ἐπανέλαβε τὰ ἴδια περὶ τῆς σύντομης ἀναχώρησής της. Ἀλλὰ καὶ στὴν Μητρόπολη ἔγραψε γράμμα στὸ ὁποῖο ἐξηγοῦσε τὰ περὶ τῆς ταφῆς της καὶ συνάμα ἔστειλε ἕνα ποσὸν γιὰ τὰ ἔξοδα τῆς κηδείας της.
Τὴν Μ. Ἑβδομάδα ἀρρώστησε καί, πρὸς μεγάλη λύπη της ποὺ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ συμμετάσχει στὶς Ἱερὲς Ἀκολουθίες στὸ Μοναστήρι τῆς Μεταμορφώσεως, ὅπως εἶχε προγραμματίσει, βρέθηκε στὸ νοσοκομεῖο. Τὸ βράδυ τῆς Ἀναστάσεως περίμενε ξάγρυπνη μέχρι στὶς 12. Σηκώθηκε μὲ δυσκολία ἀπὸ τὸ κρεβάτι της, βγῆκε ἀπὸ τὸ δωμάτιό της γιὰ νὰ μὴν ἐνοχλήσει τοὺς ἄλλους ἀσθενεῖς καὶ σ᾽ ἕνα ἀπόμερο σημεῖο τοῦ διαδρόμου ὕψωσε τὰ γεροντικὰ χεράκια της στὸν Οὐρανὸ καὶ ἔψαλε στὰ κορεατικὰ τὸ Χριστὸς Ἀνέστη!
Ὅταν ἡ ὑγεία της καλυτέρευσε τὴν Παρασκευὴ τῆς Διακαινησίμου (17/4) ἐπέστρεψε στὸ δωμάτιό της στὴν Ἐνορία τοῦ Ἁγίου Βόριδος, ὅπου μὲ πολλὴ χαρὰ ἔλαβε ἀπὸ τὴν Σεοὺλ τὸ νεοεκδοθὲν βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὰ ἰαπωνικά. Μέχρι τὴν παραμονὴ τῆς ἀναχωρήσεώς της στοὺς Οὐρανοὺς ἐπικοινωνοῦσε τηλεφωνικῶς μὲ πιστοὺς ἀπὸ τὴν Σεοὺλ μιλώντας γιὰ τὰ λουλούδια ποὺ φρόντιζε μὲ πολλὴ ἀγάπη στὸν κῆπο τοῦ Ἁγίου Βόριδος καί, βεβαίως, γιὰ τὸ ἀγαπημένο της βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.
Πόσο χαιρόταν νὰ ἀκούει ὅτι τὸ βιβλίο ἤδη βρίσκεται στὰ χέρια τῶν Ὀρθοδόξων Ἰαπώνων. Καὶ φυσικὰ πόσο θὰ χάρηκε ὅταν συνάντησε τὸν ἴδιο τὸν Ἅγιο Νεκτάριο καὶ θὰ τὸν εἶδε νὰ λειτουργεῖ στὸ Ἅγιο καὶ Ὑπερουράνιο Θυσιαστήριο!
Νἄχουμε τὴν εὐχή της καὶ παρακαλοῦμε τὸν Ἅγιο Νεκτάριο νὰ συνεχίζει τὶς μεσιτεῖες του ὑπὲρ τῶν ἐν Κορέᾳ καὶ ἐν Ἰαπωνίᾳ Ὀρθοδόξων Ἀδελφῶν μας καὶ τὸ βιβλίο του νὰ γίνει γέφυρα καλύτερης πνευματικῆς ἐπικοινωνίας μεταξύ τους.
Από: Ἀθανασία Δημ. Κοντογιαννακοπούλου, Περιοδικό ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ 2015
<>
Μεταστροφές δολοφόνων προς τη Θεία Εξομολόγηση
Ἀναφέρει ὁ ἀείμνηστος Ἱεροκήρυκας και Πνευματικός Ἀρχιμ. Βενέδικτος Πετράκης (+1961):
«Διά τοῦ κηρύγματος καί τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐξομολογήσεως ακυρώθηκαν τουλάχιστον δέκα προγραμματισμένοι φόνοι!
Ἕνας ἀπ᾽ τούς παραιτηθέντες ἀπ᾽ τά φονικά σχέδιά του, μόλις βγῆκε ἀπ᾽ τήν ἐκκλησία μετά τήν ἐξομολόγησι, ἄρχισε νά λέη σέ αὐτούς πού ἦταν στήν πλατεία: “Τρέξτε ὅλοι στόν Πνευματικό νά σᾶς κάνη ἀνθρώπους!”. Ὁ ἴδιος ὄχι μόνο παρετήθηκε ἀπ᾽ τό φόνο καί συγχώρησε τόν ἐχθρό του, ἀλλά κατώρθωσε καί τόν ἔφερε στήν ἐξομολόγησι.
Σ᾽ ἕνα ἄλλο χωριό μία γερόντισσα, τῆς ὁποίας εἶχαν φονεύση τόν μοναχογιό της, ἀμέσως μόλις μετά τήν ἐξομολόγησι βγῆκε ἀπ᾽ τήν ἐκκλησία, ἔσπευσε στό μαγαζί, πλησίασε τόν φονιά τοῦ παιδιοῦ της καί τόν συγχώρησε. Τόν προέτρεψε μάλιστα νά ἐξομολογηθῆ καί ἐκεῖνος! Ὁ φονεύς βαθύτατα συγκινημένος προσῆλθε μετά δακρύων στό Μυστήριο τῆς Ἱ. Ἐξομολογήσεως!
Σ᾽ ἕνα ἄλλο χωριό τῆς ἴδιας περιοχῆς μετανόησαν καί ἐξομολογήθηκαν καί μερικοί, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἔρθει μέ τήν ἐντολή καί τήν ἀπόφασι νά μέ ἐκτελέσουν...».
Από το βιβλίο: Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Η Εξομολόγηση – Μετάνοια: Το Αντικλείδι του Παραδείσου, εκδ. Άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Αθήνα 2012
<>
Γερμανός γνωρίζει την Ορθοδοξία μέσω Facebook και βαπτίζεται Ορθόδοξος Χριστιανός στην Ελλάδα
Όλα ξεκίνησαν από ένα αίτημα φιλίας! Ένας διάλογος αναπτύχθηκε για έναν περίπου χρόνο μεταξύ ενός Γερμανού και του Κληρικού-φίλου μας που είχε για μεταφραστές του δύο Εκπαιδευτικούς Γερμανικής Φιλολογίας...
Ο “φίλος” Γερμανός ήρθε στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Κέρκυρα. Γνώρισε από κοντά τους “φίλους” του που μέχρι τότε μόνο από το messenger “ήξερε”....
Συνδέθηκε μαζί τους με πραγματική φιλία και ζήτησε να βαπτιστεί Ορθόδοξος από τον φίλο μας κληρικό...! Τελικά ο Θεός είναι τόσο μεγάλος που κρύβεται ακόμα και στο facebook...
Πηγή: Δημήτρης Ρόδης, https://www.facebook.com/jimmyrodis
<>
Θαυμαστή η μετάνοια του Τζίμη Πανούση
Θαυμαστή η ΜΕΤΑΝΟΙΑ του Τζίμη (Δημητρίου) Πανούση κι αυτό είναι το Θεάρεστο. Κέρδισε τον Παράδεισο. Ευφυής, ανατρεπτικός, πνευματώδης προσωπικότητα με μετάνοια και εξομολόγηση στα τέλη του. Από τις πιό συγκλονιστικές, απρόσμενες ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΕΣ. Ο Θεός να τον αναπαύσει στις Αγκάλες Του!
Είναι γνωστό πως ο Τζίμης Πανούσης, που έχει σπίτι στις Μένητες, έχει μακρά προσωπική σχέση με τον πατέρα Ευδόκιμο. Η απόσταση μικρή Μένητες-Φάλικα. Και η απόσταση αυτή έγινε μικρότερη από την προσωπικότητα του Ευδόκιμου, που πάντα ανοικτός προς όλους δεν κοιτά τις συμβάσεις, αλλά την ουσία των πραγμάτων. Ίσως γι' αυτό ο καλλιτέχνης Τζίμης Πανούσης απόκτησε μέσω του Ευδόκιμου μια σταθερή αναφορά με την ορθόδοξη παράδοση.
Πηγή:
Ομάδα Facebook: Θεολογία, Επιστήμη, Λογοτεχνία, Πολιτισμός
<>
Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΜΙΑΣ ΜΑΝΑΣ
« Τα παιδικά μου χρόνια χωρίς ιδιαίτερα βιώματα από εκκλησιαστική ζωή. Στη διάρκεια των σπουδών μου, ένταξη στο χώρο της δογματικής αριστεράς, η οποία – τουλάχιστον τότε – περιλάμβανε στο ¨πακέτο¨ και τη μαχητική αθεΐα. Με κλονισμένη την πίστη, γνωρίζω έναν ομοϊδεάτη συνάδελφο και παντρεύομαι….
Γεννιέται η κόρη μας με σπάνιο-σοβαρότατο καρδιολογικό πρόβλημα. Μεγάλος πόνος, που δίνει και τη χαριστική βολή στα τελευταία ψίχουλα της πίστης μου. Πώς να χωρέσει το μυαλό μου ότι αυτό το πανέμορφο λεπτεπίλεπτο πλάσμα έχει μόνο μερικούς μήνες ζωής;
Στο κόμμα μου λένε: Τα βλέπεις;
Πού είναι ο Θεός;
Φυσικά το παιδί μας δεν το βαφτίσαμε και ήμασταν περήφανοι με τον πατέρα του ότι σταθήκαμε συνεπείς στις αρχές μας.
Του δώσαμε το όνομα Μαρία, όταν το δηλώσαμε στο ληξιαρχείο.
Παρά τις προβλέψεις η Μαρία δε «φεύγει» στους πρώτους μήνες. Μεγαλώνει με το πρόβλημα της καρδούλας της, με μαρτυρικές κρίσεις άπνοιας, με επιπλοκές. Συμβαίνει όμως κάτι το θαυμαστό.
Παρόλο που ζούσε σε μαχητικά αθεϊστικό περιβάλλον, είχε μια ανεξήγητη πίστη στο Θεό, μια ηρεμία, μια καρτερικότητα.
Αντί να τη στηρίζουμε εμείς, μας στήριζε εκείνη!
Οκτώ ετών η Μαρία, και σε μια απέλπιδα προσπάθεια θεραπείας την πάμε στην Αμερική. Εκεί απλώς επιβεβαιώνεται ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη.
Γυρίζουμε πίσω χωρίς καμιά πλέον ελπίδα. Όμως το ταξίδι δεν πήγε τελείως χαμένο, γιατί εκεί γνωρίσαμε μια ομάδα Ελλήνων μεταπτυχιακών φοιτητών, που ήταν συνειδητοί χριστιανοί. Ήταν εθελοντές στον νοσοκομείο.
Μας συμπαραστάθηκαν, και το κυριότερο, ανάπτυξαν μια πολύ δυνατή φιλία με τη Μαρία μας.
Εγώ κι ο άντρας μου τους βλέπαμε με συμπάθεια και κατανόηση.
Δεν μας φαινόταν «φυσιολογικό», άνθρωποι με τέτοια μόρφωση να θρησκεύουν. Γυρίζοντας στην Ελλάδα η Μαρία συνεχίζει να προσεύχεται και να χαίρεται, όταν η γιαγιά της την πηγαίνει στην Εκκλησία.
Πάει στο γυμνάσιο, Άριστη μαθήτρια. Γλυκύτατο πλάσμα.
Εγώ, μ΄ένα μόνιμο μαχαίρι στην καρδιά! Κάποια μέρα στο σχολείο, σε μια ελεύθερη συζήτηση στο μάθημα των θρησκευτικών, μπροστά σε όλα τα παιδιά, λέει στο θεολόγο:
-Κύριε, δεν είμαι βαφτισμένη, και θέλω τόσο πολύ να βαπτιστώ! Μπορείτε να με βοηθήσετε;
Άφωνος ο καθηγητής.
Τα παιδιά την πειράζουν:
Καλά εσένα σου δώσανε το όνομα όπως στα σκυλάκια!
Όχι τους είπε.
Οι γονείς μου με σεβάστηκαν και μου είπαν να επιλέξω εγώ πότε θα βαπτιστώ.
Και τώρα το θέλω πάρα πολύ!
Ο θεολόγος με καλεί στο σχολείο και δειλά με ρωτάει, αν έχω αντίρρηση για τη βάφτιση.
Σκίζεται η καρδιά μου στα δύο.
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμουν η αιτία να είναι πικραμένο το κοριτσάκι μου, που ποτέ δεν μου είχε ζητήσει τίποτε.
Και τώρα – μέσω του καθηγητή της - μου ζητούσε μόνο να βαφτιστεί!
Πώς μπορούσα να είμαι τόσο εγωίστρια και εγκλωβισμένη σε ιδεολογίες;
Γυρνάω σπίτι, την αγκαλιάζω κλαίγοντας και της υπόσχομαι ότι θα βαπτιστεί όσο πιο γρήγορα γίνεται. Παρακάμπτοντας θαυματουργικά τη λυσσαλέα αντίρρηση του πατέρα της, βαφτίζεται, σ΄ένα μυστήριο που συγκλόνισε τους λίγους παριστάμενους. Έφτιαξε μόνη της τη λιτή λαμπάδα της,
απάγγειλε το «Πιστεύω», συμμετείχε…
Δύο χρόνια μετά η Μαρία είναι στα 14 και η υγεία της επιδεινώνεται ραγδαία.
Λόγω πνευμονικής υπέρτασης παθαίνει κρίσις με συνεχείς αιμοπτύσεις.
Ένας μαρτυρικός μήνας στο Ωνάσσειο με εξανεμισμένες όλες πια τις ελπίδες.
Το παιδί γαλήνιο, καρτερικό, προσευχόμενο.
Κι εγώ απογοητευμένη απ΄όλες τις ιδεολογίες και τα πολιτικά σχήματα, απλώς είμαι δίπλα της, χωρίς να μπορώ να κατανοήσω, από πού αντλεί δύναμη.
Οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά.
Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Την παίρνω σπίτι.
Το ήθελε και η ίδια.
Οι αιμοπτύσεις συνεχίζονται.
Εγώ δίπλα της, μόνο να κλαίω μπορούσα, όταν κοιμόταν.
Σε μια έντονη αιμόπτυση μου λέει:
-Μανούλα, όταν γίνεται κάτι πολύ κακό, ο Θεός δίνει κάτι πολύ μεγάλο. Κι εγώ τώρα περνάω κάτι πολύ κακό, αλλά ο Θεός μου ετοιμάζει κάτι πολύ μεγάλο!
Δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε!
ώρα 11 το βράδυ, 12 Νοεμβρίου 1995.
Μια νέα αιμόπτυση την εξάντλησε.
Δύσπνοια και δυσφορία. Η Μαρία μου σταυροκοπιόταν.
Εγώ παρακαλούσα (δεν ξέρω ποιόν) να μην βασανίζεται άλλο.
Στις δύο τα ξημερώματα παθαίνει εγκεφαλικό. Γέρνει το κεφαλάκι της και αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά της. Βλέποντάς την να έχει χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον, ουρλιάζω: - «Δεν υπάρχει Θεός; Πού είναι ο Θεός;»
Και τότε ανοίγει τα μάτια της, μου ρίχνει ένα κουρασμένο, γαλήνιο βλέμμα και ψιθυρίζει: - Μαμά υπάρχει Θεός!
Και ξανακλείνει τα μάτια της για πάντα, στην αγκαλιά μου.
Στην αγκαλιά του Θεού, ξεκούραστη πια, βαφτισμένη!
Δεν θα περιγράψω την πορεία μου μετά.
Η Μαρία μου έγινε η πνευματική μου μητέρα, ο άγγελος που μεταμόρφωσε την οικογένειά μου, η μεσίτριά μου στον Ουρανό.
Αυτή με βοήθησε να αναστηθώ από τον πνευματικό μου θάνατο. Από τότε η ζωή μου, μόνο με θαύμα μπορεί να παρομοιαστεί.
Οι δωρεές του Θεού τόσο πλούσιες, που δεν τις αντέχω….»
(Ξανθίππη)
Ομάδα Facebook: ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ και ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ, ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ, ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
<>
Η δημόσια ομολογία και μεταστροφή μίας Αφρικανής μάγισσας από την ειδωλολατρία στην Ορθοδοξία στο Κονγκό
Ἀναφέρει ὁ Μητροπολίτης Πενταπόλως Αφρικῆς, Ἰγνάτιος Μαδενλίδης, ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐξωτερική Ἱεραποστολή στο Κονγκό της Αφρικῆς (πρώην Ζαϊρ):
«Ἦταν μεταξύ τῶν ἀκροατῶν αὐτή τή φορά καί μία 25χρονη γυναῖκα. Αἰσθάνθηκε κατάνυξι, συντριβή, ὁρμή γιά μετάνοια. Σηκώθηκε καί σέ ἐπήκοο τῶν συγχωριανῶν της, πού ἄκουγαν τήν ἐκπομπή, ὁμολόγησε:
—Εἶμαι sorcèire (=μάγισσα). Οὔτε ὁ ἄνδρας μου τό ξέρει αὐτό. Θυσίασα τό ἕνα παιδί μου· ἤμουν ἕτοιμη νά θυσιάσω καί τό δεύτερο. Μετανοῶ. Ὁρκίζομαι νά τά ἀπαρνηθῶ ὅλα. Πιστεύω. Θέλω νά βαπτισθῶ γιά νά σωθῶ...
Κατάπληξι! Ἦταν κάτι τό ἀναπάντεχο.
—Σηκωθήκαμε ὅλοι, διηγόταν ὁ ὑπεύθυνος τῶν λίγων Ὀρθοδόξων τῆς Tshibambula, καί κάναμε μιά προσευχή γι᾽ αὐτή τή γυναῖκα. Ἡ ὁμολογία καί ἡ ἀπόφασί της ἦταν ἀληθινή, ἀφοῦ τώρα αὐτή καί ὁ ἄνδρας της περιμένουν καί ἑτοιμάζονται νά βαπτισθοῦν.
Ποιός θά περίμενε ἀπό μία καί μόνη ἀκρόασι τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ νά ξεπηδήση μιά τέτοια ἀληθινή μετάνοια (μέ δημόσια μάλιστα ὁμολογία!) καί νά ληφθῆ μιά τόσο δυνατή ἀπόφασι καί ὁρμή πρός τό βάπτισμα;!».
<>
Η μεταστροφή ενός Αφρικανού από την ειδωλολατρεία στην Ορθοδοξία στο Κονγκό και το θαύμα την ώρα της Βαπτίσεώς του
Ἀναφέρει ὁ Μητροπολίτης Πενταπόλως Αφρικῆς, Ἰγνάτιος Μαδενλίδης, ἄλλη μία μεταστροφή ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐξωτερική Ἱεραποστολή στο Κονγκό της Αφρικῆς (πρώην Ζαϊρ):
«Ἦταν εὐκαιρία. Ἦλθε ἱερέας ἀπό τή Kananga στήν Dekeshia τοῦ Κονγκό (πρώην Ζαΐρ). Αὐτό γίνεται κάθε δύο χρόνια περίπου. Θά βάπτιζε τούς Κατηχουμένους καί θά λειτουργοῦσε γιά νά κοινωνήση τούς πιστούς.
Ὁ γέροντας ἤθελε κι αὐτός νά βαπτισθῆ. Τό ἐννοοῦσε νά μή χάση τήν εὐκαιρία.
Πῶς ὅμως;
Εἶχε τά βάσανά του. Ἀνημπόρια. Ὄχι μόνο τά γεράματά του. Ἦταν κι αὐτά ἀνημπόρια. Κυρίως ὅμως τά ἕρμα τά πόδια του. Πρησμένα ἀπό καιρό, τώρα παραῆταν. Οὔτε τά παπούτσια μποροῦσε νά φορέση, ἀλλά καί τό περπάτημα ἦταν βάσανο.
Ὅμως θά πήγαινε νά βαπτισθῆ. Τό ᾽λεγε ἡ καρδιά του, πόθος μακροχρόνιος καί βαθύς, κι ἄς ἔφερναν τήν ἀντίρρησί τους τά πόδια του.
Σύρθηκε. Πῆγε.
Ἦρθε καί ἡ σειρά του. Μπῆκε στά νερά τοῦ ποταμοῦ.
—“Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ... Ἀμήν”.
Μά, τί ἀλλαγή ἦταν αὐτή πού ἔνιωθε;
Θεέ μου, τά πόδια του! Τά δικά του πόδια. Δέν ἦταν πιά ὅπως μέχρι τώρα. Τά πιάνει. Βεβαιώνεται. Δέν ἦταν καθόλου πρησμένα. Καί τά ἔνιωθε πιό δυνατά.
Τά ἔδειξε καί στούς ἄλλους. Τά ἔδειχνε νά τά δοῦνε· νά βεβαιώσουν τό θαῦμα.
Τό γεγονός τῆς ἡμέρας. Τό θαῦμα αὐταπόδεικτο. Ἐνισχύθηκαν οἱ νεοφώτιστοι· τό καυχοῦνταν οἱ πιστοί: “Ἔχουμε δυνατή πίστι. Ἔχουμε ἀληθινή Ἐκκλησία...”».
<>
Η μεταστροφή μίας Αγγλίδας Καθηγήτριας Πανεπιστημίου στην Ορθοδοξία από την γνωριμία της με τον Άγιο Αμφιλόχιο Μακρή της Πάτμου (+1970)
«“Ὅταν τό 1969”, ἀφηγεῖται ἕνα πνευματικό του τέκνο, “εἴχαμε πάει στήν Πάτμο, ἦταν ἐκεῖ μία Ἀγγλίδα Καθηγήτρια Πανεπιστημίου, ἡ ὁποῖα εἶχε γνωρίσει προηγουμένως τόν Γέροντα Ἀμφιλόχιο Μακρῆ τῆς Πάτμου (+1970) καί χάρι σ᾽ αὐτόν εἶχε γίνει Ὀρθόδοξη. Ὅταν τή ρωτήσαμε τί ἦταν αὐτό πού τήν ἔκανε νά μεταστραφῆ στήν Ὀρθοδοξία, μᾶς ἀπάντησε: ‘Δύσκολη ἡ ἐρώτησί σας. Ἄν, ὅμως, ἐπιμένετε νά σᾶς τήν ἀπαντήσω, σᾶς λέω ὅτι γιά μένα Ὀρθοδοξία εἶναι αὐτός ὁ Γέροντας’».
<>
